Το ζήσαμε και αυτό. Ο Ρεπουμπλικάνος Ντόναλντ Τραμπ είναι ο 45ος πρόεδρος των ΗΠΑ. Ο μεγιστάνας του real estate, ο δισεκατομμυριούχος, το outsider κέρδισε μετά από μια εκλογική βραδιά θρίλερ...
γράφει ο Del@po
Και ξαφνικά, τόσο στην Αμερική όσο και στον υπόλοιπο κόσμο διακρίνω έναν τρόμο και έναν φόβο παντού. Ερωτήματα του στυλ: και τώρα τι γίνεται? την πατήσαμε? να μεταναστεύσω ή όχι? και άλλα τέτοια πολλά έχουν κατακλίσει τα social media, τις τηλεοπτικές αναλύσεις του εκλογικού αποτελέσματος, τον τύπο.
Για καθίστε βρε παιδιά. Για ψυχραιμία λιγάκι, για να δούμε τι ακριβώς έχει συμβεί.
Καταρχάς όλες οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω, πολύ έξω. Ο "περίπατος" της Χίλαρι κατέληξε σε κυνηγητό ανελέητο βλέποντας από ένα σημείο και μετά μόνο την πλάτη του Ντόναλντ (όχι του Ντακ).
Βέβαια το κατά πόσο οι δημοσκοπήσεις έπεσαν έξω, αυτό είναι θέμα προς συζήτηση. Και αυτό, γιατί πιστεύω πως σε όλα τα μήκη και πλάτη της γής, οι δημοσκοπήσεις γίνονται όχι για να μεταφέρουν τον παλμό του λαού, αλλά για να τον καθοδηγήσουν, για να δημιουργήσουν κλίμα και εντυπώσεις. Και σε αυτή την περίπτωση τα πάντα έσπρωχναν προς την Χίλαρι. Και τι δεν επιστρατεύτηκε προς χάρην της. Διασημότητες που απλά παρότρυναν τον κόσμο, τραγουδιάρες που λίκνιζαν ανελέητα τα οπίσθιά τους, άλλες τραγουδιάρες έδειχναν τον πλούσιο "εσωτερικό" τους κόσμο, άλλες πάλι υπόσχονταν σε ενδεχόμενη νίκη της Κλίντον κλαρίνα και άλλα πολλά τραγελαφικά. Και όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν έπιασε! Και τώρα σειρά έχει η τρομοκράτηση του κόσμου με την επιλογή του Τραμπ.
Ο Ντόναλντ είναι πλέον πλανητάρχης. Ο άνθρωπος που χαρακτηρίζεται ως εκδικητής από κάποιες εφημερίδες στη Γερμανίας. Ο άνθρωπος που αμφισβητεί τις δεσμεύσεις των ΗΠΑ έναντι των συμμάχων τους στο ΝΑΤΟ. Ο άνθρωπος που υποσχέθηκε μείωση όλων των φόρων. Ο άνθρωπος που δεσμεύθηκε προεκλογικά το χτίσιμο τείχους στα σύνορα με το Μεξικό, ενώ ζήτησε απαγόρευση εισόδου στη χώρα στους Μουσουλμάνους. Ο άνθρωπος με την εκνευριστική κόμη και το γραφικό στύλ.
Προφανώς και αν "διεισδύσουμε" λίγο στον τρόπο που ψήφισαν οι αμερικάνοι, δεν είναι και τόσο δύσκολο να καταλάβουμε. Η ψήφος στον Τράμπ ήταν ψήφος διαμαρτυρίας, ήταν μια ψήφος κόντρα στο σύστημα που το εκπροσωπούσε η Χίλαρι, ήταν μια ψήφος κόντρα στο κατεστημένο. Ο κόσμος έχει κουραστεί από τους κλασσικούς, καλοστημένους και μετρημένους επαγγελματίες πολιτικούς. Ο κόσμος θέλει γραφικότητα, θέλει φρου φρου και αρώματα, θέλει βαρύγδουπες δηλώσεις που δεν έχουν συνηθίσει να ακούνε. Θέλουν επαναστάτες αρχηγούς, έστω και αν αυτή η επαναστατική αύρα σβήνει λίγα μόλις 24ωρα μετά την πολυπόθητη εκλογή τους.
Εν ολίγοις με τον Τράμπ, η Αμερική θα βομβαρδίσει το μισό κόσμο, θα κάνει τους μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα να τρέχουν και να μην φτάνουν, ενώ η σεξουαλικότητα και η λίμπιντο του λαού θα εκτοξευθεί στα ύψη. Μη γελάτε, κάπως έτσι τα περιμένουν οι περισσότεροι.
Η Ευρώπη έτρεμε στην ιδέα εκλογής του Τράμπ, τώρα πλέον τρομάζει. Τρομάζει μήπως και δεν γίνουν οι συννενοήσεις, όπως θα γινόντουσαν με τη Χίλαρι. Με ποια? Με τη Χίλαρι, αυτή που όταν ήταν στο τιμόνι της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, βομβαρδίστηκε κόσμος και κοσμάκης. Που το 1/3 της προεκλογικής της εκστρατείας χρηματοδοτήθηκε από Τουρκία μεριά (με ότι αυτό συνεπάγεται).
Αλλά ας μη μακρυγορώ άλλο. Η Αμερική είχε δύο επιλογές. Επικίνδυνες και οι δύο. Από την άλλη, βγήκε ο Τράμπ, ε και? Πόσοι δηλαδή από εσάς πιστεύετε ότι το κουμάντο θα το κάνει αυτός? Πόσοι από τους προκατόχους του έκαναν πραγματικά κουμάντο. Άλλοι βρίσκονται από πίσω, αυτή είναι η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που δεν αντιμετωπίζει μόνο η Αμερική μα ολόκληρος ο κόσμος.
Γιατί μπορεί να αλλάζουν οι μαριονέτες, αλλά τα χέρια από πάνω που τις "παίζουν" ξέρουν καλά το έργο, πολύ καλύτερα τους θεατές. Όποτε μην αγχώνεστε και μη φοβάστε τι θα ξημερώσει αύριο. Αύριο θα είναι Πέμπτη 10 Νοεμβρίου ό,τι και να γίνει. Και ο Ιανουάριος που θα βρεί τον Λευκό Οίκο με νέο ένοικο, θα ερχόταν έτσι κι αλλιώς.
Αυτό που κρατάω από όλο αυτό είναι η τάση του κόσμου να θέλει να απαλλαγεί από το παρελθόν, με επιλογές που πάνε κόντρα στο σύστημα. Και μπορεί το σύστημα ακόμα να έχει τους τρόπους να επιβιώνει, αλλά που θα πάει, κάπου κάποτε δεν θα τους έχει πια. Αρκεί ο κόσμος να ψάχνεται, να προβληματίζεται και να μην τρώει κουτόχορτο. "People have the power" έλεγε η Patti Smith, πόσο δίκιο είχε, έτσι δεν είναι...?