Εχουμε παύσει προ πολλού να βιώνουμε το μυστικό κάλλος της Στιγμής, που επί της ουσίας είναι η απόλυτη εγγύτητα με τη ζωή, όπως μας προσφέρεται από την πανδαισία και υπό το φως της πάλλουσας φύσης και των αποχρώσεων της καθημερινότητας, που αιωνίζουν το πνεύμα της παιδικότητας.
Η συνέχεια από την κάθε Στιγμή ανήκει στην ευαισθησία του ανθρώπου, στις εσωτερικές του καταλληλότητες, στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητας τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.
Στα ερεβώδη βάθη της δοκιμασμένης συνείδησης, εκεί όπου όλα τα συμβατά προσωπεία της καθημερινότητας τρέπονται σε άτακτη φυγή, διαμορφώνεται η θέληση για για Ζωή. Γίνεται αντιληπτό ότι το Μηδέν ορέγεται το Κάτι, ότι η πείνα είναι η επιθυμία υπό τη μορφή του πρώτου Verbum Fiat ή της πρώτης πράξης, γιατί η επιθυμία δεν έχει τίποτα που μπορεί να κάνει ή να συλλάβει.
Δεν κάνει τίποτα άλλο από το να αυτοσυλλαμβάνεται και να δίνει στον εαυτό της το αποτύπωμά της. Συμπυκνώνεται, αυτομορφώνεται και μεταβαίνει από το Ακαθόριστο στο Καθορισμένο. Προβάλλει στον εαυτό της τη μαγνητική έλξη, ώστε τα Μηδέν να πληρούνται.
Τι μπορεί να χωρίσει το φως από τα σκότη, αν όχι η γέννηση της όρασης και του φωτισμού; Το φως κατοικεί στα σκότη. Οπως το φως του εξωτερικού κόσμου, ενώ τα σκότη δεν το "καταλαμβάνουν". Η δύναμη στο φως είναι πυρ της αγάπης του Σύμπαντος, του Θεού του καθενός. Η αιώνια και θεία διάνοια είναι μια ελεύθερη θέληση, η οποία δεν γεννήθηκε από κάτι ή διαμέσου κάποιου πράγματος. Εδρεύει και κατοικεί αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό της. Δεν συλλαμβάνεται από τίποτα, γιατί έξω και μπροστά από αυτήν δεν υπάρχει τίποτα.
Αυτό το μηδέν είναι μοναδικό. Η συμπαντική διάνοια που καθορίζει τις Στιγμές μας είναι η μοναδική θέληση του Ακαθόριστου. Δεν είναι ούτε μακριά,ούτε κοντά, ούτε υψηλή και ούτε χαμηλή. Είναι το Παν, κι όμως δεν είναι παρά Μηδέν, γιατί δεν έχει μέσα της ούτε ενορατικότητα, ούτε καταληπτικότητα, που θα της επέτρεπαν να βρει μέσα της το όμοιό της.
Αναζήτησή της είναι η καθαρή έξοδος από τον εαυτό της. Γιατί ό,τι εξέρχεται είναι η καθαρή της χαρά, η αισθαντικότητά της, η αντιληπτικότητα της, τις οποίες ονομάζουμε συμπαντική σοφία ή θεία σοφία. Σοφία την οποία η ασύλληπτη θέληση συλλαμβάνει μέσα της, για να δημιουργήσει από αυτήν την κεντρική αρχή της χαράς, ιδιαίτερα της χαράς της Στιγμής.
Τίποτα δεν θα καταργήσουμε από τον άνθρωπο. Ούτε τη διάνοια, ούτε το πνεύμα, ούτε την τέχνη, γιατί όλα προέρχονται από τη συμπαντική σοφία. Καταργούμε μόνο το Κτήνος μέσα μας, αφήνοντας ελεύθερη την έκφραση της παιδικότητας μας. Γιατί το Κτήνος μέσα μας θέλει και επιμένει να συντηρεί τη ζωώδη θέληση του εγωισμού και του περσοναλισμού...