Τότε η κατάντια μας σαν κοινωνία, ιδιαίτερα σε καιρούς πολύ ρευστούς, έχει το στοιχείο της διάρκειας. Και οι σκέψεις μας, ακόμη και τα κινήματα της ψυχής μας, πειθαρχούν στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο και οι αντιδράσεις μας μετατρέπονται σε υπόκωφες κραυγές, που θέλουν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από την ίδια την αθλιότητα μας.
Και το περισσότερο που ζητούν είναι να εναρμονιστούν με το δράμα το καθημερινό και με το αίτημα που η Στιγμή αναδίδει. Η πολυτέλεια του "ωχ αδελφέ..." , της σιωπής μπροστά στην πολιτική αντιαισθητική και αγένεια, η "αριστοκρατική" επιφύλαξη της κριτικής, η μη τήρηση στοιχειωδών κανόνων ευπρεπούς πολιτικής συμπεριφοράς, δεν είναι για τους καιρούς αυτούς, όπου η ανάγκη μιας αδιάλειπτης τριβής της συνείδησής μας με την ιστορία πλάθεται, μας επιβάλλεται σαν προυπόθεση εξόδου από το αδιέξοδο, σαν προυπόθεση ενέργειας και ζωής.
Για χρόνια τούτη τη χώρα δυναστεύει η έλλειψη της αισθητικής στην πολιτική, η έλλειψη της ώριμης εποπτείας των πραγμάτων, η αδιαφορία για το χάσμα που μας χωρίζει από την αφετηρία του στοχασμού και της σοβαρότητας, από τη εθιστική μας σκέψη που περπατά με βήμα νωθρό, αλλά που ξεπερνά σε βιασύνη τους σταθμούς μας ως κοινωνία, που άλλοτε θα αξιώνανε μεγαλύτερη προσήλωση στις λεπτές αποχρώσεις της ζωής.
Ετσι επιτρέψαμε και εν πολλοίς προτρέψαμε να επικαθήσει επί του τραχήλου μας ο πολιτικός ωχαδερφισμός και η αγένεια, που για μια ακόμη φορά εκφράστηκαν με τον πλέον εκτρωματικό τρόπο από τον Αλέξη Τσίπρα στη συνάντησή του με τον απερχόμενο Αμερικανό πρόεδρο. Και μόνο με αισθήματα αποστροφής, ντροπής και αηδίας μπορεί κανείς να προσεγγίσει την "εικόνα" του Ελληνα πρωθυπουργού, την οποία μετέδιδαν όλα τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.
Ως πότε τέλος πάντων θα λέγωμεν "ως πότε;", όπως θα έλεγε και ο μεγάλος Ελληνας σατιρικός ποιητής και συγγραφέας Γεώργιος Σουρής. Ως πότε δεν θα αντιλαμβανόμαστε ότι ο τόπος τούτος δεν χρειάζεται απροσάρμοστους και μειονεκτικούς εκπροσώπους, επιρρεπείς μάλιστα στις ηθικές "περισπάσεις";
Ως πότε δεν θα αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη της ευγένειας και της αισθητικής στην πολιτική κι όχι μόνον, ενώ κάποιοι θα τη θεωρούμε "πολυτέλεια" και θα την κατατάσσουμε στο επίπεδο του "δηθεναριού";
Από πότε ένας πρωθυπουργός, ο οποίος καλείται να εκπροσωπήσει μια χώρα και ένα λαό, έχει το δικαίωμα να αγνοεί βασικούς κανόνες καλής συμπεριφοράς και του διεθνούς πρωτοκόλλου, ενώ με το "μαντηλάκι στο πέτο" προσπαθεί να κάνει την υποτιθέμενη διαφορά;
Μόνο που το μαντηλάκι στο πέτο, με το ανάλογο βέβαια αγενές "υφάκι" και την "αγραβάτωτη λογική" δεν είναι ένδειξη εναλλακτικού αριστερού "επαναστάτη" και δήθεν προοδευτισμού, πολύ περισσότερο όταν αποτελούσε και εξακολουθεί να αποτελεί προτίμηση αριστοκρατών και των bon viveurs!
Η χθεσινή "εξωλεκτική επικοινωνία", την οποία απλώς αναφέρουμε ως "γλώσσα του σώματος" του Αλέξη Τσίπρα κατά τη συνάντησή του με τον ευπρεπή Μπάρακ Ομπάμα, καταδείχνει όχι μόνο την έλλειψη σεβασμού και ευγένειας, αλλά την εκτρωματική μετάλλαξη της αριστερής κουλτούρας μ' όλες τις συνεπιφερόμενες αλλαγές στην αισθητική της πολιτικής.
Και φανερώνει την όποια προσπάθεια ανεύρεσης ορισμού του όρου "αριστερός" να προσκρούει στο τείχος μιας αντίληψης χωρίς αρχές και σταθερά σημεία αναφοράς. Φανερώνει επιπρόσθετα ότι οι "μεγάλες αφηγήσεις" της πολιτικής με ανύπαρκτες πράξεις, οδηγούν σε εφαρμογές της παραδοξολογίας σαν μελέτη της πολιτικής σχιζοφρένειας.
Ο Αλέξης Τσίπρας των παχυλών λόγων και του δημόσιου "χασμουρητού και χαχανίσματος" μπορεί να έχει ευκόλως προσαρμοστεί στις επικύψεις και να έχει υπαχθεί στο παιχνίδι της ισχύος και της εξουσίας, αλλά ταυτόχρονα όσο κανένας άλλος προκάτοχός του, όσο κι αν ακροβατούσε μεταξύ πολιτικής βλακείας και ανικανότητας, απέδειξε ότι η σοβαρότητα εκπίπτει στην αναγόρευση της σε μη σοβαρότητα και η πρακτική του προσδιορισμού της ευγένειας σε πρακτική του απροσδιόριστου.