Το ερώτημα δεν επιδέχεται πρόχειρες συναισθηματικές ή επιπόλαιες κομματικής απόχρωσης απαντήσεις. Κεντρίζει ωστόσο τη σκέψη, πολύ περισσότερο αν κάποιος από δημοσιογραφική διαστροφή παρακολούθησε τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής για το επίμαχο θέμα της συγκρότησης του ΕΣΡ, για μια πλατύτερη θεώρηση της πολιτικής αθλιότητας.
Μια πολιτική αθλιότητα που απετέλεσε την αφετηρία της σημερινής δυσβάστακτης από τα προβλήματα πορείας της κοινωνίας και αποτελεί την αποθέωση της τελμάτωσης της αλήθειας και των όποιων αξιών θα πρέπει να συνέχουν μια κοινωνία.
Μια κοινωνία που μετεωρίζεται στις απανεμιές της πολιτικής υποκρισίας, διστάζοντας για τον προσανατολισμό της, ωσότου η ανάσα του άμεσου κινδύνου της γεμίσει απόφαση και ορμή. Και ήταν οι αποφάσεις και οι ορμές των κοινωνιών των νήπιων ετών του Εικοστού Αιώνα υπό το βάρος του κινδύνου και της ευθύνης για τη Στιγμή, που δρομολόγησαν τις εξελίξεις για τη Νέα ιστορία.
Ακαρπη και η χθεσινή διάσκεψη των προέδρων της Βουλής. Και δεν χρειάζεται να υπεισέλθει κανείς στις λεπτομέρειες και στην άγονη επιχειρηματολογία όλων των πλευρών, με αποκορύφωση βέβαια την κυβερνητική θρασύτητα και την εμμονή της στην "αναστολή" κι όχι στην κατάργηση του νόμου για τις τηλεοπτικές άδειες, που κρίθηκε αντισυνταγματικός από το ΣτΕ.
Τι σημασία έχουν οι λεκτικές αρλούμπες και οι πομφολυγώδεις εκτιμήσεις που ακούστηκαν στην πολύωρη διάσκεψη. Μια ακόμη "παράσταση" πολιτικής υποκρισίας. Σημασία έχει ότι μπροστά στην τηλεοπτική κάμερα της Βουλής, αναδείχθηκε για μια ακόμη φορά η πολιτική αθλιότητα, που θρέφεται από την ανύποπτη κοινωνική μακαριότητα και από υπνωμένες συνειδήσεις.
Μια αθλιότητα που εμμένει και επιμένει να αδειάζει το χώρο από το δράμα και το πάθος το κοινωνικό και να το γεμίζει ασφυκτικά με υποκρισία, ψέματα και μυθοπλασίες, που εσχάτως τις αποκαλούν "αφήγημα".
Παρακολουθώντας κανείς και τη χθεσινή διάσκεψη των προέδρων της Βουλής. επαναλαμβάνω λόγω επαγγελματικής διαστροφής, εύκολα καταλήγει στο αδιαπραγμάτευτο συμπέρασμα ότι όλοι αυτές οι πολιτικές φιγούρες, οι περισσότερες θνησιγενείς λόγω των επερχόμενων πολιτικών εξελίξεων, μετατοπίζουν με την "άγιαν αδιαφορία" του αναχωρητή από την πραγματικότητα, κάθε έννοια αξιών και αλήθειας.
Και η γωνία του οπτικού τους πεδίου φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής, όπου βρίσκουν καταφύγιο τα πρόσκαιρα κομματικά ή και προσωπικά συμφέροντα, όπου έχει σωρευτεί η κληρονομημένη φτωχή δανεική πείρα ή και η ανικανότητα και όπου το εγώ συμπλέκεται και διαπλέκεται με τα μικρά και τα ασήμαντα.
Και βέβαια από την αγωνία απουσιάζει η Αγωνία όλων αυτών των πολιτικών του υπερτροφικού εγώ, που σε κάθε ευκαιρία αποδεικνύουν ότι διατηρούν φιλικότατες σχέσεις με τη συνείδησή τους και είναι πρόθυμοι να της συγχωρήσουν τις επικίνδυνες ανταρσίες της...
Κι ας περιμένει εν προκειμένω ο μωρόπιστος πολίτης να "ρυθμιστεί" το τηλεοπτικό τοπίο. Από ποιους; Από τους εκφραστές της υποκρισίας και της αυθαιρεσίας;