Και πάντα προσδοκούμε. Πάντα δρασκελίζουμε την πραγματικότητά μας με ελαφριά καρδιά. Και είναι αυτή η πραγματικότητα που ύστερα από λίγα χρόνια γίνεται πύρινο ποτάμι, για να χωρίσει την κοινωνία σε δύο ακτές αδιάλλακτες. Για να μας κάνει πιο ευάλωτους στην "επίθεση" της πολιτικής λεξιλαγνείας, στα πολιτικά ψέματα και τα επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Θύματα μόνιμα του στενοκέφαλου κομματισμού, που απλώς αλλάζει προσωπείο. Θαυμάζαμε και εξακολουθούμε να θαυμάζουμε το "άπιαστο", όπως μας το παρουσιάζουν χωρίς αιδημοσύνη. Και αυτό το "άπιαστο" απέχει από την αδυσώπητη πραγματικότητά μας. Ομως κάνει τη δουλειά του επικοινωνιακά για τους μεταπράτες των ελπίδων μας, τους πολιτικούς.
Και στο "άπιαστο" εντάσσεται και η σημερινή επίσκεψη Ομπάμα, για την οποία υπήρξαν διχογνωμίες για την πραγματική της αξια, ιδιαίτερα μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στις ΗΠΑ. Θα είχε άραγε περιεχόμενο αν η επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου γινόταν ένα χρόνο νωρίτερα;
Αν αφαιρέσουμε από τα μάτια μας τον επίδεσμο της αυτάρεσκης παραίσθησης και του συναισθηματισμού, αν δεν είχαμε συνηθίσει να αντιδρούμε ως χρυσοθήρες θαμπωμένοι από το πλούσιο κοίτασμα της δύναμης, επιδιώκοντας πάντα να αντλούμε από τη φλέβα του κατασκευασμένου ονείρου, θα ξέραμε ότι αν πράγματι ο Ομπάμα ή μάλλον η στεγανοποιημένη έκφραση της αμερικανικής πολιτικής ήθελε να συμβάλλει δραστικά στην επίλυση του ελληνικού προβλήματος, τότε και η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου θα γινόταν την κατάλληλη περίοδο και θα είχε άλλο συμβολισμό.
Ενας άγριος υποκειμενισμός που δημιουργεί αντιδράσεις ή και συγκρούσεις εκατέρωθεν των αντιμαχόμενων πλευρών, για το ευεξήγητο συνήθως. Και στο πεδίο της πολιτικής αισθητικής βρίσκουμε πιο εύγλωττα διατυπωμένη τη ροπή του αστόχαστου ατομικισμού, που αποδιοργανώνει την κοινή συνείδηση..
Η τάση τούτη, που κατάντησε εμμανής θρησκεία , αποτελεί τη πειστικότερη επικύρωση του γενικότερου απομονωτισμού μας από την πραγματικότητα και την ομαδική συνείδηση. Οπότε είμαστε και επιρρεπείς στον πολιτικό σουρεαλισμό ενίοτε, με αποτέλεσμα να αποδεχόμαστε ράκη ιδεολογιών και ξεφτισμένες πολιτικές ιδέες η αντιλήψεις και να γοητευόμαστε από το "άπιαστο", που μας προσφέρεται στα τραγικά διαλείμματα από την αγωνία της καθημερινότητάς μας...
Και βέβαια ζητούμε πάντα με το ελάχιστο ποσοστό συνεννόησης και καταφάσεων να πετύχουμε το μέγιστο, όπως αυτό προσδιορίζεται από τις ανάγκες μας και τις εκάστοτε συνθήκες. Και καταλήγουμε είτε από ευπιστία και επιπόλαιη εκτίμηση των καταστάσεων, είτε από νοσηρό αίσθημα κατωτερότητας, σ' ένα πλαίσιο εξευτελιστικής έκπτωσης του ορθολογισμού, να αποδίδουμε σε τρέχοντα γεγονότα μια συμβολή ανύπαρκτη.