Ξεμυαλίστρα η ηδονή της εξουσίας μεταμορφώνει ενίοτε τους πολιτικούς σε δραματικά δίμορφα πρόσωπα με εκτρωματικά χαρακτηριστικά και έπαρση ισόθεη, που μπορούν να καταντήσουν μια χώρα με μεγάλο παρελθόν να είναι δίχως μέλλον!..
Και υπάρχουν αλήθειες που δεν ιστορούνται, όπως κάθε συγκεκριμένη και επιστητή πραγματικότητα. Ούτε γίνονται αντικείμενα ψυχρής γνωστικής προσέγγισης. Αναδύονται και αναβλασταίνουν παρθενικά και προιόντος του χρόνου στη λαική συνείδηση.
Κι η πολυπλάνητη κοινωνική απελπισία, όσο κι αν δεν μπορεί να αποτυπωθεί με γεωμετρική σαφήνεια, μετατρέπεται σε κοινή κοινωνική συνείδηση, που με τη σειρά της δικαιώνει τις υπερβατικές της αφετηρίες και "ποδηγετεί" τις εξελίξεις.
Προς το παρόν οι Ελληνες, ως αυθόρμητοι θεατές της πολιτικής φαντασμαγορίας, εν πολλοίς παραπληροφορημένοι και ανενημέρωτοι, χωρίς ωστόσο τους υποσχόμενους "παραδείσους" του παρελθόντος, αλλά σε δράση τα δούρεια σχήματα της πολιτικής κοροιδίας για να αλώσουν την κοινωνία, παρακολουθούν ενδεείς και καταφρονημένοι τις εξελίξεις με το επερχόμενο νέο μνημόνιο, τα νέα δυσβάστακτα μέτρα και τα εθνικά θέματα στην κόψη του ξυραφιού.
Και οι εξελίξεις αυτές μαρτυρούν την ύπαρξη ενός ομφάλιου λώρου που δένει δύο "τραγικές" πολιτικές φιγούρες στο χώρο και το χρόνο. Οι κοινές δραματικές συνθήκες που τους περιβάλλουν και που παρέσυραν τις διαφορές του ιδεολογικού οικοδομήματος, άφησαν γυμνό το στοιχειώδη και πρωτεύοντα ανθρώπινο πυρήνα τους, διαμορφώνοντας το δίμορφο πρόσωπο της πολιτικής ασχημίας τους.
Και στην πολιτική διπροσωπία, η γνωστική και πάσχουσα συνείδηση αφανίζεται διαπορούσα. Και έτσι η πολιτική υποκρισία γίνεται πραγματικότερη από πραγματική!
Μια πολιτική διπροσωπία και δομορφία,που ναι μεν μπορεί να αποδώσει τη χροιά του αρχαικού δράματος, μ΄ όλα τα δομικά στοιχεία του σατιρικού, του ειρωνικού και του γελοίου, αλλά ως "διπρόσωπη" πολιτική ασχημία και μάλιστα "νομιμοποιημένη" μπορεί να εκτραπεί συχνά στην πολιτική αυθαιρεσία.
Και στην περίπτωση των Αλέξη Τσίπρα και Πάνου Καμμένου, δεν χρειάζεται να είναι κανείς φυσιογνωμιστής, για να "διαβάσει" τα κύρια γνωρίσματά της. Την απωθητική λαγνεία της εξουσίας, το απύθμενο θράσος, την πονηρία που εκτρέφει την πρόθεση για σέλγεια στο ήδη "κακοποιημένο" σώμα της κοινωνίας, την αλαζονεία που αγνοεί όμως την απληστία της συντριβής, τη συμφιλίωση με την ενοχή.
Και αν κάποιος "προσέξει" την απόσταση ανάμεσα των ματιών της πολιτικής διπροσωπίας και της "καρδιάς" της, θα διαπιστώσει ότι η απόσταση είναι πλέον των είκοσι αιώνων φωτός!..
Τέτοιες δίμορφες πολιτικές φυσιογνωμίες, εθισμένες στο πολιτικό παίγνιο και στον πολιτικό εμπαιγμό, εύκολα μεταλλάσσονται σε "βέβηλες" διπλόμορφες πολιτικές φιγούρες, ικανές να "αποκεφαλίσουν" ακόμη και τον Εσταυρωμένο!..