Του Παντελή Αρέθα
Διάβασα ένα πρόσφατα δημοσιευθέν άρθρο και δεν μπορούσα να πιστέψω τις ανακρίβειες και την απόλυτα λάθος ανάλυση που πρέσβευε. Τα μόνα ελαφρυντικά που μπορούσα να βρω για την αστοχία του συγγραφέα είναι ότι είναι σοβαρά αδιάβαστος, και μάλλον μπερδεμένος από την πολλή προπαγάνδα, και προσπαθεί να συνδυάσει τα ασυνδύαστα.
Να είναι καλά ο άνθρωπος, και δικαίωμά του είναι να λέει τα δικά του φυσικά. Αλλά το να λες μπούρδες, με βάση - αν και δικαιωματικά - την ελευθερία να λες την άποψή σου, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, ούτε ξορκίζει το κακό.
Στο άρθρο λέει ότι αυτοί που δεν πιστεύουν σε πατρίδες, δεν μπορούν να σώσουν πατρίδες. Εντάξει, πολύ σωστά. Παρακάτω όμως αναφέρεται στον φασισμό και στον ναζισμό σαν τα μεγάλα κακά που έπληξαν την ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα, και κάθε σχέση μαζί τους πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Και μετά σερβίρει μια δήλωση του Ισραηλινού πολιτικού Σιμόν Πέρεζ, για να ρίξει φως στην ανάλυσή του, λες και δεν μπορεί να βρεί αλλον πολιτικό να αναφέρει, που να μην είναι στυγνός εγκληματίας. Δυστυχώς, αν δεν διαβάσεις ιστορία αρκετά, και από διαφορετικές απόψεις, και σε διαφορετικές γλώσσες μάλιστα, δεν βρίσκεις εύκολα άκρη. Βέβαια ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ούτε το μορφωτικό επίπεδο, ούτε την πολυτέλεια άφθονου ελεύθερου χρόνου για να πληροφορηθεί τόσο ικανοποιητικά. Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αναγκαία όλη αυτή η προετοιμασία· αρκεί να κάνεις μια φιλότιμη προσπάθεια, και να βάλεις και λίγο το μυαλό σου να δουλέψει.
Πριν προχωρήσω όμως, επιτρέψτε μου να πω καθαρά και ξάστερα ότι προσωπικά απεχθάνομαι όσο δεν γίνεται τα ολοκληρωτικά συστήματα που απανθρωπίζουν και τσακίζουν την ανθρώπινη ατομικότητα, και δεν στηρίζω με τίποτα μια τέτοια κατάσταση. Κατά την δική μου άποψη η κυβέρνηση μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι υπηρέτης του ατόμου στην πράξη, όχι μόνο μεταφορικά ή μόνο σε λεκτικές προεκλογικές δηλώσεις. Το ανάποδο, να υπηρετεί δηλαδή ο πολίτης την κυβέρνηση, δεν ισχύει σε καμία κοινωνία που βασίζεται στα βασικά αναλλοίωτα της ατομικής ελευθερίας. Μια εξαίρεση ίσως θα μπορούσε να επιτραπεί, μόνο σε περίπτωση αμυντικού πολέμου, κι αυτό με το ζόρι, και με την προϋπόθεση ότι, όταν εκλείψει και αποτραπεί ο κίνδυνος, θα πάμε πάλι στα πράγματα, όπως ήταν πριν.
Που είναι λοιπόν το πρόβλημα στα παραπάνω αναφερθέντα εκείνου του άρθου;
Πως είναι δυνατόν να λες ότι φασισμός και ο ναζισμός είναι οι πολιτικοί μπαμπούλες χωρίς να αναφέρεις τον κομμουνισμό; Ανάμεσα στα τρία ολοκληρωτικά συστήματα, ο κομμουνισμός ήταν το μόνο ολοκληρωτικό σύστημα που ήθελε να καταργήσει την έννοια της πατρίδας. Και οι φασίστες του Μουσολίνι, και οι ναζί του Χίτλερ ήταν πατριδολάτρες, ενώ οι κομμουνιστές θέλουν χώρες δίχως σύνορα και εθνική υπόσταση και μια παγκόσμια κοινωνία του «μπάτε σκύλοι αλέστε» με το θρυλικό σλόγκαν της εθελοτύφλωσης που λέει ότι το μόνο που μετράει και το μόνο που χρειάζεται για να μονιάσουν οι λαοί είναι να καταλάβουμε όλοι ότι αρκεί να εγγραφούμε στην εργατική τάξη και να αποδεχτούμε την υποτιθέμενη αδελφικότητα και συντροφικότητά της, και όλα τα κακά θα πάψουν να υπάρχουν. Αυτά βέβαια είναι βλακείες στο τετράγωνο, διότι οι λαοί, οι εθνικότητες, οι πατρίδες, οι χώρες και όλα αυτά τα «διαχωριστικά» έχουν και πολλές άλλες ιδιομορφίες που τα κάνει να διαφέρουν, όπως γλώσσα, λογοτεχνία, ιστορικούς αγώνες, ήθη, έθιμα κι ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά που δεν μπορεί κανένας νομοθέτης, ούτε με την πένα (δημοκρατία) ούτε με το σπαθί στο χέρι (δικτατορία) να τα εξαφανίσει.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “The unnecessary war” by Patrick Buchanan, “The Bad war” by M. S. King).
Ο δημόσιος διάλογος βρίθει από τέτοια μπουρδουκλώματα. Πάρτε για ακόμα ένα παράδειγμα το θέμα με τα τωρινά κύματα των αλλοδαπών και τα σχόλια γι’ αυτά που γίνονται καθημερινά.
Όποιος μπορεί και χρησιμοποιεί το μυαλό του καταλαβαίνει το κίνδυνο του λεγόμενου προσφυγικού προβλήματος. Στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι βασικές αρχές ισχύουν μονο σε συγκεκριμένα πλαίσια, που καθορίζονται από τα όρια του πολιτισμού. Άλλο είναι να μπαίνουν μεμονωμένα κάποιοι λίγοι αλλοδαποί και να αφομοιώνονται σιγά-σιγά από την υπάρχουσα κοινωνία, προσφέροντας ίσως και μια ωφέλιμη διαφορετική οπτική γωνία απόψεων, κι άλλο να γίνεται κυριολεκτικά εισβολή. Το να αντιστέκεσαι στην εισβολή δεν σε κάνει ούτε ρατσιστή, ούτε φασίστα. Ρατσιστής είσαι όταν απορρίπτεις τον αλλοδαπό σαν άτομο και τον αντιμετωπίζεις εχθρικά χωρίς λόγο, πριν καν ανταλλάξετε κουβέντα.
Άλλο δηλαδή να κάνεις εμβόλιο χολέρας, όπου χρησιμοποιείς μια μικρή δόση του ιού που το σώμα σου μπορεί να καταπολεμήσει, δημιουργώντας ταυτόχρονα αντισώματα ικανά να καταπολεμήσουν μια πιθανή σφοδρή επίθεση ιού, και άλλο να σου κάνουν κατευθείαν απανωτές και πανίσχυρες ενέσεις χολέρας. Στην πρώτη περίπτωση ωφελείσαι. Στη δεύτερη καταστρέφεσαι.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “Le suicide francais” by Eric Zemmour)
Απεχθάνονται πολλοί στην Ελλάδα τους σημερινούς Γερμανούς, και σε μεγάλο βαθμό, λόγω της συμπεριφοράς των παπούδων τους, όταν ήταν εδώ κατακτητές, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Λογικό.
Και, ναι, στο Δευτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν μπήκαν οι Σοβιετικοί στην Ελλάδα να μας ρημάξουν· μπήκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τυφλώνει ιστορικά. Οι Σοβιετικοί μπήκαν αλλού και έκαναν σφαγές πολύ χειρότερες, όπως, για παράδειγμα στη Πολωνία και στην Ουκρανία. Όπως εμείς σκούζουμε για τα έκτροπα των Γερμανών στην Ελλάδα, έτσι διαμαρτύρονται και οι Πολωνοί και οι Ουκρανοί που υπέφεραν από τους Σοβιετικούς. Ο Στάλιν είχε ρημάξει την Ουκρανία πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, με το πασίγνωστο Χολοντομόρ, τον τεχνητά επιβληθέντα λιμό που έστειλε στον άλλο κόσμο πέντε εκατομμύρια Ουκρανούς. Έπαιρνε όλα τα τρόφιμα από την Ουκρανία για το βιομηχανικό στρατό της Ρωσίας, κι άφηνε τους Ουκρανούς να πεθάνουν από την πείνα. Όταν έγινε η Γερμανική εισβολή, η μισή Ουκρανία αποστάτησε και πήγε να πολεμήσει εναντίον του Στάλιν και στο πλευρό των Γερμανών, μπας και γινόταν κάνα θαύμα και ξεφορτώνονταν το Στάλιν και τις κομμουνιστικές του ηλιθιότητες.
Οι κομμουνιστές, παρά την συναισθηματική ρητορική τους δεν υπήρξαν ποτέ ούτε ειρηνιστές, ούτε ανθρωπιστές. Εν καιρώ ειρήνης κατακρεούργησαν τους πληθυσμούς τους, και κανένας, ούτε οι σημερινοί Έλληνες κομμουνιστές που διατυμπανίζουν την αγάπη τους για τον εργάτη και κάνουν τους ανθρωπιστές δεν θα κατάφερναν να ανεχθούν ένα σύστημα όπως το παλιό Σοβιετικό, το τρέχον Κουβανέζικο ή το Βορειοκορεάτικο. Εκτός βέβαια αν αυτοί οι ίδιοι είχαν τις παχυλές προνομιακές θέσεις και δεν εξαναγκάζονταν να βαράνε κασμά υπό βούρδουλα. Ο κασμάς υπό βούρδουλα, η καταπίεση και όλα τα άλλα «ελκυστικά» χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας που υποβιβάζουν το άτομο-πολίτη σε κατάσταση ζώου είναι πάντα για τους άλλους (βλέπε σκεπτικό παρούσας ντόπιας κυβερνητικής ομάδας).
Οι πόλεις που δημιούργησε ο κομμουνισμός και οι κοινωνίες όπου εφαρμόστηκε ήταν γκρίζες και καταθλιπτικές, όλο μπετόν και φόβο, και οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε τέτοια συστήματα έζησαν καταπιεσμένοι, με τον εξαναγκασμό σε κάθε βήμα τους, και με την ψυχή στο στόμα, από το ανελέητο εργατικό ωράριο από το πρωί ως το βράδυ σαν βουβά μοσκάρια στο ζυγό, μέχρι το να μην μπορείς να βήξεις χωρίς κρατική αδεια. Εάν πάλι συγκρίνουμε τα αυθαίρετα εγκλήματα του κράτους εναντίον των πολιτών του, ο κομμουνισμός ξεπερνάει κατά παρασάγγας και τον φασισμό και τον ναζισμό.
Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε από τις αυθαιρεσίες των «νικητών» στον Πρώτο Παγκόσμιο. Στον Πρώτο Παγκόσμιο, μετά από τέσσερα χρόνια που κατέληξαν σε μόνιμα χαρακώματα και με καμία από τις δύο πλευρές να μην μπορεί να προχωρήσει, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μπούν στον πόλεμο στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας, η Γερμανία, βλέποντας ότι θα έχανε τον πόλεμο με τις ΗΠΑ στην αντίθετη πλευρά, ζήτησε συνθηκολόγηση και τέλος των εχθροπραξιών. Πιστέψανε τη ρητορική του Γούντρο Γουίλσον, του Αμερικανού προέδρου, περί δικαιώματος να αποφασίζουν όλοι οι λαοί για την τύχη τους, και διέλυσαν το στρατό τους.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “Hitler-Born at Versailles” by Leon Degrelle).
Ο Γούντρο Γουίλσον όμως ήταν ο πρόεδρος που έβαλε την υπογραφή του για να ιδρυθεί μετά από πολλές προσπάθειες των Τραπεζιτών η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, αυτή που έχει υπονομεύσει, εξαθλιώσει και διαλύσει κάθε καλό που μπήκε στα σκαριά με την ίδρυση των ΗΠΑ σαν ανεξάρτητο κράτος.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “Theodore and Wilson” by Judge Andrew Napolitano, “The British mad dog” by M. S. King, “The myth of German villainy” By Benton L. Bradberry).
Αμέσως μετά την συνθηκολόγηση, οι τότε σύμμαχοι αντίπαλοι της Γερμανίας έπεσαν επάνω στην ανυπεράσπιστη Γερμανία σαν όρνια. Της απαγόρευσαν να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις σχετικά με τη ξαναχάραξη του Ευρωπαϊκού χάρτη, και κατακρεούργησαν την εδαφική της ακεραιότητα, όπως έκαναν με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έδιωξαν τους Γερμανούς από τα αποικιακά έδαφη τους στην Αφρική, και αφαίρεσαν μεγάλα κομμάτια από τα εδάφη τους στη ανατολή. Ένα μεγάλο κομμάτι πήγε στην νεόδμητη Τσεχοσλοβακία και ένα άλλο στην Πολωνία, εσωκλείοντας μέσα σε ξένες χώρες εκατομμύρια Γερμανούς. Στην δύση, στα σύνορα Γερμανίας-Γαλλίας, στην περιοχή της Λωραίνης και Αλσατίας απαγορεύτηκε η παρουσία στρατού.
Στην δε Γερμανία που απόμεινε, έκαναν το εξής: Ίδρυσαν μια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα της Βαϊμάρης, που τύπωνε λεφτά αβέρτα και τα έδινε τσάμπα στο δίκτυό της.
Κι εδώ άρχισε το παρατράγουδο που συνεχίζεται και σήμερα. Και η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Βαϊμάρης ήταν στα χέρια Εβραίων. Στη Γερμανία, με τα τσάμπα λεφτά που έπαιρναν μόνο αυτοί, και πριν τα λεφτά διαχυθούν στη αγορά και δημιουργήσουν τον τερατώδη πληθωρισμό που επακολούθησε, οι δικτυωμένοι αυτοί τύποι, όντας περίπου το 1% του πληθυσμού κατέληξαν να γίνουν σε χρόνο ρεκόρ ιδιοκτήτες της μισής Γερμανίας.
Πως έγινε όμως και οι Εβραίοι πήραν ουσιαστικά στα χέρια τους όλες τις σημαντικές οικονομίες της Δύσης; Είναι τόσο περισσότερο έξυπνοι από όλους τους άλλους; Δουλεύουν πιο σκληρά; Πιο έξυπνα; Αν δεν έχεις διαβάσει ιστορία και δεν έχεις ποτέ ψάξει στα σοβαρά, μόνο «ναι» μπορείς να πεις στα παραπάνω.
Αλλά, να τι έγινε, εν συντομία:
Και ο Χριστιανισμός, και το Ισλάμ αργότερα, για αιώνες ολόκληρους, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΠΟΛΙΤΗ και όχι μόνον, καταδίκαζαν τα υλικά αγαθά, τον υλικό πλούτο δηλαδή. «Ο πλούσιος θα πάει στην κόλαση, ο φτωχός στον παράδεισο. Όσο πιο φτωχός, τόσο το καλύτερο. Κι αν τύχει και γίνεις πλούσιος, για όνομα του Θεού μην αφήσεις τα λεφτά σου στα παιδιά σου· θα ήταν σαν να τα καταδίκαζες στο αιώνιο πυρ». Δύο οργανισμοί επωφελήθηκαν από αυτή την-να το πούμε έτσι;-μόδα (απίστευτη παραπλάνηση μάλλον): Η Καθολική Εκκλησία (Παπισμός) και οι Εβραίοι. Ακόμα σήμερα οι δύο αυτοί οργανισμοί μάχονται ο ένας τον άλλον ασταμάτητα· οι Εβραίοι συνέχεια ξεμπροστιάζουν ερωτολάγνους Καθολικούς παπάδες και οι Καθολικοί στηρίζουν όποιον καταδικάζει τα Εβραϊκά έκτροπα (βλέπε Ναζιστές και Βατικανό).
Οι μπολσεβίκοι που κατάφεραν να σφετεριστούν την εξουσία στη Ρωσία ήταν σχεδόν όλοι Εβραίοι, και όσοι δεν ήταν Εβραίοι ήταν παντρεμένοι με Εβραίες (βλέπε το τελευταίο βιβλίο του Σολζενίτσιν: «Die Juden in Sowjetunion: Zwei Hundert Jahre zusammen»). Η μεγάλη πλάκα είναι ότι χρηματοδοτήθηκαν από τον Τζεϊκομπ Σιφ, τον Αμερικανοεβραίο Τραπεζίτη, που (κοίτα σύμπτωση!) ήταν πεθερός του Γερμανοεβραίου Τραπεζίτη Πολ Γουόρμπουργκ που μετανάστευσε λόγω γάμου στις ΗΠΑ και μαζί με το καμπάλ των Ρόθσιλντ (Εβραίοι) μέσω αντιπροσώπων τους και Ροκφέλερ (οι μόνοι μη-Εβραίοι στη συνομωσία να στηθεί η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα) ήταν ο πρωταρχικός συγγραφέας του καταστατικού της ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ που στήθηκε το 1913.
“Μα τι στον κόρακα!;» θα πει κανείς. «Προς τι η προώθηση κομμουνισμού στη Ρωσία από καπιταλιστες χρηματοδότες; Δεν βγαίνει νόημα.»
Και όμως. Η περίπτωση εφαρμογής της κομμουνιστικής ιδεολογίας στη Ρωσία ήταν χρυσή ευκαιρία για τους δυτικούς Τραπεζίτες να παραμερίσουν επιτέλους την Τσαρική δυναστεία και να ανοίξουν το δρόμο για να κάνουν αυτοί κουμάντο στη Ρωσία. Η Τσάροι ήταν οι μόνοι μονάρχες σημαντικής χώρας που επέμεναν να αντιστέκονται σθεναρά και δεν επέτρεπαν στους Τραπεζίτες να στήσουν στη Ρωσία το «μαγαζί» τους, όπως είχαν κάνει στην Σουηδία, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία κτλ.
Βέβαια, το παιχνίδι δεν ξεκίνησε το 1913. Είχε προηγηθεί η ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας στο Ηνωμένο βασίλειο το 1694, από τους ίδιους που αναφέραμε πριν, σε συνεργασία με τον Ολλανδό ευγενή Γουίλιαμ οβ Όραντζ που έγινε βασιλιάς της Αγγλίας μέσω γάμου του με την διάδοχο του θρόνου.
Αυτή η κατάσταση, με το μονοπώλιο εκτύπωσης του εθνικού χρήματος, σιγά-σιγά μπήκε στα σκαριά παντού, με κάθε λογής μπουρδουκλώματα για να μην μπορεί ο απλός πολίτης να βρίσκει άκρη. Μετά από κάποιο καιρό, οι Τραπεζίτες αυτοί, βαρέθηκαν να κάνουν τους οικονομικούς υπασπιστές των βασιλικών οίκων και άρχισαν να χρηματοδοτούν παντού εξεγέρσεις και επαναστάσεις, με σκοπό την αποδυνάμωση των βασιλικών οίκων για να πάρουν οι Τραπεζίτες περισσότερο, αν όχι όλο το οικονομικό κουμάντο και την εξουσία στα χέρια τους.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “The lost science of money” by Stephen Zarlenga).
Έτσι ξεκίνησαν την αναμπουμπούλα με τον Κρόμγουελ στην Αγγλία και κατάφεραν να αποκεφαλίσουν τον βασιλιά. Ο Κρόμγουελ επανέφερε τους Εβραίους στην Αγγλία· οι Εβραίοι είχαν εκδιωχθεί από εκεί πριν 200 χρόνια. Μετά επακολούθησε η Γαλλική επανάσταση το 1789, όπου και εκεί αποκεφαλίστηκε ο βασιλιάς και δολοφονήθηκε όλη του η οικογένεια. Μετά, όταν ο Ναπολέοντας, που «προέκυψε» από το καταλάγιασμα της επαναστατικής γκιλοτινικής τρομοκρατίας έδειχνε ότι θα ίδρυε τη δική του δυναστεία, επαναφέροντας το θεσμό του ισχυρού βασιλικού οίκου, οι Τραπεζίτες μάζεψαν συμμαχίες εναντίον του εφτά φορές, μέχρι που κατάφεραν τελικά να τον εξοντώσουν. Επακολούθησε η επανάσταση του 1848 στην Ευρώπη, που δεν κατάφερε να παει πολύ μακριά, και μετά φυσικά η γνωστή μεγάλη ζημιά στη Ρωσία με τους κομμουνιστές το 1917. Και εκεί δολοφονήθηκε όλη η βασιλική οικογένεια. Όπου οι Τραπεζίτες δεν κατάφεραν να διώξουν τους βασιλικούς οίκους, τους αποδυνάμωσαν σε τέτοιο βαθμό, που να μοιάζουν σήμερα θεσμοί χωρίς σκοπό, και μάλλον για γέλια. Η μοναδική ίσως εξαίρεση είναι η Αγγλική μοναρχία που είναι σε άρρηκτη συμμαχία με αυτούς τους τύπους, αιώνες τώρα, και αδιαμαρτύρητα κάνει ότι της ζητήσουν.
Οι Τραπεζίτες δεν τα καταφέρνουν πάντα 100%. Αλλα δεν σταματάνε. Και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει πάρα πολύ καλά.
Αλλά, για να πάμε πίσω στην Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο:
Η εξαθλίωση που επέφερε η νομισματική πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας καθώς και η συνεχής προσπάθεια των Σοβιετικών κομμουνιστών που συνεχώς έστελναν εκεί Εβραίους υποκινητές εξεγέρσεων (Max Levin, Eugene Levine etc.), με σκοπό να κάνουν όλη την Ευρώπη κομμουνιστική, με Εβραίους στην ηγεσία (Bela Kun, Kurt Eisner, Ernst Toller, Erich Muehsam, Gustav Landauer) έφερε τελικά στην εξουσία το Χίτλερ και τους Ναζί. Ήταν ολοφάνερο και γνωστό σε όλους τι γινόταν στην ηττημένη χώρα, και ποιοί το έκαναν.
Ο Χίτλερ, απόστρατος λοχίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, είχε ακούσει μια τυχαία ομιλία από κάποιον Καρλ Φέντερ, όταν το Ναζιστικό κόμμα ήταν ακόμα ένα ασήμαντο εργατικό κόμμα. Ο Καρλ Φέντερ, σε απλή γλώσσα εξήγησε το πρόβλημα με το χρήμα. Βασικά: Αντί για το τύπωμα του χρήματος να είναι στα χέρια ιδιωτών και να δανείζεται από αυτούς η κυβέρνηση, φορολογώντας τον κόσμο όλο και περισσότερο για να τους πληρώσει, καλύτερα είναι το χρήμα να το φτιάχνει η ίδια η κυβέρνηση, να μην το χρωστάει σε κανέναν και να κάνει με αυτό το χρήμα τα υποδομικά της έργα.
Αυτό το συγκεκριμένο έγινε η οικονομική πολιτική των Ναζί. Οι Ναζί σταμάτησαν να πληρώνουν τα υπέρογκα χρέη, που αυθαίρετα τους είχαν φορτώσει οι νικητές, έκαναν συμφωνίες ανταλλαγής με γύρω χώρες για διάφορα προϊόντα, καύσιμα και πρώτες ύλες, έκλεισαν την ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα και έβαλαν στη θέση της μια Κρατική Τράπεζα, χωρίς παράσιτα και κλεψιές. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η ανεργία πήγε από 30%, κάτω στο 9%, και όλοι απορούσαν για το Γερμανικό οικονομικό θαύμα.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “The Hitler revolution” by Richard Tedor, “Hitler’s war” by David Irving, “The life and death of Adolph Hitler” by Robert Payne).
Παρά την οικονομική τους επιτυχία, οι Ναζί δεν είχαν ιδέα κατά πόσο αυτή η κατάσταση με τους Τραπεζίτες είχε διαβρώσει χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ.
Ο σκοπός του Χίτλερ με τις αρχικές στρατιωτικές μανούβρες δεν ήταν να κυριαρχήσει στη υφήλιο, καταπιέζοντας και υποδουλώνοντας τους πάντες, όπως τόσο συχνά επαναλαμβάνει η ασταμάτητη προπαγάνδα, αλλά να εξασφαλίσει την εθνική κυριαρχία της Γερμανίας και να πάρει πίσω τα χαμένα εδάφη της Γερμανίας στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί εσώκλειστοι στα ξένα κράτη δεν έχαιραν καμίας καλής μεταχείρισης από την εκεί αλλοεθνική πλειοψηφία, χώρια που κανένα κράτος γύρω από τη Γερμανία δεν είχε την οικονομική ευμάρεια που είχε καταφέρει η Χιτλερική Γερμανία. Έτσι έγινε η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, η είσοδος και ένωση με την Αυστρία, και η εισβολή στην Πολωνία.
Μέχρι στιγμής δεν είχε γίνει κάποια πολυαίμακτη σύρραξη. Μόλις πήραν πίσω τα Γερμανικά εδάφη, οι Ναζί έκαναν τα πάντα για να επιτευχθεί ειρήνη. Μάταια όμως. Ακόμα κι όταν αργότερα οι Ναζί παγίδεψαν τον Αγγλικό στρατό στη Δουνκέρκη, και άφησαν τους Άγγλους να τον διασώσουν, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να τον αποδεκατίσουν ή να τον αιχμαλωτίσουν, τελειώνοντας και τον πόλεμο εκεί και τότε, με Γερμανική νίκη. ΟΙ Γερμανοί ήλπιζαν ότι οι Άγγλοι θα έβλεπαν μια τέτοια πράξη σαν ένδειξη καλής θέλησης και θα συμφωνούσαν για την ειρήνη. Οι Άγγλοι όμως, με τον εβραιοκατευθυνόμενο Τσώρτσιλ τώρα στο τιμόνι, δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για ειρήνη. Την ημέρα που ανέλαβε ο Τσώρτσιλ την ηγεσία (χωρίς δημοκρατικές εκλογές), το πρώτο πράγμα που διέταξε ήταν να βομβαρδιστεί ανελέητα ο άμαχος πληθυσμός της Γερμανίας. Οι Γερμανοί τότε, ακόμα ελπίζοντας στην ειρήνη, δεν ανταπέδωσαν τους βομβαρδισμούς για τρεις ολόκληρους μήνες.
Μα γιατί; Θα πει κανείς. Γιατί να μην θέλουν οι Άγγλοι ειρήνη; Ο λόγος ήταν ένας. Ένας και μοναδικός: Αν έβγαινε η βρώμα για το πώς δημιουργήθηκε το οικονομικό θαύμα της Χιτλερικής Γερμανίας θα έχαναν οι Τραπεζίτες το κόλπο της απάτης με τη δημιουργία χρήματος ιδιωτικά, κάτι που τους πήρε αιώνες για να στήσουν. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Η Χιτλερική Γερμανία επρεπε να συντριβεί με κάθε μέσον.
Ενώ ο Χίτλερ έκανε τις πολιτικές και στρατιωτικές κινήσεις για να ξαναπάρει τα χαμένα Ευρωπαϊκά Γερμανικά εδάφη, είχε συνάψει για καλό και για κακό συμμαχία με τον Στάλιν. Η Αγγλία, μετά την επιτυχία των Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία και στην Αυστρία, εγγυήθηκε την εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας (το γεγονός ότι η Πολωνία τότε είχε μια σκληρή δικτατορία δεν μέτρησε για τίποτα) και ουσιαστικά η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ήταν που ξεκίνησε την είσοδο της Αγγλίας στον πόλεμο.
Όταν τελικά οι Γερμανοί νίκησαν τους Πολωνούς, πήραν τα δυτικά Γερμανικά εδάφη από την Πολωνία. Ο Στάλιν, σαν σύμμαχος του Χίτλερ, μπήκε κι αυτός μέσα και πήρε την υπόλοιπη Πολωνία, δολοφονώντας κι από πάνω 20,000 αιχμάλωτους Πολωνούς αξιωματικούς στο δάσος Κάτιν. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Βρετανοί ΔΕΝ ΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ, παρόλο που ο Στάλιν πήρε μεγαλύτερο κομμάτι της Πολωνίας από τον Χίτλερ. Κήρυξαν τον πόλεμο στην Γερμανία μόνο. Το πρόβλημα τελικά δεν ήταν ο Στάλιν, αλλά ο Χίτλερ· όχι όμως επειδή ο Χίτλερ ήταν ο πιο επικίνδυνιος για την παγκόσμια ειρήνη (καραμέλα που πιπιλίζεται και σήμερα ασταμάτητα), αλλά επειδή με το Χίτλερ και την Γερμανική οικονομική επιτυχία, βασικά μέσω της αλλαγής που έκαναν οι Ναζί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η Τραπεζική απάτη κινδύνευε να ξεσκεπαστεί.
Το Γερμανικό οικονομικό μεσοπολεμικό «πείραμα» ήταν η μόνη φορά που η Τραπεζική απάτη κινδύνευσε να ξεσκεπαστεί και να διορθωθεί στ’ αλήθεια, εξαφανίζοντας αυτό το μόνιμο καρκίνωμα, που αναπόφευκτα, πάντα οδηγεί στην απαξίωση και δυσφήμηση της ελεύθερης αγοράς, ανοίγοντας το δρόμο για καταστροφικούς πειραματισμούς με το πανταχού και πάντα καραδοκούν «κόλπο» του κομμουνισμού. Για αυτόν το λόγο, συνέχεια, αφότου οι Τραπεζίτες τελικά επικράτησαν, και δεδομένου ότι πάντα ελέγχουν τα Μέσα Ενημέρωσης, ο Χίτλερ και οι Ναζί συνέχεια παρουσιάζονται σαν οι απεχθέστεροι εγκληματικοί μπαμπούλες όλων των εποχών. Και όποιος λέει το οτιδήποτε θετικό για το Χίτλερ ή τους Ναζί, σε ένα παγκόσμιο σύστημα ελεγχόμενο από την τραπεζική απάτη, στην ουσία αυτοκτονεί κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά.
Βέβαια, αργότερα, μετά την ήττα της Γερμανίας, ο Στάλιν αρνήθηκε να επιτρέψει πρόσβαση στους Τραπεζίτες να στήσουν το μαγαζί τους και στην Σοβιετική Ένωση. Εξ ου και ο ψυχρός πόλεμος που επακολούθησε.
Όποιος αγνοεί την ιστορία καταλήγει σε συμπεράσματα που δεν στέκουν με καμία λογική.
Στις μέρες μας έχουμε, δίπλα μας μάλιστα, το Ισραήλ, ένα απόλυτα ρατσιστικό κράτος, επιθετικό και τρομοκρατικό, που ποζάρει μασκαρεμένο σαν απαστράπτουσα δημοκρατία. Το Ισραήλ είναι φορτωμένο πυρηνικά όπλα, και όπλα τελευταίας τεχνολογίας, όλα τσάμπα από τις ΗΠΑ. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Έχει πράκτορες σχεδόν σε όλα τα κράτη· εθελοντές (σαγιανίμ) και χρηματοδοτούμενους (κάτσας) να υπονομεύουν αν χρειαστεί αυτά τα κράτη, αν τα συμφεροντά του Ισραήλ τυγχάνει να είναι διαφορετικά από τα δικά τους. Το Ισραήλ καθημερινά παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα με το χειρότερο τρόπο, δολοφονώντας, κατακρεουργώντας και αρπάζοντας λεφτά όπου μπορεί, με κάθε λογής εκβιασμούς και ψεύτικες διεκδικήσεις. Το Εβραϊκό λόμπι στην Ουάσινγκτον χειραγωγεί κατά 90% την Αμερικανική εξωτερική πολιτική, έχοντας εξαγοράσει τους πολιτικούς του Κονγκρέσου και όχι μόνον, και συνέχεια υποδαυλίζει την πιθανότητα σύρραξης της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εναντίον γειτόνων του, για να μπορέσει το Ισραήλ (που εδαφικά είναι περίπου σαν την Πελοπόννησο) να κυριαρχήσει στην περιοχή και - γιατί όχι; - να κάνει κουμάντο και στα κοιτάσματα του πετρελαίου.
Κάθε χρόνο το Ισραήλ παίρνει από τις ΗΠΑ δισεκκατομύρια αγύριστα, παρόλο που η παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σταματάει αμέσως την Αμερικανική χρηματοδότηση προς οποιοδήποτε άλλο κράτος. Ο Αμερικανός φορολογούμενος φτύνει αίμα για να πληρώσει τους βασικούς καθημερινούς του λογαριασμούς, και 40% των Αμερικανών δεν έχουν ασφάλεια για ιατρική περίθαλψη, ενώ οι Ισραηλίτες χαίρουν πλήρους ιατρικής κάλυψης.
Αν κανείς δεν ξέρει το ρόλο της Ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας στις ΗΠΑ και τις σχετικές λεπτομέρειες που σκιαγραφήσαμε πριν, μια τέτοια κατάσταση, όπου μια σταλιά τόπος (Ισραήλ) χειραγωγεί μια κοτζάμ Αμερική και κάνει τόση ζημιά, όχι μόνο στην περιοχή του, αλλά και στον παγκόσμιο χώρο, είναι εντελώς ανεξήγητη.
Όποιος μελετάει ιστορία ξέρει πολύ καλά ότι και ο κομμουνισμός και η απαξίωση και εξαθλίωση του θεσμού της ελεύθερης αγοράς είναι και τα δύο δημιουργήματα του ίδιου καμπάλ, των ίδιων ανθρώπων.
Η μεγάλη ειρωνία/πλάκα είναι ότι αυτή η φαινομενικά ατσαλένια Εβραϊκή δύναμη, που ταλαιπωρεί τον κόσμο τόσα χρόνια τώρα (αιώνες ολόκληρους), μπορεί να εξαϋλωθεί και να εξαφανιστεί ως δια μαγείας με ένα νόμο του Κογκρέσου, σε μια μέρα. Αλλά, μη γελιέστε, όπως κάποιο αφελές παιδάριο, που πίστευε ότι θα εφαρμόσει το κόλπο της αλλαγής στην Ελλάδα. Κορόιδεψε βέβαια τους Έλληνες που τον έκαναν Πρωθυπουργό, αλλά, παραπέρα για να πας, θέλει γνώσεις και κότσια, και πρέπει να μιλάς από την πολιτική και στρατιωτική θέση ισχύος μιας υπερδύναμης. Γίνεται και μια μικρή χώρα να αποτολμήσει να διώξει το καμπάλ, αλλά για μια μικρή χώρα, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο, στα σίγουρα πολύ πέρα από τις δυνατότητες επαγγελματίων μπαχαλάκηδων, όπως οι τωρινοί διοικούντες. Για να γίνουν αλλαγές τέτοιες, πρέπει να δράσει αποφασιστικά μια κάποια σοβαρή υπερδύναμη, με κάποιον σοβαρό και ισχυρό ηγέτη, που θα μπορέσει να εξηγήσει στον κόσμο το πρόβλημα καθαρά, ξάστερα, και χωρίς φόβο. Εκεί, σε εκείνο το επίπεδο, θα μπορέσει ειρηνικά να γίνει, αν κάποτε γίνει χωρίς κάποιο καταστροφικό πόλεμο, η αναγκαία αλλαγή.
Επειδή αυτή η παγκόσμια οικονομική κυριαρχία των Εβραίων είναι στην πραγματικότητα τόσο εύθραυστη, βλέπουμε το χείμαρρο απαξίωσης και δηλητηρίου που εκπέμπουν όλα τα εβραϊκά ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης εναντίον του Τραμπ. Ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος με ακίνητη περιουσία, όχι με άυλα πράγματα όπως ομόλογα, μετοχές και άλλα τέτοια χαρτικά· κάτι δηλαδή δύσκολο να του το πάρουν. Μπορεί και να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Και μπορεί να προσπαθήσει να κάνει και κάτι καλό για τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Ο φόβος βέβαια είναι μπας και κάνει κάτι εναντίον της Τραπεζικής απάτης. Ο Τραμπ δεν έχει υποσχεθεί τα πάντα στους Εβραίους, όπως η απολύτως ελεγχόμενη και πρόθυμη Χίλαρι. Η Χίλαρι τα δίνει όλα. Πόλεμο με το Ιράν; Κανένα πρόβλημα. Πόλεμο με τη Ρωσία; Αμέσως. Ρήξη και πόλεμο με την Κίνα; Γιατί όχι; Πόλεμο εναντίον του Ισλάμ με άμεσο βομβαρδισμό κάθε μουσουλμανικής χώρας; Φυσικά. Με τη βασική προϋπόθεση πάντα ότι η ασφάλεια και η ευημερία του Ισραήλ είναι πάνω από όλα.
Δεν είναι ότι ο Τραμπ δεν είναι με το μέρος των Εβραίων. Είναι. Τους έχει πει ότι η διεκδίκησή τους για μια απόλυτα εβραϊκή Ιερουσαλήμ είναι αποδεκτή, ότι δεν θα αφήσει το Ιράν να φτιάξει πυρηνικά όπλα κτλ. Ότι θα συνεχίσει να τους δίνει τσάμπα λεφτά κτλ.κτλ. Η μεγάλη κόρη του Τραμπ είναι παντρεμένη με Εβραίο, και μάλιστα αλλαξοπίστησε για να τον παντρευτεί (έγινε εβραία από χριστιανή δηλαδή), και όλα τα άλλα ενήλικα παιδιά του Τραμπ (τρία) είναι ζευγαρωμένα με Εβραίους. Αλλά, ούτε αυτά δεν φτάνουν. Οι Εβραίοι τα θέλουν όλα. Εξ ου και η προώθηση της Χίλαρι και η παράλογη δαιμονοποίηση του Τραμπ. (Και της Χίλαρι η κόρη έχει παντρευτεί Εβραίο).
(Τσεκάρετε τα βιβλία, «The Jews” by Hilaire Belloc, “Against our better judgment” by Allison Weir, “The power of Israel in the United States” by James Petras).
Τα παραπάνω μπορείτε να τα ψάξτε και να τα διασταυρώστε και μόνοι σας, ακόμα και από τα λίγα βιβλία που ανέφερα.
Διάβασα ένα πρόσφατα δημοσιευθέν άρθρο και δεν μπορούσα να πιστέψω τις ανακρίβειες και την απόλυτα λάθος ανάλυση που πρέσβευε. Τα μόνα ελαφρυντικά που μπορούσα να βρω για την αστοχία του συγγραφέα είναι ότι είναι σοβαρά αδιάβαστος, και μάλλον μπερδεμένος από την πολλή προπαγάνδα, και προσπαθεί να συνδυάσει τα ασυνδύαστα.
Να είναι καλά ο άνθρωπος, και δικαίωμά του είναι να λέει τα δικά του φυσικά. Αλλά το να λες μπούρδες, με βάση - αν και δικαιωματικά - την ελευθερία να λες την άποψή σου, δεν λύνει κανένα πρόβλημα, ούτε ξορκίζει το κακό.
Στο άρθρο λέει ότι αυτοί που δεν πιστεύουν σε πατρίδες, δεν μπορούν να σώσουν πατρίδες. Εντάξει, πολύ σωστά. Παρακάτω όμως αναφέρεται στον φασισμό και στον ναζισμό σαν τα μεγάλα κακά που έπληξαν την ανθρωπότητα τον περασμένο αιώνα, και κάθε σχέση μαζί τους πρέπει να αποφεύγεται πάση θυσία. Και μετά σερβίρει μια δήλωση του Ισραηλινού πολιτικού Σιμόν Πέρεζ, για να ρίξει φως στην ανάλυσή του, λες και δεν μπορεί να βρεί αλλον πολιτικό να αναφέρει, που να μην είναι στυγνός εγκληματίας. Δυστυχώς, αν δεν διαβάσεις ιστορία αρκετά, και από διαφορετικές απόψεις, και σε διαφορετικές γλώσσες μάλιστα, δεν βρίσκεις εύκολα άκρη. Βέβαια ο περισσότερος κόσμος δεν έχει ούτε το μορφωτικό επίπεδο, ούτε την πολυτέλεια άφθονου ελεύθερου χρόνου για να πληροφορηθεί τόσο ικανοποιητικά. Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αναγκαία όλη αυτή η προετοιμασία· αρκεί να κάνεις μια φιλότιμη προσπάθεια, και να βάλεις και λίγο το μυαλό σου να δουλέψει.
Πριν προχωρήσω όμως, επιτρέψτε μου να πω καθαρά και ξάστερα ότι προσωπικά απεχθάνομαι όσο δεν γίνεται τα ολοκληρωτικά συστήματα που απανθρωπίζουν και τσακίζουν την ανθρώπινη ατομικότητα, και δεν στηρίζω με τίποτα μια τέτοια κατάσταση. Κατά την δική μου άποψη η κυβέρνηση μιας οργανωμένης κοινωνίας είναι υπηρέτης του ατόμου στην πράξη, όχι μόνο μεταφορικά ή μόνο σε λεκτικές προεκλογικές δηλώσεις. Το ανάποδο, να υπηρετεί δηλαδή ο πολίτης την κυβέρνηση, δεν ισχύει σε καμία κοινωνία που βασίζεται στα βασικά αναλλοίωτα της ατομικής ελευθερίας. Μια εξαίρεση ίσως θα μπορούσε να επιτραπεί, μόνο σε περίπτωση αμυντικού πολέμου, κι αυτό με το ζόρι, και με την προϋπόθεση ότι, όταν εκλείψει και αποτραπεί ο κίνδυνος, θα πάμε πάλι στα πράγματα, όπως ήταν πριν.
Που είναι λοιπόν το πρόβλημα στα παραπάνω αναφερθέντα εκείνου του άρθου;
Πως είναι δυνατόν να λες ότι φασισμός και ο ναζισμός είναι οι πολιτικοί μπαμπούλες χωρίς να αναφέρεις τον κομμουνισμό; Ανάμεσα στα τρία ολοκληρωτικά συστήματα, ο κομμουνισμός ήταν το μόνο ολοκληρωτικό σύστημα που ήθελε να καταργήσει την έννοια της πατρίδας. Και οι φασίστες του Μουσολίνι, και οι ναζί του Χίτλερ ήταν πατριδολάτρες, ενώ οι κομμουνιστές θέλουν χώρες δίχως σύνορα και εθνική υπόσταση και μια παγκόσμια κοινωνία του «μπάτε σκύλοι αλέστε» με το θρυλικό σλόγκαν της εθελοτύφλωσης που λέει ότι το μόνο που μετράει και το μόνο που χρειάζεται για να μονιάσουν οι λαοί είναι να καταλάβουμε όλοι ότι αρκεί να εγγραφούμε στην εργατική τάξη και να αποδεχτούμε την υποτιθέμενη αδελφικότητα και συντροφικότητά της, και όλα τα κακά θα πάψουν να υπάρχουν. Αυτά βέβαια είναι βλακείες στο τετράγωνο, διότι οι λαοί, οι εθνικότητες, οι πατρίδες, οι χώρες και όλα αυτά τα «διαχωριστικά» έχουν και πολλές άλλες ιδιομορφίες που τα κάνει να διαφέρουν, όπως γλώσσα, λογοτεχνία, ιστορικούς αγώνες, ήθη, έθιμα κι ένα σωρό άλλα χαρακτηριστικά που δεν μπορεί κανένας νομοθέτης, ούτε με την πένα (δημοκρατία) ούτε με το σπαθί στο χέρι (δικτατορία) να τα εξαφανίσει.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “The unnecessary war” by Patrick Buchanan, “The Bad war” by M. S. King).
Ο δημόσιος διάλογος βρίθει από τέτοια μπουρδουκλώματα. Πάρτε για ακόμα ένα παράδειγμα το θέμα με τα τωρινά κύματα των αλλοδαπών και τα σχόλια γι’ αυτά που γίνονται καθημερινά.
Όποιος μπορεί και χρησιμοποιεί το μυαλό του καταλαβαίνει το κίνδυνο του λεγόμενου προσφυγικού προβλήματος. Στις ανθρώπινες κοινωνίες, οι βασικές αρχές ισχύουν μονο σε συγκεκριμένα πλαίσια, που καθορίζονται από τα όρια του πολιτισμού. Άλλο είναι να μπαίνουν μεμονωμένα κάποιοι λίγοι αλλοδαποί και να αφομοιώνονται σιγά-σιγά από την υπάρχουσα κοινωνία, προσφέροντας ίσως και μια ωφέλιμη διαφορετική οπτική γωνία απόψεων, κι άλλο να γίνεται κυριολεκτικά εισβολή. Το να αντιστέκεσαι στην εισβολή δεν σε κάνει ούτε ρατσιστή, ούτε φασίστα. Ρατσιστής είσαι όταν απορρίπτεις τον αλλοδαπό σαν άτομο και τον αντιμετωπίζεις εχθρικά χωρίς λόγο, πριν καν ανταλλάξετε κουβέντα.
Άλλο δηλαδή να κάνεις εμβόλιο χολέρας, όπου χρησιμοποιείς μια μικρή δόση του ιού που το σώμα σου μπορεί να καταπολεμήσει, δημιουργώντας ταυτόχρονα αντισώματα ικανά να καταπολεμήσουν μια πιθανή σφοδρή επίθεση ιού, και άλλο να σου κάνουν κατευθείαν απανωτές και πανίσχυρες ενέσεις χολέρας. Στην πρώτη περίπτωση ωφελείσαι. Στη δεύτερη καταστρέφεσαι.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “Le suicide francais” by Eric Zemmour)
Απεχθάνονται πολλοί στην Ελλάδα τους σημερινούς Γερμανούς, και σε μεγάλο βαθμό, λόγω της συμπεριφοράς των παπούδων τους, όταν ήταν εδώ κατακτητές, κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Λογικό.
Και, ναι, στο Δευτερο παγκόσμιο πόλεμο δεν μπήκαν οι Σοβιετικοί στην Ελλάδα να μας ρημάξουν· μπήκαν οι Ιταλοί και οι Γερμανοί. Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας τυφλώνει ιστορικά. Οι Σοβιετικοί μπήκαν αλλού και έκαναν σφαγές πολύ χειρότερες, όπως, για παράδειγμα στη Πολωνία και στην Ουκρανία. Όπως εμείς σκούζουμε για τα έκτροπα των Γερμανών στην Ελλάδα, έτσι διαμαρτύρονται και οι Πολωνοί και οι Ουκρανοί που υπέφεραν από τους Σοβιετικούς. Ο Στάλιν είχε ρημάξει την Ουκρανία πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο, με το πασίγνωστο Χολοντομόρ, τον τεχνητά επιβληθέντα λιμό που έστειλε στον άλλο κόσμο πέντε εκατομμύρια Ουκρανούς. Έπαιρνε όλα τα τρόφιμα από την Ουκρανία για το βιομηχανικό στρατό της Ρωσίας, κι άφηνε τους Ουκρανούς να πεθάνουν από την πείνα. Όταν έγινε η Γερμανική εισβολή, η μισή Ουκρανία αποστάτησε και πήγε να πολεμήσει εναντίον του Στάλιν και στο πλευρό των Γερμανών, μπας και γινόταν κάνα θαύμα και ξεφορτώνονταν το Στάλιν και τις κομμουνιστικές του ηλιθιότητες.
Οι κομμουνιστές, παρά την συναισθηματική ρητορική τους δεν υπήρξαν ποτέ ούτε ειρηνιστές, ούτε ανθρωπιστές. Εν καιρώ ειρήνης κατακρεούργησαν τους πληθυσμούς τους, και κανένας, ούτε οι σημερινοί Έλληνες κομμουνιστές που διατυμπανίζουν την αγάπη τους για τον εργάτη και κάνουν τους ανθρωπιστές δεν θα κατάφερναν να ανεχθούν ένα σύστημα όπως το παλιό Σοβιετικό, το τρέχον Κουβανέζικο ή το Βορειοκορεάτικο. Εκτός βέβαια αν αυτοί οι ίδιοι είχαν τις παχυλές προνομιακές θέσεις και δεν εξαναγκάζονταν να βαράνε κασμά υπό βούρδουλα. Ο κασμάς υπό βούρδουλα, η καταπίεση και όλα τα άλλα «ελκυστικά» χαρακτηριστικά της κομμουνιστικής ιδεολογίας που υποβιβάζουν το άτομο-πολίτη σε κατάσταση ζώου είναι πάντα για τους άλλους (βλέπε σκεπτικό παρούσας ντόπιας κυβερνητικής ομάδας).
Οι πόλεις που δημιούργησε ο κομμουνισμός και οι κοινωνίες όπου εφαρμόστηκε ήταν γκρίζες και καταθλιπτικές, όλο μπετόν και φόβο, και οι άνθρωποι που είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε τέτοια συστήματα έζησαν καταπιεσμένοι, με τον εξαναγκασμό σε κάθε βήμα τους, και με την ψυχή στο στόμα, από το ανελέητο εργατικό ωράριο από το πρωί ως το βράδυ σαν βουβά μοσκάρια στο ζυγό, μέχρι το να μην μπορείς να βήξεις χωρίς κρατική αδεια. Εάν πάλι συγκρίνουμε τα αυθαίρετα εγκλήματα του κράτους εναντίον των πολιτών του, ο κομμουνισμός ξεπερνάει κατά παρασάγγας και τον φασισμό και τον ναζισμό.
Ο Δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος ξεκίνησε από τις αυθαιρεσίες των «νικητών» στον Πρώτο Παγκόσμιο. Στον Πρώτο Παγκόσμιο, μετά από τέσσερα χρόνια που κατέληξαν σε μόνιμα χαρακώματα και με καμία από τις δύο πλευρές να μην μπορεί να προχωρήσει, όταν οι ΗΠΑ αποφάσισαν να μπούν στον πόλεμο στο πλευρό της Μεγάλης Βρετανίας, η Γερμανία, βλέποντας ότι θα έχανε τον πόλεμο με τις ΗΠΑ στην αντίθετη πλευρά, ζήτησε συνθηκολόγηση και τέλος των εχθροπραξιών. Πιστέψανε τη ρητορική του Γούντρο Γουίλσον, του Αμερικανού προέδρου, περί δικαιώματος να αποφασίζουν όλοι οι λαοί για την τύχη τους, και διέλυσαν το στρατό τους.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “Hitler-Born at Versailles” by Leon Degrelle).
Ο Γούντρο Γουίλσον όμως ήταν ο πρόεδρος που έβαλε την υπογραφή του για να ιδρυθεί μετά από πολλές προσπάθειες των Τραπεζιτών η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ, αυτή που έχει υπονομεύσει, εξαθλιώσει και διαλύσει κάθε καλό που μπήκε στα σκαριά με την ίδρυση των ΗΠΑ σαν ανεξάρτητο κράτος.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “Theodore and Wilson” by Judge Andrew Napolitano, “The British mad dog” by M. S. King, “The myth of German villainy” By Benton L. Bradberry).
Αμέσως μετά την συνθηκολόγηση, οι τότε σύμμαχοι αντίπαλοι της Γερμανίας έπεσαν επάνω στην ανυπεράσπιστη Γερμανία σαν όρνια. Της απαγόρευσαν να συμμετάσχει στις διαπραγματεύσεις σχετικά με τη ξαναχάραξη του Ευρωπαϊκού χάρτη, και κατακρεούργησαν την εδαφική της ακεραιότητα, όπως έκαναν με την Οθωμανική αυτοκρατορία. Έδιωξαν τους Γερμανούς από τα αποικιακά έδαφη τους στην Αφρική, και αφαίρεσαν μεγάλα κομμάτια από τα εδάφη τους στη ανατολή. Ένα μεγάλο κομμάτι πήγε στην νεόδμητη Τσεχοσλοβακία και ένα άλλο στην Πολωνία, εσωκλείοντας μέσα σε ξένες χώρες εκατομμύρια Γερμανούς. Στην δύση, στα σύνορα Γερμανίας-Γαλλίας, στην περιοχή της Λωραίνης και Αλσατίας απαγορεύτηκε η παρουσία στρατού.
Στην δε Γερμανία που απόμεινε, έκαναν το εξής: Ίδρυσαν μια ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα, την Τράπεζα της Βαϊμάρης, που τύπωνε λεφτά αβέρτα και τα έδινε τσάμπα στο δίκτυό της.
Κι εδώ άρχισε το παρατράγουδο που συνεχίζεται και σήμερα. Και η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα και η Τράπεζα της Βαϊμάρης ήταν στα χέρια Εβραίων. Στη Γερμανία, με τα τσάμπα λεφτά που έπαιρναν μόνο αυτοί, και πριν τα λεφτά διαχυθούν στη αγορά και δημιουργήσουν τον τερατώδη πληθωρισμό που επακολούθησε, οι δικτυωμένοι αυτοί τύποι, όντας περίπου το 1% του πληθυσμού κατέληξαν να γίνουν σε χρόνο ρεκόρ ιδιοκτήτες της μισής Γερμανίας.
Πως έγινε όμως και οι Εβραίοι πήραν ουσιαστικά στα χέρια τους όλες τις σημαντικές οικονομίες της Δύσης; Είναι τόσο περισσότερο έξυπνοι από όλους τους άλλους; Δουλεύουν πιο σκληρά; Πιο έξυπνα; Αν δεν έχεις διαβάσει ιστορία και δεν έχεις ποτέ ψάξει στα σοβαρά, μόνο «ναι» μπορείς να πεις στα παραπάνω.
Αλλά, να τι έγινε, εν συντομία:
Και ο Χριστιανισμός, και το Ισλάμ αργότερα, για αιώνες ολόκληρους, ΣΤΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΤΟΥ ΜΕΣΟΥ ΠΟΛΙΤΗ και όχι μόνον, καταδίκαζαν τα υλικά αγαθά, τον υλικό πλούτο δηλαδή. «Ο πλούσιος θα πάει στην κόλαση, ο φτωχός στον παράδεισο. Όσο πιο φτωχός, τόσο το καλύτερο. Κι αν τύχει και γίνεις πλούσιος, για όνομα του Θεού μην αφήσεις τα λεφτά σου στα παιδιά σου· θα ήταν σαν να τα καταδίκαζες στο αιώνιο πυρ». Δύο οργανισμοί επωφελήθηκαν από αυτή την-να το πούμε έτσι;-μόδα (απίστευτη παραπλάνηση μάλλον): Η Καθολική Εκκλησία (Παπισμός) και οι Εβραίοι. Ακόμα σήμερα οι δύο αυτοί οργανισμοί μάχονται ο ένας τον άλλον ασταμάτητα· οι Εβραίοι συνέχεια ξεμπροστιάζουν ερωτολάγνους Καθολικούς παπάδες και οι Καθολικοί στηρίζουν όποιον καταδικάζει τα Εβραϊκά έκτροπα (βλέπε Ναζιστές και Βατικανό).
Οι μπολσεβίκοι που κατάφεραν να σφετεριστούν την εξουσία στη Ρωσία ήταν σχεδόν όλοι Εβραίοι, και όσοι δεν ήταν Εβραίοι ήταν παντρεμένοι με Εβραίες (βλέπε το τελευταίο βιβλίο του Σολζενίτσιν: «Die Juden in Sowjetunion: Zwei Hundert Jahre zusammen»). Η μεγάλη πλάκα είναι ότι χρηματοδοτήθηκαν από τον Τζεϊκομπ Σιφ, τον Αμερικανοεβραίο Τραπεζίτη, που (κοίτα σύμπτωση!) ήταν πεθερός του Γερμανοεβραίου Τραπεζίτη Πολ Γουόρμπουργκ που μετανάστευσε λόγω γάμου στις ΗΠΑ και μαζί με το καμπάλ των Ρόθσιλντ (Εβραίοι) μέσω αντιπροσώπων τους και Ροκφέλερ (οι μόνοι μη-Εβραίοι στη συνομωσία να στηθεί η ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα) ήταν ο πρωταρχικός συγγραφέας του καταστατικού της ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας των ΗΠΑ που στήθηκε το 1913.
“Μα τι στον κόρακα!;» θα πει κανείς. «Προς τι η προώθηση κομμουνισμού στη Ρωσία από καπιταλιστες χρηματοδότες; Δεν βγαίνει νόημα.»
Και όμως. Η περίπτωση εφαρμογής της κομμουνιστικής ιδεολογίας στη Ρωσία ήταν χρυσή ευκαιρία για τους δυτικούς Τραπεζίτες να παραμερίσουν επιτέλους την Τσαρική δυναστεία και να ανοίξουν το δρόμο για να κάνουν αυτοί κουμάντο στη Ρωσία. Η Τσάροι ήταν οι μόνοι μονάρχες σημαντικής χώρας που επέμεναν να αντιστέκονται σθεναρά και δεν επέτρεπαν στους Τραπεζίτες να στήσουν στη Ρωσία το «μαγαζί» τους, όπως είχαν κάνει στην Σουηδία, στην Αγγλία, στη Γαλλία, στην Ιταλία κτλ.
Βέβαια, το παιχνίδι δεν ξεκίνησε το 1913. Είχε προηγηθεί η ίδρυση της Κεντρικής Τράπεζας στο Ηνωμένο βασίλειο το 1694, από τους ίδιους που αναφέραμε πριν, σε συνεργασία με τον Ολλανδό ευγενή Γουίλιαμ οβ Όραντζ που έγινε βασιλιάς της Αγγλίας μέσω γάμου του με την διάδοχο του θρόνου.
Αυτή η κατάσταση, με το μονοπώλιο εκτύπωσης του εθνικού χρήματος, σιγά-σιγά μπήκε στα σκαριά παντού, με κάθε λογής μπουρδουκλώματα για να μην μπορεί ο απλός πολίτης να βρίσκει άκρη. Μετά από κάποιο καιρό, οι Τραπεζίτες αυτοί, βαρέθηκαν να κάνουν τους οικονομικούς υπασπιστές των βασιλικών οίκων και άρχισαν να χρηματοδοτούν παντού εξεγέρσεις και επαναστάσεις, με σκοπό την αποδυνάμωση των βασιλικών οίκων για να πάρουν οι Τραπεζίτες περισσότερο, αν όχι όλο το οικονομικό κουμάντο και την εξουσία στα χέρια τους.
(Τσεκάρετε το βιβλίο, “The lost science of money” by Stephen Zarlenga).
Έτσι ξεκίνησαν την αναμπουμπούλα με τον Κρόμγουελ στην Αγγλία και κατάφεραν να αποκεφαλίσουν τον βασιλιά. Ο Κρόμγουελ επανέφερε τους Εβραίους στην Αγγλία· οι Εβραίοι είχαν εκδιωχθεί από εκεί πριν 200 χρόνια. Μετά επακολούθησε η Γαλλική επανάσταση το 1789, όπου και εκεί αποκεφαλίστηκε ο βασιλιάς και δολοφονήθηκε όλη του η οικογένεια. Μετά, όταν ο Ναπολέοντας, που «προέκυψε» από το καταλάγιασμα της επαναστατικής γκιλοτινικής τρομοκρατίας έδειχνε ότι θα ίδρυε τη δική του δυναστεία, επαναφέροντας το θεσμό του ισχυρού βασιλικού οίκου, οι Τραπεζίτες μάζεψαν συμμαχίες εναντίον του εφτά φορές, μέχρι που κατάφεραν τελικά να τον εξοντώσουν. Επακολούθησε η επανάσταση του 1848 στην Ευρώπη, που δεν κατάφερε να παει πολύ μακριά, και μετά φυσικά η γνωστή μεγάλη ζημιά στη Ρωσία με τους κομμουνιστές το 1917. Και εκεί δολοφονήθηκε όλη η βασιλική οικογένεια. Όπου οι Τραπεζίτες δεν κατάφεραν να διώξουν τους βασιλικούς οίκους, τους αποδυνάμωσαν σε τέτοιο βαθμό, που να μοιάζουν σήμερα θεσμοί χωρίς σκοπό, και μάλλον για γέλια. Η μοναδική ίσως εξαίρεση είναι η Αγγλική μοναρχία που είναι σε άρρηκτη συμμαχία με αυτούς τους τύπους, αιώνες τώρα, και αδιαμαρτύρητα κάνει ότι της ζητήσουν.
Οι Τραπεζίτες δεν τα καταφέρνουν πάντα 100%. Αλλα δεν σταματάνε. Και μέχρι στιγμής τα έχουν καταφέρει πάρα πολύ καλά.
Αλλά, για να πάμε πίσω στην Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο:
Η εξαθλίωση που επέφερε η νομισματική πολιτική της Κεντρικής Τράπεζας καθώς και η συνεχής προσπάθεια των Σοβιετικών κομμουνιστών που συνεχώς έστελναν εκεί Εβραίους υποκινητές εξεγέρσεων (Max Levin, Eugene Levine etc.), με σκοπό να κάνουν όλη την Ευρώπη κομμουνιστική, με Εβραίους στην ηγεσία (Bela Kun, Kurt Eisner, Ernst Toller, Erich Muehsam, Gustav Landauer) έφερε τελικά στην εξουσία το Χίτλερ και τους Ναζί. Ήταν ολοφάνερο και γνωστό σε όλους τι γινόταν στην ηττημένη χώρα, και ποιοί το έκαναν.
Ο Χίτλερ, απόστρατος λοχίας μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο, είχε ακούσει μια τυχαία ομιλία από κάποιον Καρλ Φέντερ, όταν το Ναζιστικό κόμμα ήταν ακόμα ένα ασήμαντο εργατικό κόμμα. Ο Καρλ Φέντερ, σε απλή γλώσσα εξήγησε το πρόβλημα με το χρήμα. Βασικά: Αντί για το τύπωμα του χρήματος να είναι στα χέρια ιδιωτών και να δανείζεται από αυτούς η κυβέρνηση, φορολογώντας τον κόσμο όλο και περισσότερο για να τους πληρώσει, καλύτερα είναι το χρήμα να το φτιάχνει η ίδια η κυβέρνηση, να μην το χρωστάει σε κανέναν και να κάνει με αυτό το χρήμα τα υποδομικά της έργα.
Αυτό το συγκεκριμένο έγινε η οικονομική πολιτική των Ναζί. Οι Ναζί σταμάτησαν να πληρώνουν τα υπέρογκα χρέη, που αυθαίρετα τους είχαν φορτώσει οι νικητές, έκαναν συμφωνίες ανταλλαγής με γύρω χώρες για διάφορα προϊόντα, καύσιμα και πρώτες ύλες, έκλεισαν την ιδιωτική Κεντρική Τράπεζα και έβαλαν στη θέση της μια Κρατική Τράπεζα, χωρίς παράσιτα και κλεψιές. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η ανεργία πήγε από 30%, κάτω στο 9%, και όλοι απορούσαν για το Γερμανικό οικονομικό θαύμα.
(Τσεκάρετε τα βιβλία, “The Hitler revolution” by Richard Tedor, “Hitler’s war” by David Irving, “The life and death of Adolph Hitler” by Robert Payne).
Παρά την οικονομική τους επιτυχία, οι Ναζί δεν είχαν ιδέα κατά πόσο αυτή η κατάσταση με τους Τραπεζίτες είχε διαβρώσει χώρες όπως η Αγγλία και οι ΗΠΑ.
Ο σκοπός του Χίτλερ με τις αρχικές στρατιωτικές μανούβρες δεν ήταν να κυριαρχήσει στη υφήλιο, καταπιέζοντας και υποδουλώνοντας τους πάντες, όπως τόσο συχνά επαναλαμβάνει η ασταμάτητη προπαγάνδα, αλλά να εξασφαλίσει την εθνική κυριαρχία της Γερμανίας και να πάρει πίσω τα χαμένα εδάφη της Γερμανίας στην Ευρώπη. Οι Γερμανοί εσώκλειστοι στα ξένα κράτη δεν έχαιραν καμίας καλής μεταχείρισης από την εκεί αλλοεθνική πλειοψηφία, χώρια που κανένα κράτος γύρω από τη Γερμανία δεν είχε την οικονομική ευμάρεια που είχε καταφέρει η Χιτλερική Γερμανία. Έτσι έγινε η εισβολή στην Τσεχοσλοβακία, η είσοδος και ένωση με την Αυστρία, και η εισβολή στην Πολωνία.
Μέχρι στιγμής δεν είχε γίνει κάποια πολυαίμακτη σύρραξη. Μόλις πήραν πίσω τα Γερμανικά εδάφη, οι Ναζί έκαναν τα πάντα για να επιτευχθεί ειρήνη. Μάταια όμως. Ακόμα κι όταν αργότερα οι Ναζί παγίδεψαν τον Αγγλικό στρατό στη Δουνκέρκη, και άφησαν τους Άγγλους να τον διασώσουν, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να τον αποδεκατίσουν ή να τον αιχμαλωτίσουν, τελειώνοντας και τον πόλεμο εκεί και τότε, με Γερμανική νίκη. ΟΙ Γερμανοί ήλπιζαν ότι οι Άγγλοι θα έβλεπαν μια τέτοια πράξη σαν ένδειξη καλής θέλησης και θα συμφωνούσαν για την ειρήνη. Οι Άγγλοι όμως, με τον εβραιοκατευθυνόμενο Τσώρτσιλ τώρα στο τιμόνι, δεν ήθελαν να ακούσουν τίποτα για ειρήνη. Την ημέρα που ανέλαβε ο Τσώρτσιλ την ηγεσία (χωρίς δημοκρατικές εκλογές), το πρώτο πράγμα που διέταξε ήταν να βομβαρδιστεί ανελέητα ο άμαχος πληθυσμός της Γερμανίας. Οι Γερμανοί τότε, ακόμα ελπίζοντας στην ειρήνη, δεν ανταπέδωσαν τους βομβαρδισμούς για τρεις ολόκληρους μήνες.
Μα γιατί; Θα πει κανείς. Γιατί να μην θέλουν οι Άγγλοι ειρήνη; Ο λόγος ήταν ένας. Ένας και μοναδικός: Αν έβγαινε η βρώμα για το πώς δημιουργήθηκε το οικονομικό θαύμα της Χιτλερικής Γερμανίας θα έχαναν οι Τραπεζίτες το κόλπο της απάτης με τη δημιουργία χρήματος ιδιωτικά, κάτι που τους πήρε αιώνες για να στήσουν. Δεν υπήρχε άλλη λύση. Η Χιτλερική Γερμανία επρεπε να συντριβεί με κάθε μέσον.
Ενώ ο Χίτλερ έκανε τις πολιτικές και στρατιωτικές κινήσεις για να ξαναπάρει τα χαμένα Ευρωπαϊκά Γερμανικά εδάφη, είχε συνάψει για καλό και για κακό συμμαχία με τον Στάλιν. Η Αγγλία, μετά την επιτυχία των Γερμανών στην Τσεχοσλοβακία και στην Αυστρία, εγγυήθηκε την εδαφική ακεραιότητα της Πολωνίας (το γεγονός ότι η Πολωνία τότε είχε μια σκληρή δικτατορία δεν μέτρησε για τίποτα) και ουσιαστικά η εισβολή της Γερμανίας στην Πολωνία ήταν που ξεκίνησε την είσοδο της Αγγλίας στον πόλεμο.
Όταν τελικά οι Γερμανοί νίκησαν τους Πολωνούς, πήραν τα δυτικά Γερμανικά εδάφη από την Πολωνία. Ο Στάλιν, σαν σύμμαχος του Χίτλερ, μπήκε κι αυτός μέσα και πήρε την υπόλοιπη Πολωνία, δολοφονώντας κι από πάνω 20,000 αιχμάλωτους Πολωνούς αξιωματικούς στο δάσος Κάτιν. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Βρετανοί ΔΕΝ ΚΗΡΥΞΑΝ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ, παρόλο που ο Στάλιν πήρε μεγαλύτερο κομμάτι της Πολωνίας από τον Χίτλερ. Κήρυξαν τον πόλεμο στην Γερμανία μόνο. Το πρόβλημα τελικά δεν ήταν ο Στάλιν, αλλά ο Χίτλερ· όχι όμως επειδή ο Χίτλερ ήταν ο πιο επικίνδυνιος για την παγκόσμια ειρήνη (καραμέλα που πιπιλίζεται και σήμερα ασταμάτητα), αλλά επειδή με το Χίτλερ και την Γερμανική οικονομική επιτυχία, βασικά μέσω της αλλαγής που έκαναν οι Ναζί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, η Τραπεζική απάτη κινδύνευε να ξεσκεπαστεί.
Το Γερμανικό οικονομικό μεσοπολεμικό «πείραμα» ήταν η μόνη φορά που η Τραπεζική απάτη κινδύνευσε να ξεσκεπαστεί και να διορθωθεί στ’ αλήθεια, εξαφανίζοντας αυτό το μόνιμο καρκίνωμα, που αναπόφευκτα, πάντα οδηγεί στην απαξίωση και δυσφήμηση της ελεύθερης αγοράς, ανοίγοντας το δρόμο για καταστροφικούς πειραματισμούς με το πανταχού και πάντα καραδοκούν «κόλπο» του κομμουνισμού. Για αυτόν το λόγο, συνέχεια, αφότου οι Τραπεζίτες τελικά επικράτησαν, και δεδομένου ότι πάντα ελέγχουν τα Μέσα Ενημέρωσης, ο Χίτλερ και οι Ναζί συνέχεια παρουσιάζονται σαν οι απεχθέστεροι εγκληματικοί μπαμπούλες όλων των εποχών. Και όποιος λέει το οτιδήποτε θετικό για το Χίτλερ ή τους Ναζί, σε ένα παγκόσμιο σύστημα ελεγχόμενο από την τραπεζική απάτη, στην ουσία αυτοκτονεί κοινωνικά, πολιτικά και οικονομικά.
Βέβαια, αργότερα, μετά την ήττα της Γερμανίας, ο Στάλιν αρνήθηκε να επιτρέψει πρόσβαση στους Τραπεζίτες να στήσουν το μαγαζί τους και στην Σοβιετική Ένωση. Εξ ου και ο ψυχρός πόλεμος που επακολούθησε.
Όποιος αγνοεί την ιστορία καταλήγει σε συμπεράσματα που δεν στέκουν με καμία λογική.
Στις μέρες μας έχουμε, δίπλα μας μάλιστα, το Ισραήλ, ένα απόλυτα ρατσιστικό κράτος, επιθετικό και τρομοκρατικό, που ποζάρει μασκαρεμένο σαν απαστράπτουσα δημοκρατία. Το Ισραήλ είναι φορτωμένο πυρηνικά όπλα, και όπλα τελευταίας τεχνολογίας, όλα τσάμπα από τις ΗΠΑ. Είναι η τρίτη μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Έχει πράκτορες σχεδόν σε όλα τα κράτη· εθελοντές (σαγιανίμ) και χρηματοδοτούμενους (κάτσας) να υπονομεύουν αν χρειαστεί αυτά τα κράτη, αν τα συμφεροντά του Ισραήλ τυγχάνει να είναι διαφορετικά από τα δικά τους. Το Ισραήλ καθημερινά παραβιάζει τα ανθρώπινα δικαιώματα με το χειρότερο τρόπο, δολοφονώντας, κατακρεουργώντας και αρπάζοντας λεφτά όπου μπορεί, με κάθε λογής εκβιασμούς και ψεύτικες διεκδικήσεις. Το Εβραϊκό λόμπι στην Ουάσινγκτον χειραγωγεί κατά 90% την Αμερικανική εξωτερική πολιτική, έχοντας εξαγοράσει τους πολιτικούς του Κονγκρέσου και όχι μόνον, και συνέχεια υποδαυλίζει την πιθανότητα σύρραξης της Δύσης υπό την ηγεσία των ΗΠΑ εναντίον γειτόνων του, για να μπορέσει το Ισραήλ (που εδαφικά είναι περίπου σαν την Πελοπόννησο) να κυριαρχήσει στην περιοχή και - γιατί όχι; - να κάνει κουμάντο και στα κοιτάσματα του πετρελαίου.
Κάθε χρόνο το Ισραήλ παίρνει από τις ΗΠΑ δισεκκατομύρια αγύριστα, παρόλο που η παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων σταματάει αμέσως την Αμερικανική χρηματοδότηση προς οποιοδήποτε άλλο κράτος. Ο Αμερικανός φορολογούμενος φτύνει αίμα για να πληρώσει τους βασικούς καθημερινούς του λογαριασμούς, και 40% των Αμερικανών δεν έχουν ασφάλεια για ιατρική περίθαλψη, ενώ οι Ισραηλίτες χαίρουν πλήρους ιατρικής κάλυψης.
Αν κανείς δεν ξέρει το ρόλο της Ιδιωτικής Κεντρικής Τράπεζας στις ΗΠΑ και τις σχετικές λεπτομέρειες που σκιαγραφήσαμε πριν, μια τέτοια κατάσταση, όπου μια σταλιά τόπος (Ισραήλ) χειραγωγεί μια κοτζάμ Αμερική και κάνει τόση ζημιά, όχι μόνο στην περιοχή του, αλλά και στον παγκόσμιο χώρο, είναι εντελώς ανεξήγητη.
Όποιος μελετάει ιστορία ξέρει πολύ καλά ότι και ο κομμουνισμός και η απαξίωση και εξαθλίωση του θεσμού της ελεύθερης αγοράς είναι και τα δύο δημιουργήματα του ίδιου καμπάλ, των ίδιων ανθρώπων.
Η μεγάλη ειρωνία/πλάκα είναι ότι αυτή η φαινομενικά ατσαλένια Εβραϊκή δύναμη, που ταλαιπωρεί τον κόσμο τόσα χρόνια τώρα (αιώνες ολόκληρους), μπορεί να εξαϋλωθεί και να εξαφανιστεί ως δια μαγείας με ένα νόμο του Κογκρέσου, σε μια μέρα. Αλλά, μη γελιέστε, όπως κάποιο αφελές παιδάριο, που πίστευε ότι θα εφαρμόσει το κόλπο της αλλαγής στην Ελλάδα. Κορόιδεψε βέβαια τους Έλληνες που τον έκαναν Πρωθυπουργό, αλλά, παραπέρα για να πας, θέλει γνώσεις και κότσια, και πρέπει να μιλάς από την πολιτική και στρατιωτική θέση ισχύος μιας υπερδύναμης. Γίνεται και μια μικρή χώρα να αποτολμήσει να διώξει το καμπάλ, αλλά για μια μικρή χώρα, κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και δύσκολο, στα σίγουρα πολύ πέρα από τις δυνατότητες επαγγελματίων μπαχαλάκηδων, όπως οι τωρινοί διοικούντες. Για να γίνουν αλλαγές τέτοιες, πρέπει να δράσει αποφασιστικά μια κάποια σοβαρή υπερδύναμη, με κάποιον σοβαρό και ισχυρό ηγέτη, που θα μπορέσει να εξηγήσει στον κόσμο το πρόβλημα καθαρά, ξάστερα, και χωρίς φόβο. Εκεί, σε εκείνο το επίπεδο, θα μπορέσει ειρηνικά να γίνει, αν κάποτε γίνει χωρίς κάποιο καταστροφικό πόλεμο, η αναγκαία αλλαγή.
Επειδή αυτή η παγκόσμια οικονομική κυριαρχία των Εβραίων είναι στην πραγματικότητα τόσο εύθραυστη, βλέπουμε το χείμαρρο απαξίωσης και δηλητηρίου που εκπέμπουν όλα τα εβραϊκά ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης εναντίον του Τραμπ. Ο Τραμπ είναι δισεκατομμυριούχος με ακίνητη περιουσία, όχι με άυλα πράγματα όπως ομόλογα, μετοχές και άλλα τέτοια χαρτικά· κάτι δηλαδή δύσκολο να του το πάρουν. Μπορεί και να λειτουργήσει ανεξάρτητα. Και μπορεί να προσπαθήσει να κάνει και κάτι καλό για τον μέσο Αμερικανό πολίτη. Ο φόβος βέβαια είναι μπας και κάνει κάτι εναντίον της Τραπεζικής απάτης. Ο Τραμπ δεν έχει υποσχεθεί τα πάντα στους Εβραίους, όπως η απολύτως ελεγχόμενη και πρόθυμη Χίλαρι. Η Χίλαρι τα δίνει όλα. Πόλεμο με το Ιράν; Κανένα πρόβλημα. Πόλεμο με τη Ρωσία; Αμέσως. Ρήξη και πόλεμο με την Κίνα; Γιατί όχι; Πόλεμο εναντίον του Ισλάμ με άμεσο βομβαρδισμό κάθε μουσουλμανικής χώρας; Φυσικά. Με τη βασική προϋπόθεση πάντα ότι η ασφάλεια και η ευημερία του Ισραήλ είναι πάνω από όλα.
Δεν είναι ότι ο Τραμπ δεν είναι με το μέρος των Εβραίων. Είναι. Τους έχει πει ότι η διεκδίκησή τους για μια απόλυτα εβραϊκή Ιερουσαλήμ είναι αποδεκτή, ότι δεν θα αφήσει το Ιράν να φτιάξει πυρηνικά όπλα κτλ. Ότι θα συνεχίσει να τους δίνει τσάμπα λεφτά κτλ.κτλ. Η μεγάλη κόρη του Τραμπ είναι παντρεμένη με Εβραίο, και μάλιστα αλλαξοπίστησε για να τον παντρευτεί (έγινε εβραία από χριστιανή δηλαδή), και όλα τα άλλα ενήλικα παιδιά του Τραμπ (τρία) είναι ζευγαρωμένα με Εβραίους. Αλλά, ούτε αυτά δεν φτάνουν. Οι Εβραίοι τα θέλουν όλα. Εξ ου και η προώθηση της Χίλαρι και η παράλογη δαιμονοποίηση του Τραμπ. (Και της Χίλαρι η κόρη έχει παντρευτεί Εβραίο).
(Τσεκάρετε τα βιβλία, «The Jews” by Hilaire Belloc, “Against our better judgment” by Allison Weir, “The power of Israel in the United States” by James Petras).
Τα παραπάνω μπορείτε να τα ψάξτε και να τα διασταυρώστε και μόνοι σας, ακόμα και από τα λίγα βιβλία που ανέφερα.