Και ο πολυμορφισμός ανταποκρινόμενος στον γενικό πολυμορφισμό δίδει την απάντηση στο ερώτημα της έμπνευσης της συμπεριφοράς του ανθρώπου. Τη συμπεριφορά την εμπνέει ο γενετικός πολυμορφισμός που εδρεύει στα χρωματοσωμάτια του γενετικού μηχανισμού. Είναι ο ίδιος μηχανισμός που προσδιορίζει την αναλογία των φύλων.
Από εκεί προσδιορίζεται και η σχέση των καλών προς τους κακούς χαρακτήρες. Δίκαια και σωστά κάθε χαρακτήρας θεωρήθηκε σαν αναλλοίωτα τυπωμένος και δικαιώνεται η γνώμη του Schopenhauer, ότι από τη γέννησή του ο άνθρωπος είχε τις καταβολές του μέλλοντα χαρακτήρα του.
Η λογική είναι άσκηση κοντά στην κληρονομική καταβολή. Εκφράζει τον εξελιγμένο τύπο προσαρμογής, όπως απαντάται στα συστήματα σχέσεων που μεταβάλλονται με μεγάλη ταχύτητα. Οι ανθρώπινες σχέσεις ανήκουν στον τύπο των μεγάλων μεταβολών, που προκάλεσαν την αντίστοιχη εξέλιξη και ανάπτυξη των διανοητικών οργάνων.
Και που χαρακτηρίζονται από την ιδιοφυία και το προτέρημα της ταχείας δράσης και αντίδρασης, που αναπτύσσονται με την έντονη λειτουργία και από την ανάγκη να υπερνικηθούν προφανώς βιολογικές αντιξοότητες. Η περαιτέρω ανάπτυξη της λογικής είναι αποτέλεσμα ευρύτερης και πολύπλοκης αναγκαιότητας που ξεφεύγει τις αρχικές βιολογικές καταστάσεις, γιατί ήδη στο φανέρωμα της είχε ξεπερασθεί το αρχικό βιολογικό στάδιο.
Και οι νέοι ορίζοντες ανοίχθηκαν όταν άρχισαν οι άνθρωποι να ερευνούν και να διαλογίζονται για τα αίτια και για την αξία του εξωτερικού και εσωτερικού κόσμου. Από τη διάγνωση της θέσης της λογικής πιστεύουμε ότι θα γίνει δυνατό να πληροφορηθούμε αν ήλθε για να καταργήσει ή να συμπληρώσει τα κενά μιας προηγούμενης κατάστασης. Και αν μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την αγωνία,που είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της αστάθειας και της αβεβαιότητας που επικρατεί στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Η έλλειψη συνέπειας στις αρχικές σκέψεις οδηγεί σε αντιφάσεις και αδιέξοδα. Το πλαίσιο κάθε δράσης είναι προσδιορισμένο από τη φύση.Η υπέρβαση οδηγεί σε πνευματικές εκτροπές, ενώ η μειωμένη εμφάνιση στην ατέλεια και στην απουσία γενικής συγκατάθεσης.
Η έλλογη δράση με το θυμικόν δεν έχουν δημιουργηθεί χωριστά, αλλά είναι τοποθετημένα στην ίδια μονάδα και υπηρετούν την ίδια ιδέα. Η απόπειρα για μια ξεχωριστή έρευνα μοιάζει με την εξέταση του ίδιου οργάνου σε μια κατεύθυνση χωρίς να ολοκληρωθεί η λειτουργία στην πληρότητα και στην εντέλεια.
Αποδεχόμενοι ή απορρίπτοντας τη θέση του θυμικού ή της συνειδητής με τους κανόνες της λογικής πράξης, διαφοροποιούμε την ίδια την οντότητα σε δύο θέσεις, αρνούμενοι άλλοτε τη μια και άλλοτε την άλλη. Η απόδοση μιας τέτοιας έρευνας θα είναι ανάλογα μισή και θα παρουσιάζει κενά που θα κάνουν από τις ελλείψεις μη αποδεκτή μια θεωρία του είδους αυτού.