Οσο πλανιέται στο βάθος του ορίζοντα η σκιά ενός ακόμη μνημονίου, αναφαίνεται και πάλι το πρόβλημα της πολιτικής ανικανότητας και του άκρατου λαικισμού και αναδεικνύεται η τραγική Αποτυχία του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος "κατάφερε" ως εκφραστής μιας παρωχημένης πολιτικής λογικής να αποδείξει ότι ο λαικισμός αποτελεί κακοήθη όγκο στο σώμα της δημοκρατίας και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα του λαού.
Ο λαικισμός του Αλέξη Τσίπρα εκφράζει, όχι απλώς το κακόγουστο "πρόσωπο" μιας ερμαφρόδιτης Αριστεράς, αλλά και την παρακμή του λαικού πνεύματος. Και είναι γνωστό ότι όλα τα αυταρχικά ή και απολυταρχικά καθεστώτα της Δεξιάς και της Αριστεράς, ξεκίνησαν από τον λαικισμό για να καταλήξουν στην άρνηση της δημοκρατίας.
Και στα δύο χρόνια της αλλοπρόσαλλης συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχουμε δει ο λαικισμός της να φαλκιδεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς.
Η σοβαρότητα! Να μια λέξη με άσημη σταδιοδρομία για πολλά χρόνια σε τούτη τη χώρα, με αποκορύφωση τα δύο τελευταία της παρουσίας ενός καταγέλαστου και εκτρωματικού σχήματος στην εξουσία. Να μια από τις μεγάλες απάτες της πολιτικής. "Σκιάχτρο" απατηλό ο Αλέξης Τσίπρας, με αφελείς πολίτες, που τους ενώνει η συμφωνία σε ορισμένες προσωρινές θελήσεις, που του δίδουν προθεσμία για να εκφράσει ακόμη περισσότερο λαικισμό και να γελοιοποιεί διεθνώς μια ολόκληρη χώρα.
Ομαδική υποταγή και ανοχή στην απάτη της πολιτικής. Και μόνο κάποιες ατομικές περιπτώσεις είναι εξαιρέσεις σοβαρότητας και γενναιότητας ή είναι λογική συνέπεια ενός υπερήφανου ατομισμού, που αρνείται να παραδώσει τα οχυρά της αξιοπρέπειας και του απομονωτισμού του στον οποιοδήποτε.
Και είναι από τις μοναδικές περιπτώσεις που ο ατομισμός, μολονότι στο διάβα της ιστορίας προκάλεσε καταστροφή, μπορεί να αποδειχθεί προωθητικό στοιχείο του υπνωμένου μαζικού δυναμισμού.
Οχι μόνο η πολιτική ηγεσία είναι ανύπαρκτη στην Ελλάδα, αλλά όπως υπεστήριζε ο Μόρλευ στο Ρουσσώ του, όσοι εξετάζουν την πολιτική ενέργεια και την ηθική φιλοσοφία ξεχωρισμένες, κι όχι αδιάσπαστα δεμένες ανάμεσα τους, δεν θα καταλάβουν ούτε τη μια ούτε την άλλη.
Ο λαικισμός του Αλέξη Τσίπρα, η όλη του "εικόνα" που εξευτελίζει μια ολόκληρη χώρα, εδράζεται στην ανοχή και στην "αισιόδοξη αναμονή" των μωρόπιστων του τόπου τούτου. Αλλά και στην αναχωρητική διάθεση κάποιων που μπορούν εκφράσουν τη θέληση του λαού με όρους σοβαρότητας και αξιοπρέπειας. Γιατί η αναχωρητική διάθεση δεν είναι τεκμήριο θάρρους, είναι περισσότερο δειλή υπεκφυγή.
Και η "αριστοκρατική ουδετερότητα", που διεκδικεί μια δήθεν ελευθερία για την κατόπτευση του κινούμενου κοινωνικού υλικού από υψηλή σκοπιά είναι, σε τελευταία ανάλυση, ευνουχισμός της σκέψης και εθελούσια παράδοση στον καταναγκασμό του λαικισμού.
Επάνω σε μια επιφάνεια αρρυτίδωτη από κοινωνικές αντιδράσεις και ηθικές αντιστάσεις, αναπτύσσονται οι "κούφιες λέξεις" του Αλέξη, σ' ένα πλαίσιο, όπου το δυνατό και το αδύνατο, η γελοιότητα και η ανικανότητα, κινούνται ανάκατα, με αποτέλεσμα η πολιτική απάτη να εγκυμονεί τον κίνδυνο να ισοπεδώσει την ολότητα...