Την περασμένη βδομάδα ήπια έναν καφέ στα όρθια, στο υπαίθριο κυλικείο της Ευελπίδων, μαζί με έναν αγαπητό φίλο και δικηγόρο μου.
Είχαμε μόλις κερδίσει και με χαλαρότητα συζητούσαμε επί παντός επιστητού, όταν αναφέρθηκα στο γνωστό θέμα.
Του λέγω: "Σπύρο, αν δεν συνειδητοποιήσουμε ως Έλληνες πολίτες πως κάθε χρόνο χαρίζουμε €20 δις από τους φόρους μας σε συνταξιούχους από ετών 50 ως όσο φτάνει, δεν θα βγούμε από το τούνελ!
Από τα €30 δις που παίρνουν, το 1/3 είναι από τις εισφορές τους, και τα 2/3 είναι ΧΑΡΙΣΜΑ!"
Μου απαντά: "Ούτε που φαντάζεσαι Άγη!
Ο παππούς μου βγήκε στη σύνταξη το 1911 σε ηλικία 41 ετών, αξιωματικός του Στρατού.
Πέθανε πριν τον Β' Παγκόσμιο πόλεμο, και η γιαγιά μου έπαιρνε τη σύνταξή του ως το 1960.
Όταν πέθανε η γιαγιά μου, τη σύνταξή του πήρε η αδελφή του πατέρα μου!
Η θεία Ευτέρπη [φανταστικό όνομα γιατί το ξέχασα] πέθανε το 2005 σε ηλικία 97 ετών, παίρνοντας μια αξιοπρεπέστατη σύνταξη όλα αυτά τα χρόνια.
Με άλλα λόγια ο Έλληνας φορολογούμενος πλήρωσε 94 χρόνια σύνταξη για 21 χρόνια υπηρεσίας του παππού μου!"
Έμεινα άφωνος...
Σε 5 προτάσεις είχε περιγράψει όλο το πρόβλημα που οδήγησε την Ελλάδα στο σκουπιδοτενεκέ της παγκόσμιας οικονομίας.