Οι μέρες μας, κάθε μέρα μας τα τελευταία χρόνια, διατηρούν τη σπαρακτική φρεσκάδα των τροπαίων μιας μάχης σκληρής εκ του συστάδην, με την πολιτική ανικανότητα και αθλιότητα.
Και συνεχώς βρισκόμαστε σε μετωπική σύγκρουση με την πραγματικότητα νέων τετελεσμένων, όπως ο νέος προυπολογισμός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που οδηγεί όχι στην έξοδο στις...αγορές, αλλά σε νέα οδυνηρά μέτρα για τους ήδη εγκλωβισμένους στα δεινά πολίτες. Και βέβαια τα εθνικά μας θέματα, με αιχμή αυτό της Κύπρου, προβάλλουν ως "σκιάχτρα" νέων περιπετειών...
Δεν διακρίνεται πουθενά η υψηλόκαρδη συνείδηση των καιρών μας, ώστε ο σύγχρονος Ελληνας να δικαιωθεί και να μη μείνει αμάρτυρη η εποχή που έζησε. Πρέπει επιτέλους δια της αντίδρασης του να αποτυπώσει την ηθική του παλικαριά και να επισφραγίσει την έκφραση της αγωνίας μιας κοινωνίας, όχι απλώς σε δοκιμασία, αλλά σε πλήρη αποσύνθεση.
Είναι καιρός να δείξει ότι υπάρχει. Και με στόχαση, σαφήνεια εσωτερική και ένα εύρος ματιάς που να εκπλήσσει τους επίμονους καταπατητές της ζωής του και τους εγχώριους μεταπράτες των ελπίδων του, να αγκαλιάσει την εποχή του. Σε μια περίοδο που όλα είναι βυθισμένα στη σύγχυση και την αμηχανία. Σε μια κοινωνία με πληγές ολάνοιχτες και με τα ερείπια από τις μνημονιακές πολιτικές να καπνίζουν συνέχεια.
Στη διάλεκτο της ιστορίας, η περίοδος των χρόνων των μνημονίων που έζησε και ζει ο Ελληνας, με το στόμα γεμάτο φαρμάκι, ήταν και είναι μια δεινή δοκιμασία της συνείδησής του. Γιατί της αφαίρεσαν τα ερείσματα, της πολτοποίησαν τις ιδέες που την έθρεφαν και την έριξαν μέσα στο χάος. Η οδύνη, το χρέος, η αναζήτηση μιας διεξόδου, όλα μαζί συναρθρώνονται στην προσωπική υπερηφάνεια του Ελληνα, που πρέπει να διαβεί την πυρίκαυστη ζώνη στοχαζόμενος με ευθύνη και συνέπεια.
Η κρίση που διέρχεται ο τόπος είναι πρώτιστα κρίση της ελευθερίας, είναι κρίση της συνείδησης. Αυτός ο τρόπος απόκρισης, άλλωστε, στα διλήμματα με τον όποιο εκβιαστικό χαρακτήρα παρουσιάζονται από τους εξουσιολάγνους, φανερώνει βαθιά και συνειδητή βίωση της ελευθερίας και υπό την ατομική, και υπό την κοινωνική της μορφή.
Σε ένα χώρο ιστορίας, όπως είναι η Ελλάδα, δεν μπορούμε να δεχθούμε τη μηχανοποίηση της ζωής. Η προσταγή της ιστορίας, επείγουσα και δραματική, επιβάλλει να αντιληφθούμε το ταχύτερο ότι με το θάρρος και της υπερηφάνεια μιας ελεύθερης συνείδησης, μπορούμε να διεκδικούμε το δίκαιό μας και να προτάξουμε τις ιδέες μας σ ε ένα ευρωπαικό περιβάλλον που έχει ήδη μπεί σε τροχιά αλλαγών και ανατροπών.
Οσο αποδεχόμαστε τη διαρκή κατάφαση στην ανήθικη επιταγή της πολιτικής ανικανότητας, της δουλικής πειθαρχίας στη δύναμη, όταν μάλιστα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, για να θυμηθώ τον Ροίδη, είναι συντεθειμένη από τα νοσηρά στοιχεία των αμετακίνητων συμφερόντων και της κοινωνικής παρακμής, τόσο θα βυθιζόμαστε στη σύγχυση και στην υποτέλεια, με τις εθνικές περιπέτειες να μας περιμένουν στην επόμενη γωνία!