Αργά το βράδυ της Παρασκευής, ανακοινώθηκε η νέα σύνθεση του κυβερνητικού σχήματος, από το στόμα της απερχόμενης κυβερνητικού εκπροσώπου, Όλγα Γεροβασίλη...
Άλλοι έφυγαν, άλλοι έμειναν και κάποιοι άλλοι πήραν "προαγωγή". Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, αλλά αυτό που πίστευα πάντα ήταν ότι ένας ανασχηματισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα "φίλι της ζωής" σε έναν ασθενή που οι πιθανότητες ανάνηψής του είναι ελάχιστες.
Συνήθως ένας ανασχηματισμός λαμβάνει χώρα σε περιόδους όπου η κυβέρνηση δεν τα πάει και τόσο καλά, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την αντιπολίτευση (όποια και αν είναι αυτή) να έρχεται με φόρα και ο λαός έχει φτάσει στο σημείο που δεν αντέχει άλλο.
Με λίγα λόγια, ένας ανασχηματισμός είναι κάτι σαν "στρίβειν δια του αρραβώνος", για να αποφύγω το γάμο, κάνω έναν αρραβώνα για να καθησυχάσω το σόϊ (όπου γάμος, εκλογές και όπου σοϊ, λαός).
Προφανώς και δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, μην γελιόμαστε. Οι συμφωνίες είναι συμφωνίες, οι απαιτήσεις απαιτήσεις και οι δανειστές πάντα δανειστές. Τα πορτοφόλια δεν θα γεμίσουν, οι επενδύσεις δεν θα φαίνονται ούτε με κυάλια και η ανάπτυξη... ακόμα θα έρχεται!
Σαφώς και η απομάκρυνση Φίλη από το Υπουργείο Παιδείας δεν είναι τυχαία. Ουσιαστικά, αν προσπαθήσουμε να την ερμηνεύσουμε, ένα είναι το συμπέρασμα στο οποίο θα καταλήξουμε: η εκκλησία στην Ελλάδα κάνει κουμάντο καλό. Ο λόγος της εκκλησίας είναι νόμος. Και σίγουρα ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος πιστώνεται την απομάκρυνση του Φίλη σαν μια νίκη σε ένα παιχνίδι στημένο και από πριν ξεπουλημένο, όπως έλεγε και παλαιότερο άσμα.
Κάποιος μπορεί να με χαρακτηρίσει προκατειλημμένο, αρνητικό ή ακόμα και απαισιόδοξο. Όχι, δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά, μα δεν είμαι και κουτός. Δεν θα με κοροϊδέψει ο καθένας που αρπάζει μια καρέκλα και νομίζει ότι κυβερνάει έναν τόπο, που τελικά περισσότερο κακό του κάνει παρά καλό. Δεν μπορώ να δεχτώ τυπάκια, δήθεν αριστερούς, να το παίζουν σωτήρες σε ένα κράτος που τα μόνα σωσίβια που υπάρχουν τα έχουν καπαρώσει οι ίδιοι, καιρό τώρα.
Το θέμα όμως είναι ότι όλοι αυτοί έρχονται και φεύγουν. Εμείς όμως παραμένουμε εδώ, να χρεωνόμαστε τις αδυναμίες τους, τα λάθη τους, τους ερασιτεχνισμούς τους. Κάποια στιγμή θα πρέπει να αλλάξουν οι όροι αυτής της "σχέσης". Κάποια στιγμή θα πρέπει να αναθεωρήσουμε όχι το Σύνταγμα, αλλά τους εαυτούς μας.
Ως εκείνη τη στιγμή λοιπόν...!