Δεν είμαι ειδικός σε ζητήματα άμυνας ωστόσο παρακολουθώ με ενδιαφέρον τον προβληματισμό σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η ελληνική αντίδραση-απάντηση απέναντι στα μελλοντικά F-35 που αποκτήσει η Τουρκία.
Συζητώντας με φίλο στην Πολεμική Αεροπορία η απάντηση ήταν απλούστατη: Θα σηκώνονται οι δικοί μας και απλά θα πηγαίνουν, δίχως να κάνουν τίποτε.
Και πως απαντά μια χρεοκοπημένη υπό διάλυση χώρα η οποία θα έπρεπε να χρόνια να είχε κινηθεί παραπλήσια;
Η λύση σίγουρα δε θα έρθει με την αποστολή βερύκοκων και κρεμμυδιών στη Ρωσία ως τμήμα αποπληρωμής για αγορά Sukhoi όπως κάποιοι διαδίδουν. Τα Sukhoi είναι εξαιρετικά αεροσκάφη, το αποδεικνύουν καθημερινά στη Συρία, μια πιθανή αγορά τους θα σήμαινε γενικότερη γεω-διπλωματική μετατόπιση αλλά πληρώνονται με χρήματα και όχι με φρούτα ή λαχανικά.
Φυσικά θα μπορούσε ίσως μια ικανή πολιτική ηγεσία να εκμεταλλευθεί τη γενικότερη γεωπολιτική ρευστότητα, να αναδείξει τη σταθερότητα (αν υπήρχε) της Ελλάδας, την αξία των ελληνικών βάσεων (πχ Ακτιο, Σούδα) και να διεκδικήσει αντίστοιχα ανταλλάγματα.
Αυτά όμως δε γίνονται με πρωθυπουργό έναν βαριεστημένο ή γουρλομάτη τύπο και με υπουργό Αμυνας έναν που ζει το όνειρό του.
Τι μπορεί λοιπόν να κάνει ο φτωχός για να κρατήσει το 0-0; Να κοιτάξει στον πάγκο του ή καλύτερα στην αποθήκη του. Αυτό ανέφερα πάνω στη συζήτηση με το γνωστό μου στην Π.Α. και συμφώνησε 100%.
Η απάντηση στα F-35 μήπως λέγεται S-300; Αλλά όχι στην Κρήτη. Ακροβολισμένα με άκρα μυστικότητα στα καίρια σημεία. Ας θυμηθούμε τις δηλώσεις του εκπροσώπου τύπου του ρωσικού ΥΠΑΜ πριν λίγες εβδομάδες για τις δυνατότητες της ρωσικής αεράμυνας απέναντι στα αμερικανικά αεροσκάφη.
Αν μια αναβάθμισή τους σε S-300V4 είναι δυνατή και οικονομικά εφικτή, γιατί όχι;