Οι σκέψεις τελικά στράφηκαν προς ένα πεδίο συμβιβασμού χάριν του οποίου θυσιάστηκε η αλήθεια, η πραγματικότητα και ο εξωτερικός κόσμος,
Στην έρευνα του κόσμου εξέχει, όπως αντιλαμβάνεται ο καθένας, η διατύπωση του προβλήματος, γιατί με την περιορισμένη διάρκεια μιας φυσικής οντότητας και αναμετρώντας το πλάτος και το βάθος που παρουσιάζει ο κόσμος, είναι δύσκολη η ολοκλήρωση μιας απάντησης σε μια φάση αυτής της λειτουργίας.
Το περιεχόμενο της φιλοσοφικής σκέψης έχει έκταση, γιατί η νόηση του ανθρώπου δεν έχει όρια και προσπαθεί να ερμηνεύσει τη δράση του χωρίς καμία ιεράρχηση, με μια ηγεμονική αποστολή να υπαγάγει σε νόμους και σε κώδικες τα σκεπτόμενα και τα πραττόμενα.
Στον τρίποδα της ανθρώπινης υπόστασης, συγκεντρώνονται οι σκέψεις που απασχολούν τον άνθρωπο για τη διαμόρφωση των ιδεών του, της αλήθειας και της αξίας τους. Μετά τον καθορισμό των σχέσεων αυτών γεννιέται το πρόβλημα των επιδράσεων, των αντιδράσεων και το είδος της πορείας που μπορεί να προκύψει από τις αλληλεπιδράσεις αυτές.
Εγιναν μεγάλες μεταβολές την εποχή που η λογική έγινε θρησκεία του ανθρώπου. Την λογική την εκπροσωπεί η επιστήμη.Το τέρμα θα είναι η εκλογίκευση του παντός. Το λάθος της σύγχρονης λογικής είναι ότι δεν ξεχώρισε το πεδίο και τα όρια της επικράτειάς της. Στο ένα αποκτά τη γνώση με την έρευνα και την αποκάλυψη των φαινομένων και των λειτουργιών, όπως υπάρχουν και έχουν τεθεί. Στο άλλο πεδίο η λογική αφορά τον ίδιο τον άνθρωπο.
Το ερώτημα που τίθεται είναι πολύ καθαρό. Η μια είναι η λογική που έχει τεθεί από την κοσμική δράση. Η άλλη από που προέρχεται. Πως έχει τεθεί ή τίθεται από τον άνθρωπο; Ή από την κοσμική δράση και τότε ποιες σχέσεις διέπουν και τις δύο και με ποια αναλογία; Η πρώτη είναι σταθερή και αιώνια.Η δεύτερη δεν έχει καμία σταθερότητα και αλλάζει πάντοτε έτσι που να μη μπορεί κανείς να την αναγνωρίσει ανάμεσα σε μακρινούς τόπους και χρόνους.
Η απάντηση έχει να κάνει με το Σύμπαν. Το Σύμπαν διέπεται από μια αρχή που μέσα της περικλείεται η ανθρώπινη υπόσταση, που είναι βέβαια αμετάβλητη, αλλά κατευθύνεται από τον ιδιαίτερο μηχανισμό που δεν βρίσκεται σ' άλλη κοσμική οντότητα, την λογική λειτουργία, τον οδηγό που διαρκώς αλλάζει τις ανθρώπινες υποστάσεις.