Του Μιχάλη
Νευραδάκη
Επανερχόμαστε
σήμερα στον σχολιασμό μας επί της
επικαιρότητας με αφορμή την επέτειο
της 28ης Οκτωβρίου, της λεγόμενης μέρας
του «όχι». Ένα «όχι» που έχει μείνει
στην ιστορία, για την γενναιότητα των
Ελλήνων και για την μεγάλη μάχη που
έδωσαν στη συνέχεια κατά των στρατιωτικών
δυνάμεων του Χίτλερ και του Μουσολίνι.
Πέραν από
τις προθέσεις της τότε κυβέρνησης όμως,
που ας μην ξεχάσουμε πως δεν φημιζόταν
για την δημοκρατικότητα της, ο Ελληνικός
λαός γιατί αντιστάθηκε και γιατί είπε
τότε το δικό του «όχι»;
Είπε «όχι»
για να έρθει η στιγμή, δεκαετίες αργότερα,
να διοικείται η χώρα από ξένους μη
εκλεγμένους θεσμούς;
Είπε «όχι»
για να έχει παραιτηθεί, 76 χρόνια αργότερα,
το Ελληνικό κοινοβούλιο από την κυριαρχία
του και το δικαίωμα να νομοθετεί και να
κυβερνάει αυτόν τον τόπο;
Είπε «όχι»
ο Ελληνικός λαός τότε για να έρθει η
μέρα όπου στην χώρα θα κυκλοφορούσε ένα
ξένο νόμισμα και όπου θα λαμβάνονται
όλες οι αποφάσεις που αφορούν τη
δημοσιονομική και νομισματική πολιτική
της χώρας εκτός συνόρων;
Είπαν «όχι»
οι Έλληνες για να έρθει η μέρα όπου θα
ψάχνουν στα σκουπίδια για να βρουν το
φαγητό της ημέρας, όπου 450.000 νέοι θα
έχουν εγκαταλείψει την χώρα μέσα σε
λίγα χρόνια αναζητώντας καλύτερη
προοπτική στο εξωτερικό, όπου σε μια
χώρα της υποτιθέμενης Ευρωπαϊκής
«προοπτικής» ζουν χιλιάδες συμπολίτες
μας χωρίς φως, χωρίς θέρμανση, χωρίς
δουλειά, και χωρίς ελπίδα;
Είπε «όχι»
ο Ελληνικός λαός για να μετατραπεί αυτό
το «όχι» σε «ναι»; Ναι στο σύνταγμα, ναι
στο ΝΑΤΟ, ναι στην Ευρώπη και την Ευρωπαϊκή
«προοπτική», ναι στο ευρώ, ναι στους
ολιγάρχες, ναι στην διαφθορά και την
ανομία, ναι στην σταδιακή ισοπέδωση της
δημόσιας περιουσίας, της παιδείας, της
ιστορίας μας, της πολιτισμικής μας
κληρονομιάς, της γλώσσας μας, της νεολαίας
μας, και της εθνικής μας υπόστασης; Γι’
αυτό είπαν κάποτε οι Έλληνες το «όχι»,
για να μετατραπεί στη συνέχεια στο
μεγαλύτερο «ναι» όλων των εποχών, το
«ναι σε όλα»;
Ακόμα και το
υποτιθέμενο «όχι» του 62%, ένα κάλπικο
«όχι» ενός ανούσιου και στημένου
δημοψηφίσματος, μετατράπηκε με συνοπτικές
διαδικασίες σε «ναι, ναι, ναι σε όλα».
Ένα «ναι» που σημαίνει πως το σύνολο,
σχεδόν, της δημόσιας περιουσίας της
χώρας θα ανήκει σε ξένα χέρια για
τουλάχιστον τα επόμενα 99 χρόνια. Ένα
ναι που σημαίνει πως ακόμα περισσότερες
γενιές μελλοντικών Ελλήνων θα σηκώνουν
το βάρος ενός παράνομου, δυσβάσταχτου
χρέους. Ένα ναι που σημαίνει μισθούς
Βουλγαρίας, ποσοστά ανεργίας ισάξια με
τα ποσοστά μιας χώρας σε εμπόλεμη
κατάσταση, νοσοκομεία χωρίς γιατρούς,
σχολεία χωρίς δασκάλους και θέρμανση,
και συνέχιση του ρεύματος μετανάστευσης
και του κύματος αυτοκτονιών. Αυτό το
«όχι» εννοούσαν οι Έλληνες του 1940;
Οπότε όλοι
εσείς που την έχετε αράξει με ένα φρέντο
στο χέρι και περιμένετε το σώσιμο και
την περιβόητη «ανάπτυξη» που σίγουρα
θα έρθει, από μέρα σε μέρα, ας μείνετε
εκεί στην ξάπλα και στο καθισιό, και
αφήστε αυτούς που έχουν πραγματική
γενναιότητα και τόλμη να εκφράσουν ένα
πραγματικό «όχι», να κάνουν το καθήκον
τους. Όπως τους Βρετανούς, που είπαν
«όχι» στην φασιστική, αυταρχική κυριαρχία
της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αυτοί ξέρουν να
πουν όχι και να το τιμήσουν. Εμείς;