Τι θα γινόταν αν το 2010, αντί να βάλουμε τα στήθη μας μπροστά για να σώσουμε τους γερμανούς και γάλλους τραπεζίτες και το σύνολο της Ευρωζώνης, αποφασίζαμε να επιστρέψουμε πίσω σε εθνικό νόμισμα;
Πρώτον θα είχαμε όλες τις τότε τραπεζικές καταθέσεις στα χέρια μας, οι οποίες θα μετατρέπονταν σε εθνικό νόμισμα.
Δεύτερον κυρίως θα διατηρούσαμε αλώβητες όλες τις περιουσίες μας και θα κινούμασταν από θέση ισχυρότερη από ότι σήμερα, όπου όλοι μας είμαστε υπερχρεωμένοι.
Τρίτον δεν θα επιλέγαμε τη βαριά φορολογία, γιατί ο στόχος θα ήταν η τόνωση της παραγωγής μέσω της δυνατότητας κατανάλωσης.
Τέταρτον, θα αναγκαζόμασταν να παράξουμε προϊόντα, να γίνουμε παραγωγική κοινωνία και όχι μόνο καταναλωτική, αφού οι εισαγωγές θα ήταν πλέον δύσκολες και ακριβές.
Πέμπτον, δεν θα είχαν φύγει πάνω από τετρακόσιες χιλιάδες νέοι πτυχιούχοι από τη χώρα, οι οποίοι θα έμεναν εδώ να προσφέρουν με αμοιβή στην ανασυγκρότηση της χώρας.
Έκτον, δεν θα είχαν φύγει χιλιάδες επιχειρήσεις στο εξωτερικό.
Έβδομον θα είχαμε πολύ πιο ισχυρή εθνική άμυνα.
Όγδοον, τότε δεν υπήρχε η προσφυγική κρίση και δεν θα είχαμε φτάσει στο σημερινό χάλι, καθόσον αφενός δεν θα μας δέσμευε πλέον η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙ και επιπλέον δεν θα υπήρχε το ευρώ που αποτελεί μαγνήτη για τους εξαθλιωμένους πρόσφυγες.
Ένατον, τότε δεν είχαν αποθρασυνθεί τόσο πολύ οι Τούρκοι και οι λοιποί γείτονες, όπως τώρα που έχουμε περιέλθει σε αδύναμη θέση και
Δέκατον, δεν θα είχαμε υπογράψει (ήδη) τρία μνημόνια, δεν θα υπήρχαν τα capital controls και δεν θα είχαμε εκποιήσει τη χώρα μας για έναν αιώνα και βάλε.
Είναι βέβαιο πως τον πρώτο καιρό, θα αισθανόμασταν δυσκολίες και ίσως προβλήματα στην τροφοδοσία με προϊόντα, αλλά γρήγορα η κατάσταση θα εξομαλυνόταν, ενώ οι θέσεις εργασίας θα πολλαπλασιάζονταν με γοργούς ρυθμούς.
Αυτά φυσικά θα γίνονταν τότε και σήμερα θα ήμασταν μια δυναμική χώρα.
Δεν το επιλέξαμε τότε. Όμως ποτέ δεν είναι αργά, ας το κάνουμε ακόμα και τώρα, πριν να τα χάσουμε όλα, πατρίδα και περιουσίες.
ΥΓ. Φυσικά αυτό δεν πρόκειται να το επιτρέψει ποτέ η ξιπασμένη παρασιτική εγχώρια ολιγαρχία, η οποία θέλει να αισθάνεται μέρος της διεθνούς ελίτ. Οπότε κάτι πρέπει να γίνει προς αυτή την κατεύθυνση στο εσωτερικό, ώστε να πάρει ο λαός την εξουσία στα χέρια του.
ΠΕΤΡΟΣ ΧΑΣΑΠΗΣ