Ο Απόστολος Δοξιάδης ρώτησε καθηγητή μεγάλου πανεπιστημίου στην ιατροδικαστική ψυχιατρική και του έθεσε το ερώτημα ως προς το ποια είναι η διάγνωση όταν ένας άνθρωπος συναντά έναν άλλο από άλλη χώρα και ο πρώτος μιλά στη γλώσσα του αλλά με την προφορά της ξένης γλώσσας την οποία κακοποιεί συχνά πυκνα.
Ολόκληρη η ανάρτηση του Απόστολου Δοξιάδη:
«ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Πριν λίγες μέρες συνάντησα τυχαία στην Αγγλία έναν καθηγητή μεγάλου πανεπιστημίου, που ειδικεύεται στη forensic psychiatry–ας πούμε την ιατροδικαστική ψυχιατρική–και δουλεύει με φυλακές, νοσοκομεία, κ.α. Έχει εξ αυτού τεράστια εμπειρία σε πολλών λογιών παράξενες παθολογίες.
Του είπα λοιπόν, χωρίς ονόματα, μια ιστορία: ένας άνθρωπος Α συναντάει έναν άνθρωπο Β, κάνουν μια δημόσια συζήτηση, και ο άνθρωπος Α αρχίζει μετά να μιλάει, στη γλώσσα του μεν, με την προφορά της γλώσσας του ανθρώπου Β δε, την οποία σημειωτέον, ξέρει ελάχιστα. Ποια είναι η διάγνωσή του;
Ο καθηγητής με ρώτησε αν ο Α έχει μιλήσει σε άλλες περιπτώσεις με την προφορά της ξένης γλώσσας, ή είναι η μοναδική γνωστή φορά. Του είπα ότι ισχύει το δεύτερο. Μου είπε ότι κατά συνέπεια αποκλείουμε το FAS (Foreign Anccent Syndrome–Σύνδρομο Ξένης Προφοράς) καθώς αυτό θα ήταν γενικευμένο. Αντίθετα, μου λέει εδώ έχουμε μια παραλλαγή του «εφέ του χαμαιλέοντα», για ακραία παραδείγματα του οποίου με παρέπεμψε και στην ταινία του Γούντι Άλεν, «Zέλιγκ.»
To σύνδρομο στο παράδειγμα που του είπα, μου εξήγησε, δε δηλώνει νευρολογική ή άλλη βαρειά διαταραχή, αλλά είναι αντίδραση αδύναμης προσωπικότητας (Α) απέναντι σε μια ισχυρή (Β), που εκδηλώνεται με ασυναίσθητη μίμηση.
Τον ρώτησα ποια είναι τα χαρακτηριστικά μιας προσωπικότητας σαν του Α, που μπορεί να εκδηλώσει σε τέτοιες περιστάσεις το «εφέ του χαμαιλέοντα». Mου είπε ότι στη βιβλιογραφία αναφέρονται κυρίως δυο: 1) χαμηλή αυτοεκτίμηση (που είναι άσχετη από το πόσο δείχνει εξωτερικά ο άνθρωπος ότι εκτιμά τον εαυτό του), 2) κατά κανόνα χαμηλός δείκτης νοημοσύνης».
