Και κατόρθωσε συνάμα σε τόσο βραχύ χρονικό διάστημα να αποδείξει ότι ο έρωτας της νέας γενιάς για την εποχή της δεν είναι τελικά ένα από τα αμετάβλητα μεγέθη μέσα στις ρευστότητες της ιστορίας.
Και κατόρθωσε με τη στιλπνότητα μεταχειρισμένων λέξεων να διεκδικήσει μια περίοπτη θέση στη πινακοθήκη της πολιτικής απάτης και ανικανότητας, έχοντας ήδη συμβάλλει αποφασιστικά στη μετατόπιση των αξιών μιας ήδη ταλαιπωρημένης κοινωνίας, φορώντας πάντα της παρωπίδες της προσωπικής σκοπιμότητας και φιλοτεχνώντας την πλέον κακόγουστη εικόνα της εγχώριας πολιτικής βλακείας.
Διατηρώντας δε φιλικότατες σχέσεις με τη συνείδησή του ήταν και είναι πάντα πρόθυμος να συγχωρήσει τις ακίνδυνες ανταρσίες της, αφού από τη ρυτίδα της περίσκεψης δεν περνάει το αυλάκι της καθημερινότητας, αλλά η αγωνία μόνο της διατήρησης του στην εξουσία.
Και είναι εξευτελιστική η συμβολή του στην έκπτωση των αξιών και στην ανάδειξη ενός υπερτροφικού ατομικισμού της Αριστεράς, χωρίς αριστερή ιδεολογική απόχρωση και με νεοφιλελεύθερες απολήξεις. Και ως προς αυτό, δεν μπορεί να μη του αναγνωριστεί ότι μιμήθηκε τον Ανδρέα Παπανδρέου, ο οποίος με προμετωπίδα το σοσιαλισμό, κυβέρνησε χωρίς σοσιαλισμό, δημιουργώντας μια ακόμη από τις παραισθήσεις στους οπαδούς του.
Ο Αλέξης Τσίπρας, εκτός μιας ψυχονευρωτικής εικόνας που παρουσιάζει και αποτυπώνεται στην έκφραση του προσώπου του ή στην κινησιολογία του σώματός του, είναι εύγλωττο παράδειγμα της κρίσης της ηθικής προσωπικότητας του ατόμου. Χωρίς να έχει συναίσθηση ότι είναι υπόλογος και απέναντι του συλλογικού ατόμου, που καλείται κοινωνία και απέναντι της συγκεκριμένης στιγμής που δημιουργεί την Ιστορία.
Αν και είναι επιρρεπής στον ψυχρό ορθολογισμό, όπως τον καταγράφουν οι υπαγορευμένες από τα συμφέροντα αντιδράσεις του, χωρίς να μπορεί να αφουγκραστεί την απόγνωση των κοινωνικών ομάδων, η αδράνεια και η νωθρότητα της σκέψης του τον καθιστούν τελικά εξαιρετικά επικίνδυνο για μια ήδη καταπονημένη χώρα από τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές των προκατόχων του, άλλων Ταρτούφων της πολιτικής...
Σε τούτο το πλαίσιο που κινείται αυτή η πολιτική φιγούρα και εκτρωματική έκφραση της Αριστεράς, είναι ικανή να νεκρώσει και τα αδύνατα εκείνα μόρια της κοινωνίας που θα ήταν διατεθειμένα να αντενεργήσουν. Και το χειρότερο, τα προσηλυτίζει στη θεωρία του αποπνιγμού της ουσιαστικής ελευθερίας, στην έννοιά της την πιο πλατιά και καθολική. Και τα μεταβάλλει σε απλά ενεργούμενα των σκοπών μιας πολιτικής που αποβλέπει στην επιμήκυνση της εξουσίας.