Τα μεγάλα φάουλ της Κυπριακής εξωτερικής πολιτικής ακόμη τα επωμίζεται ο κόσμος της προσφυγιάς. Οι μετά την εισβολή μέρες και έργα της πολιτικής ηγεσίας βρήκαν τους πρόσφυγες εκτεθειμένους ως προς τα δικαιώματα και τη μελλοντική τους επιβίωση. Η απουσία εθνικού οράματος, η απαισιοδοξία και η επιτηδευμένη αγάπη προς τον πρόσφυγα οδήγησαν σε αυτό που σήμερα ζούμε, την προσφυγιά ως ιδιότητα αντί ως πολιτική και εθνική ταυτότητα.
Πρώτη Δημοσίευση στην εφημερίδα ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΠΑΦΟΥ 19/11/2016
Αναρωτήθηκε κανείς γιατί το Κυπριακό κράτος μετά την εισβολή αντί να κρατήσει τα χωριά, τους χωριανούς, τις κοινωνικές και πυρηνικές σχέσεις σε ένα περιβάλλοντα ζωτικό χώρο διέσπειρε και χώρισε τους πρόσφυγες σε διαφορετικά χωριά, μακριά από οικογένειες και μακριά από τους δεσμούς έννομων συμφερόντων; Γιατί δεν επιδιώχθηκε η δημιουργία δηματολογίου και η συνέχιση των ληξιαρχικών πράξεων των κοινοτήτων και των δήμων των κατεχομένων; Γιατί η προσφυγική ταυτότητα δεν δινόταν σε όλα τα παιδιά των προσφύγων αλλά δόθηκε παράτυπα, αντισυνταγματικά και καταπατώντας τα ανθρώπινα δικαιώματα στα παιδιά εκ προτρογονίας; Γιατί σήμερα τα παιδιά έχοντες μητέρα πρόσφυγα δεν έχουν εκλογικά δικαιώματα στους κατεχόμενους δήμους; Γιατί η Κυπριακή πολιτεία έχει ως στόχο την απαξίωση, τη μείωση και την τάση της ελεγχόμενης λήψης της προσφυγικής ιδιότητας αλλά και της βούλησης των προσφύγων;
Δυστυχώς το Κυπριακό κράτος στο έγκλημα πολέμου που σήμερα ονομάζεται Κυπριακό συνέδραμε με τον χειρότερο τρόπο κρατώντας τους πρόσφυγες μακριά από τα σώματα λήψεως αποφάσεων, υποβοηθώντας τον χρόνο ώστε να χαθούν οι μνήμες, οι δεσμοί και η ασφάλεια των προηγούμενων γενιών και δημιουργώντας σήμερα μια γενιά προσφύγων οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόταγμα και καμία σχέση με τον τόπο καταγωγής τους. Οι νεότεροι πρόσφυγες που πλέον είναι σημαντικά λιγότεροι με τα κριτήρια που έντεχνα το Κυπριακό κράτος χρησιμοποίησε δεκαετίες σήμερα, αφήνονται με την ταυτότητα στο χέρι να τους θυμίζει ότι είναι πρόσφυγες. Καμία συνδρομή, καμία προσπάθεια δημιουργίας συλλόγων, σωμάτων, παιδείας και γνωριμίας με τα χωριά καταγωγής τους. Αν εξαιρέσουμε τις προσωπικές και συλλογικές προσπάθειες των προσφύγων και ορισμένων δημοτικών κινήσεων δυστυχώς το κράτος παραμένει ισχνός σπόνσορας και θεατής αφανισμού των προσφυγικών δικαιωμάτων και των αυτούσιων αιτημάτων των προσφύγων.
Μια πολιτική δώρο στη λήθη και στα σχέδια της άλλης πλευράς. Όταν το παράνομο κράτος του βορρά και η πολιτική της Άγκυρας συντηρεί χωριά ολόκληρα, χωριανούς, συλλόγους και πολιτιστικές ημερίδες ώστε οι ΤΚ να μην απεμπολήσουν το χώρο καταγωγής τους στο νότο, η Κυπριακή πολιτεία προσφέρει δώρο τη μείωση του προσφυγικού πληθυσμού, τον παραγκωνισμό των αιτημάτων των προσφύγων και την απουσία τους στη λήψη αποφάσεων που ουσιατικά αφορά τη γη τους, τα περιουσιακά και τα δικαιώματα επιστροφής τους. Είμαστε η μόνη χώρα στον δυτικό κόσμο που κατάφεραν να προσβάλουν, να διχοτομήσουν, να αμφισβητήσουν και σήμερα να χωρίσουν μέχρι και την ώρα και αντί να θέσουμε τους πρόσφυγες ως τους εκκινητές της λύσης και των δικαιωμάτων του λαού τους προσφέρουμε στο διπλωματικό τραπέζι σαν τη ζάχαρη στον πιο άνοστο καφέ των διαπραγματεύσεων. Είμαστε η μόνη χώρα που ζητάμε να επιστρέψει το 20% όχι όλων των προσφύγων αλλά στη βάση του πληθυσμού του ψευδοκράτους που αυτό δεν αποτελεί παραπάνω από 50.000 πρόσφυγες. Ακόμη και σήμερα που το Βαρώσι και η Μόρφου δεν επιστρέφονται δεν ζητήθηκε ούτε η θέση ούτε και η συνδρομή των προσφύγων αυτών των περιοχών τη στιγμή που οι κάτοικοι της Μόρφου είναι έτοιμοι να προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις. Ο στόχος μας είναι όχι μόνο η συμμετοχή των προσφύγων στα κέντρα αποφάσεων όσο υπάρχει η κατοχή αλλά η αναγνώριση των προσφύγων ως πληθυσμιακής βαθμίδας δικαιωμάτων στη λύση του Κυπριακού.
*LLB,LLM,MBA, Υποψήφια Διδάκτωρ Γεωπολιτικής
Υποψήφια Δημοτική Σύμβουλος στο Δήμο Μόρφου με το ΑΚΕΛ Αριστερά Νέες Δυνάμεις