Πολλές προσδοκίες και ψευδαισθήσεις μας έχουν στεγαστεί κάτω από τις λέξεις δημοκρατία και ελευθερία. Κάτω από την καταθλιπτική πίεση των εξελίξεων και της οικονομικής κρίσης, έχουμε απορρίψει την αντίδραση στη δράση της πολιτικής απάτης, που πραγματοποιείται με τη φενάκη της δημοκρατίας.
Ετσι προσήλθε η τεράστια σύγχυση και η ανυποληψία προς τους σκοπούς της ελευθερίας, με αποτέλεσμα ο ασφυκτικός περιορισμός της εθνικής ανεξαρτησίας να αποκαλείται "μεταρρυθμίσεις" και η δουλική προσαρμογή στις επιταγές των δανειστών να θεωρείται "αναγκαιότητα" για μαζική συναίνεση. Με τα τυχόν φιλελεύθερα και δημοκρατικά στοιχεία να παραμερίζονται αδυσώπητα.
Αν όμως από την πρώτη στιγμή η δημοκρατία περιοριζόταν και με ειλικρίνεια και θάρρος πολιτικό γινόταν λόγος για μια εκθεμελίωση των κακών πολιτικών πρακτικών τούτου του τόπου, για πραγματικές μεταρρυθμίσεις και εφικτό σχέδιο δράσης για έξοδο από την κρίση, η δημοκρατία και κατ' επέκταση η ελευθερία θα είχαν περιθώρια ιδανικής ζωής και ελπίδων. Και θα είχε γίνει κοινή συνείδηση η ανάγκη του ενδιάμεσου σταδίου της ανατροπής των κακών μας συνηθειών.
Η πολιτική ανικανότητα και η πολιτική κοροιδία, ωστόσο, δημιούργησαν τη δική τους ψυχολογική ατμόσφαιρα, που κυριαρχεί και κατακαλύπτει τις ατομικές συνειδήσεις. Και η ιδανική κοινωνική συνείδηση του παλιού καιρού, μέσα στην πολιτική διαίρεση που χαράζει βαθύτατη τομή στην ελληνική κοινωνία, θα ήταν μια πάλλουσα συνείδηση που θα αναζητούσε μοιραία ένα κέντρο προσανατολισμού.
Τώρα βιώνουμε μια πλαστή κατάσταση ελευθερίας, τη γέννηση πολλών μύθων, ανατρέχοντας ενίοτε σε μια υποθετική Ευρωπαική αλληλεγγύη, θεωρούμενη κι αυτή ως προερχόμενη από μια φανταστική κοινή κληρονομιά...
Ποθούμε την ελευθερία και τη δημοκρατία, γιατί αυτό είναι ακριβώς εκείνο που μας δίδαξαν οι μεγάλες φωνές του πνεύματος, που ακούστηκαν σε τούτο τον τόπο της Ιστορίας, χωρίς μάλιστα ποτέ να διαψευσθούν, αλλά αγνοούμε ότι εκτός από τα ανθρώπινα θύματα της οικονομικής κρίσης, έχουμε και έναν μεγάλο τραυματία, το Πνεύμα!
Γιατί το αίτημα για ελευθερία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την οργάνωση της βάσης του πνεύματος. Η φωνή, η απεγνωσμένη φωνή της ελευθερίας δεν μπορεί να ακουστεί από μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου τόσα χρόνια των μνημονίων, αλλά και παλαιότερα, το πνεύμα στερήθηκε το δικαίωμα να εκφράζει τον εαυτό του και τα αισθήματα του πλήθους.
Το πνεύμα είναι αυτό που θρέφει τους ιστούς της ελεύθερης συνείδησης. Οπως πρέπει να διαγράψουμε οριστικά τη λέξη "λήθη" από το λεξιλόγιό μας αν θέλουμε να ζήσουμε όχι μόνο σαν έθνος, αλλά σαν έθνος ελεύθερο...