Σοκαρισμένη για άλλη μια φορά και υποκριτικά η κοινή γνώμη διαβάζει για τη σεξουαλική κακοποίηση 10χρονου από δύο συμμαθητές και μια συμμαθήτριά του στις τουαλέτες του σχολείου με τη χρήση αιχμηρού αντικειμένου.
Εκπλήσσονται όλοι. Γονείς, παιδιά, δάσκαλοι, ειδικοί στον τομέα της εκπαίδευσης. Για ποιο λόγο;
Όταν τα παιδιά παρακολουθούν βίαιες ταινίες και παίζουν αιματηρά παιχνίδια σε κάθε λογής κονσόλες, τι περιμένουμε να αναπαράξουν;
Όταν τα παιδιά διαθέτουν από μικρή ηλικία δική τους τηλεόραση και κινητό (άκουσον, άκουσον) τα οποία χρησιμοποιούν όπως νομίζουν, βλέπουν ανεξέλεγκτα - ιδίως σε περιόδους διακοπών - το κάθε λογής πρόγραμμα, δε θα το μιμηθούν;
Αλλά και στα σχολεία, τι γίγεται συνήθως; Και εδώ συμπληρώνω και τη δική μου μαρτυρία από ένα σχολείο με ιστορία που γνωρίζω καλά όπου ένα συγκεκριμένο τμήμα εδώ και ένα χρόνο έχει αναστατωθεί από ένα παιδί. Ωστόσο κανείς δεν ασχολείται ουσιαστικά / αποτελεσματικά και όταν κάποιοι γονείς που ανησυχούν για τα χειρότερα (όπως αυτά του Βόλου) τότε στοχοποιούνται, περιθωριοποιούνται κ.ο.κ.
Μήπως έτσι δεν κατέληξε στο θάνατο ο Βαγγέλης Γιακουμάκης ή θύτης η Μαρία; Αν είχε ασχοληθεί το εκπαιδευτικό προσωπικό σοβαρά, θα είχαμε την ίδια τραγική κατάληξη; Όχι.
Προφανώς και ο 10χρονος του Βόλου δεν μπήκε στο στόχαστρο για πρώτη φορά. Το κακό φαινότανε, όμως ποιος νοιαζότανε, λέει το τραγούδι.
Τα σχολεία ως κλασσικό κακό ελληνικό δημόσιο πολλές φορές κοιτούν απλά να περάσει ο χρόνος και να φύγει το "πρόβλημα" από πάνω τους.
Όσο οι γονείς δε θα προστατεύουν τα παιδιά τους από ακατάλληλα παιχνίδια / θεάματα και όσο τα σχολεία θα στέκονται αδιάφορα κλείνοντας τα μάτια, τόσο κάθε φορά θα "σοκαριζόμαστε" όλοι από τις τραγωδίες που θα έρχονται.
Αυτής της μορφής τα περιστατικά δεν προκύπτουν από το πουθενά, αντίθετα αποτελούν την κορωνίδα μια διαρκούς κλιμάκωσης της σχολικής παρενόχλησης.
Τι έκαναν λοιπόν γονείς και αρμόδιοι κάθε φορά ώστε να προστατευθούν θύματα και θύτες;