Παγιδευόμαστε στα επιχρυσωμένα λόγια των πολιτικών, προσδένοντας τις ελπίδες μας στην παραμυθία που καλλιεργούν για λόγους τακτικής κόμματα και προσωποποιημένα συμφέροντα. Και μας ελκύει η "μαγεία" της εντύπωσης, που "ζευγαρώνει" το λαικισμό με την υπερβολή και το αχαλίνωτο πολιτικό ψέμα.
Και τι διαπιστώνουμε κάθε μέρα; Να καλούνται οι δυσπραγούντες πολίτες να "τρυγήσουν" από τις όποιες πρωθυπουργικές και υπουργικές λεκτικές ασυναρτησίες, πόθους, ευχολόγια, προσδοκίες και...ξόρκια. Ετσι, για τα νέα της μπουκιάς!
Τι άλλο διαπιστώνουμε κάθε μέρα; Η όλη συλλογιστική που καλύπτει και οριοθετεί την ακολουθητέα διαδικασία προς επίλυση των προβλημάτων και των εθνικών θεμάτων, εγκλωβίζεται στις εκπτωχευτικές μονομέρειες της αρτηριοσκληρωτικής πολιτικής. Και το σπουδαιότερο: Η σύνεση δεν ανυψώνεται στην κορυφή της πυραμίδας της πολιτικής ευθύνης και ηθικής.
Και παρά τις διαπιστώσεις μας, άλλοι φρόνιμοι και σκεπτόμενοι, άλλοι άφρονες και έμφρονες, καιροσκοπούντες ή μετριόφρονες και υπερφίαλοι, χανόμαστε στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της σύγχυσης, ξεχνώντας ταυτόχρονα πως η προσωπική μας μοίρα είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της ολότητας!
Και η διαπίστωση είναι πρόδηλη: Ο καθένας μας μολονότι κυμαίνεται ανάμεσα στις έννοιες της κοινής (κοινωνικής) και της ατομικής ευθύνης, δεν μπορεί να αποκλείσει τη μία ή την άλλη.
Αν το κάνουμε, αν αποξενώσουμε την ατομική από την κοινωνική ευθύνη μας, έχοντας ίσως εξασφαλίσει τις συνθήκες της προσωπικής σταθερότητας και της επάρκειας, δεν θα αργήσουμε να "ανταμώσουμε" με το συναίσθημα της αστάθειας και να γίνουμε, αργά ή γρήγορα, μέρος του δράματος της κοινωνίας, που αρκούμαστε να το παρακολουθούμε από απόσταση ασφαλείας.
Μέσα σε τούτους τους καιρούς της θολής αναταραχής, αναπόδραστη προβάλλει η ανάγκη να προσδιορίσουμε την πορεία μας. Να επιβάλλουμε με τη στάση μας εκείνη την πολιτική, που μπορεί να "μεταφέρει" τις προωθητικές ιδέες στην καθημερινή πραγμάτωση.
Να κάνουμε την κρίσιμη επιλογή: 'Η θα συνεχίσουμε να ανεχόμαστε τα πολιτικά κατακάθια που με τη δική μας απάθεια και ανοχή ξεκόλλησαν από το βούρκο ή θα προχωρήσουμε στην κάθαρση. Κι όλα αυτά τα πολιτικά κατακάθια γίνονται τιμητές της αρετής και οι ύποπτες συνειδήσεις δοκιμάζουν την αντοχή μας στη βρωμιά και τη δυσωδία που αναδίδει ο πολιτικός βούρκος.
Αν παραμείνουμε ως άτομα περιζωσμένα και σιδερόφρακτα από την ατομικότητα μας, αφήνοντας τις πλευρές της κοινωνικής πραγματικότητας στη σκιά, η ερημιά της κοινωνίας θα γεμίσει από τη φωνή της απόγνωσης. Και μπορεί αρχικά να την ακούμε ως υπόκωφο θόρυβο, αλλά δεν θα αποφύγουμε στο τέλος το λαχάνιασμα της εναγώνιας αμφιβολίας για το αν θα βυθιστούμε κι εμείς στο βούρκο...
Γιατί το βύθισμα είναι δεδομένο!..