Ο Νίκος Φίλης δεν αποτελεί πια μέλος της κυβέρνησης. Αρκετοί έσπευσαν να πανηγυρίσουν την ήττα του από την Εκκλησία. Και όχι μόνο. Ας μην ξεχνάμε πως ο κ. Φίλης είναι ένας σθεναρός αρνητής της Ποντιακής Γενοκτονίας.
Ωστόσο σίγουρα δεν οδηγήθηκε στην έξοδο εξαιτίας της κόντρας του με την Εκκλησία ως προς την ουσία και αυτό αποδεικνύεται από την ανακύκλωση απόψεων του διαδόχου του για το μάθημα των θρησκευτικών τις οποίες είχε διατυπώσει σε συνέντευξή του στην Καθημερινή.
Άρα το ζήτημα δεν είναι η Εκκλησία. Άλλωστε ο τ. υπουργός Παιδείας εκτελούσε εντολές στο θέμα των θρησκευτικών αλλά και στα περί ουδετερόθρησκου κράτους εικάζουμε ότι δεν εξέφραζε μόνο προσωπικές του απόψεις.
Υπάρχει φυσικά και η εκδοχή, ο Αλέξης Τσίπρας βλέποντας την κάκιστη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει να επιθυμεί να κλείσει μέτωπα. Τότε όμως θα μπορούσε να τοποθετήσει ένα άλλο πρόσωπο στο υπουργείο, πχ κάποιον πασοκογενή πλην όμως όψιμο συριζαίο που δεν χαρακτηρίζεται από τις αντιχριστιανικές του απόψεις.
Πέρισσοτερο πιθανολογώ πως το πρόβλημα για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα ήταν ότι ο Νίκος Φίλης άρχισε να αποκτά ύψος ή καλύτερα να συμπεριφέρεται ως κάποιος που αρχίζει να λαμβάνει πολιτικό μπόι.
Οι δηλώσεις, το στυλ και ο τρόπος διατύπωσης (θυμηθείτε τον στόμφο) των απόψεων του Νίκου Φίλη πιθανότατα να τον ανησύχησαν. Ας μην ξεχνάμε τον αυτάρεσκο τρόπο με τον οποίο αναφερόταν στις 1.000 ψήφους που έλαβε στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, λες και τον εξέλεξε όλη η Ελλάδα ή όλη η Αριστερά και το οποίο ερμήνευε ως συνολική επιβράβευση των πολιτικών του ενεργειών στο υπουργείο. Ο Νίκος Φίλης θεωρεί τον εαυτό του ως ένα είδος πολιτικής αυθεντίας. Κάποιοι είδαν στο πρόσωπό του το νέο Θεόδωρο Πάγκαλο.
Ο Αλέξης Τσίπρας όμως επιζητά ένα προσωποπαγές κόμμα, επιδιώκει την ενός ανδρός αρχή. Όλοι είναι ίσοι (και πολιτικά κοντοί), μόνος αυτός ξεχωρίζει.