του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Ο Πρόεδρος Αναστασιάδης αναιρεί πλέον κάθε μέρα που περνάει και από μία από τις βασικότερες κόκκινες γραμμές για το Κυπριακό, που απετέλεσαν συνεχώς, από το 1974, τα ανυποχώρητα σημεία όλων των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων. Βασίζεται στο σοκ, στις γιορτές και στη στήριξη και τεχνολογία των πιο έμπειρων δυνάμεων στον κόσμο σε πορτοκαλί επαναστάσεις, παραπλάνηση και μεταμοντέρνα πραξικοπήματα.
‘Oλα όσα γίνονται τώρα σχετικά με το κυπριακό προσβάλλουν βαριά την κυπριακή συνταγματική τάξη και τις συνθήκες της Ευρωπαϊκής ‘Ενωσης, υπογραμμίζει ο κορυφαίος ‘Ελληνας συνταγματολόγος, Πρόεδρος της Διεθνούς ‘Ενωσης Συνταγματικού Δικαίου και Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης. Ο κ. Κασιμάτης, που υπήρξε ο νομικός σύμβουλος του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και κατήρτισε το σχέδιο αναθεώρησης του ελληνικού Συντάγματος του 1986, επισημαίνει ότι είναι βαρύτατες οι ευθύνες όσων συναινούν σε αυτές τις μεθοδεύσεις. Του ζητήσαμε τη γνώμη του για τη νομική πλευρά της σχεδιαζόμενης διάσκεψης της Γενεύης της 12ης Ιανουαρίου και είχε την καλωσύνη να μας την παράσχει. Την παραθέτουμε στο τέλος του κειμένου.
Τις αναιρεί ο Αναστασιάδης τις κόκκινες γραμμές στην Κύπρο, δίνει και το πρόσχημα που χρειάζονται στην Αθήνα στην κυβέρνηση, ίσως και ένα τμήμα τουλάχιστον της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ακριβώς και ο Πόντιος Πιλάτος στον καιρό του, για να πουν “δεν συμφωνούν, αφού όμως τα ζητάει και τα συμφωνεί η Κύπρος, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να διαφωνήσουμε μαζί του”. Δεν αξίζει και πολλά το επιχείρημα, ούτε από νομικής, ούτε από πολιτικής απόψεως, αυτό έχουν όμως, αυτό χρησιμοποιούν.
Ο Αναστασιάδης ξέρει πούχει μπλέξει. ‘Εχει πείρα, έχει δει πράγματα, πιθανότατα μια φωνή μέσα του τον ειδοποιεί τι τέλος μπορούν να έχουν και για τον ίδιο όλα αυτά. Αλλά δεν μπορεί πια να κάνει πίσω. Πρέπει να ολοκληρώσει το θλιβερό έργο. Οι εν Αθήναις συνένοχοι είναι στον κόσμο τους. Νομίζουν ότι ξεγέλασαν την Ιστορία. Δεν ξέρουν ότι η δική της αδυσώπητη λογική είναι που τούς χρειάζεται ασύνειδους, μέχρι να ολοκληρώσουν τις καταστροφές που τους έχει χρεώσει. Δεν ξέρουν γιατί πρέπει να μην ξέρουν το τέλος που περιμένει κι αυτούς. Είναι τρέλλα, αλλά έχει λογική, λέει ο Πολώνιος στον ‘Αμλετ, καθώς πέφτουν ένα ένα τα κεφάλια γύρω του.
Πάγια απαίτηση της Τουρκίας ήταν η σύγκληση πενταμερούς διάσκεψης και παγίως όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις μετά το 1974 την απέρριπταν. Το μόνο που δέχονταν, μέχρι προχτές, όλες οι ελληνικές και κυπριακές κυβερνήσεις, να συζητήσουν με την Τουρκία ήταν δύο πράγματα. Πρώτον την κατάργηση, χωρίς κανέναν όρο, των εγγυήσεων και επεμβατικών δικαιωμάτων στην Κύπρο. Δεύτερο, την άμεση και όχι βέβαια τη σταδιακή, υπό προθεσμία, “μετά τη λύση” αποχώρηση των τουρκικών στρατευμάτων κατοχής. Δηλαδή τη νομιμοποίηση της παρουσίας τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Αυτές οι θέσεις που τώρα εμφανίζονται μία-μία, είναι απλώς εξωφρενικές.
“Το πρώτο πράγμα που μου ζήτησαν μόλις πήγα στο Μπούργκενστοκ ήταν να συγκαλέσουμε πενταμερή. Φυσικά αρνήθηκα και τους είπα αν θέλετε να πάμε για φαί εντάξει. Αλλά διάσκεψη ξεχάστε την. Πήγαμε τελικά για φαί”, μας λέει ο πρώην Υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης, που διακρίνεται για το χιούμορ του. Την άλλη μέρα το πρωί του τηλεφώνησε ο ίδιος ο Σολάνα να μάθει τι έγινε το βράδυ. “Τίποτα, λέγαμε βρωμοανέκδοτα (“dirty jokes”)” του είπε ο ‘Ελληνας Υπουργός προς μεγάλο εκνευρισμό του Γραμματέα της Ατλαντικής Συμμαχίας.
Η στρατηγική Αναστασιάδη, είτε γίνεται σε συμφωνημένο καταμερισμό εργασίας με την Αθήνα (“καλός-κακός μπάτσος”) είτε γίνεται με καταμερισμό ρόλων από τον γενικό αρχιτέκτονα της διαδικασίας, συνιστά γεωπολιτική παραλλαγή του Δόγματος του Σοκ.
Αλλά η στρατηγική Αναστασιάδη έχει μία Αχίλλειο Πτέρνα. Παραβιάζει κατάφωρα την κυπριακή συνταγματική τάξη, τις συνθήκες της ΕΕ και όλο το διεθνές δίκαιο. Κανένας Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν δικαιούται να περιορίσει σε τίποτα την κυριαρχία του κράτους του και κανένας ‘Ελληνας Πρωθυπουργός να συμπράξει σε αυτό.
Μια διεθνής διάσκεψη που θα συζητήσει οτιδήποτε άλλο εκτός από την πλήρη, χωρίς όρους κατάργηση των εγγυήσεων και την χωρίς όρους αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων, αφενός πλήττει την κυπριακή κρατική κυριαρχία, αφετέρου εμπλέκεται σε ρυθμίσεις που αφορούν τη συνταγματική τάξη της κυπριακής πολιτείας.
Κανένας όμως, ούτε και ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας δεν έχει αρμοδιότητα να μεταβάλλει σε τίποτα την κυπριακή συνταγματική τάξη. Για να αλλάξει αυτή, μπορεί να γίνει, όπως μας λέει και ο Γιώργος Κασιμάτης, μόνο με αναθεωρητική ή συντακτική Βουλή ή με δημοψήφισμα.
Αλλά βιασμός, όπως ξέρει όλος ο κόσμος, υπάρχει μόνο αν το θύμα αντισταθεί και τον καταγγείλει.
Παρά την ασάφεια που επικρατεί ως προς την Πενταμερή Διάσκεψη που ο κ. Αναστασιάδης συμφώνησε προ ημερών, τελείως ξαφνικά και χωρίς να το κουβεντιάσει με κανένα, να συγκληθεί εσπευσμένα, είναι ήδη σαφής ο παράνομος χαρακτήρας και της ίδιας και των αποφάσεων που τυχόν ληφθούν εκεί.
Η Κυπριακή Δημοκρατία είναι σήμερα κράτος πλήρους κυριαρχίας διεθνώς αναγνωρισμένο, με τις αποφάσεις του ΟΗΕ και της ΕΕ που το ενέταξαν στους κόλπους του. ‘Οπως ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας δεν δικαιούται να περιορίσει την ελληνική κυριαρχία, π.χ. να πει ότι το Καστελλόριζο ανήκει στην Τουρκία (αυτό ζήτησε ο Τζόνσον από τον Γεώργιο Παπανδρέου το 1964 κι όταν αρνήθηκε έβαλε τον Βασιληά να τον ανατρέψει), έτσι κι ο Πρόεδρος της Κυπριακής (και ο Πρωθυπουργός της Ελληνικής) δεν δικαιούνται να συνομολογήσουν περιορισμούς της κυπριακής κυριαρχίας. Ήδη εκ των δηλώσεών τους προκύπτει ότι
– σκοπεύουν να νομιμοποιήσουν “προσωρινά”, για μια “μεταβατική περίοδο” την παρουσία τουρκικών στρατευμάτων στη νήσο. Αυτό σημαίνει η φόρμουλα “αποχώρηση μετά τη λύση”, “σταδιακά” κλπ. Η τουρκική στρατιωτική παρουσία έχει καταδικασθεί από όλα τα κράτη του κόσμου και από τον ΟΗΕ, που έχει ζητήσει επανειλημμένως την άμεση αποχώρησή τους, όχι την αποχώρησή τους “σε βάθος χρόνου” και μάλιστα, αφού προηγουμένως, διαλυθεί η Κυπριακή Δημοκρατία και η Εθνοφρουρά της. Η νομιμοποίηση της παραμονής, έστω και για μια μέρα, τουρκικών στρατευμάτων συνιστά προφανή και σοβαρότατο περιορισμό της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους και ούτε ο κ. Αναστασιάδης, ούτε ο κ. Τσίπρας έχουν το παραμικρό δικαίωμα να τον συνομολογήσουν και να τον προσυπογράψουν
– σκοπεύουν να υιοθετήσουν ένα νέο σύστημα εγγυήσεων που, όπως έχει δηλώσει ο κ. Κοτζιάς, το επεξεργάζεται ο ίδιος (Καθημερινή, 26.9.2016), αντί να ζητήσουν, νέτα-σκέτα, την απλή κατάργηση των εγγυήσεων για την Κύπρο, όπως ήταν η πάγια θέση όλων των ελληνικών και κυπριακών κυβερνήσεων μετά το 1974. Το τι θα περιέχει το γνωρίζει ο ίδιος ο κ. Κοτζιάς, ο Πρωθυπουργός, ο Αναστασιάδης και η Νούλαντ, όχι όμως οι πολιτικές δυνάμεις Κύπρου και Ελλάδας, ούτε οι Βουλές και οι πολίτες των δύο χωρών. Πιθανότατα θα συνεπάγεται και αυτό το σύστημα ανεπίτρεπτους περιορισμούς της κυπριακής κρατικής κυριαρχίας, εγκατάσταση ξένων δυνάμεων στην Κύπρο, απαγόρευση στο κυπριακό κράτος να έχει τα μέσα αυτοάμυνας (στρατό), που του αναγνωρίζει ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ. Ούτε κατά διάνοια δεν έχουν βέβαια το δικαίωμα να συνομολογήσουν τέτοιες ρυθμίσεις ούτε ο Πρόεδρος της Κύπρου, ούτε ο Πρωθυπουργός της Ελλάδας
– πιθανώς ο κ. Αναστασιάδης θα συνάψει “προσωρινή” ή “ενδιάμεση” συμφωνία για το κυπριακό, το περιεχόμενο της οποίας αγνοούν τα πολιτικά κόμματα της Κύπρου, η κυπριακή Βουλή και οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας και την οποία θα επιδοκιμάσουν, δια της παρουσίας τους στη Γενεύη, αν όχι και των υπογραφών τους, οι Πρωθυπουργοί της Ελλάδας και της Βρετανίας και οι Πρόεδροι της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Τουρκίας. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουν να εφαρμόσουν ότι τους παίρνει να εφαρμόσουν επί του εδάφους, αλλά και να εκβιάσουν τους πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας να αποδεχθούν τις ρυθμίσεις που συνομολόγησαν, για να μην έρθουν σε “σύγκρουση με όλο τον κόσμο”.
Η υιοθέτηση από όλους αυτούς που μαζεύονται στη Γενεύη μιας συμφωνίας που έχει συνάψει ο Αναστασιάδης με τον Ακιντζί συνιστά ανεπίστρεπτη προσπάθεια επηρεασμού, από ισχυρότατες διεθνείς δυνάμεις, της ελεύθερης βούλησης των Κυπρίων εκλογέων, που πρέπει να κληθούν, ελεύθεροι και ανεπηρέαστοι, πολύ περισσότερο όχι υπό το κράτος άμεσων ή έμμεσων απειλών για την τύχη της πατρίδας τους και το καθεστώς στο οποίο επιθυμούν να ζουν.
Η όποια απόφαση για τη συνταγματική διάρθρωση της κυπριακής πολιτείας συνιστά αναφαίρετο δικαίωμα των Κυπρίων πολιτών και δεν αφορά κανέναν άλλο. Το μόνο που η κυπριακή συνταγματική τάξη επιτρέπει στον κ. Αναστασιάδη να κάνει είναι να φέρει τη συμφωνία που διαπραγματεύεται (και που βέβαια πρέπει και αυτή να είναι συμβατή με την άμεση έκφραση της βούλησης του κυπριακού λαού το 2004, με το ευρωπαϊκό, το συνταγματικό και το διεθνές δίκαιο) στην ελεύθερη κρίση των πολιτών της Κυπριακής Δημοκρατίας με νέο δημοψήφισμα για να την εγκρίνουν ή να την απορρίψουν, σε συνθήκες που να έχουν τη δυνατότητα να αποφασίσουν ελεύθερα, χωρίς απειλές και εκβιασμούς.
Οι τρίτοι, της Ελλάδας και της ΕΕ περιλαμβανομένης, μία υποχρέωση έχουν και μόνο. Να διασφαλίσουν ακριβώς την ελεύθερη άσκηση του δικαιώματος των Κυπρίων πολιτών να αποφασίζουν για το πως θέλουν να κυβερνώνται, αποφεύγοντας οποιαδήποτε άμεση ή έμμεση παρέμβαση στα εσωτερικά της και, κυρίως, να πιέζουν για την άμεση, ανεξαρτήτως διαπραγματεύσεων, αποχώρηση όλου του τουρκικού στρατού κατοχής, που συνιστά την πολύ ορατή και πολύ απτή απειλή για τους Ελληνοκύπριους, όπως επιβάλλει σειρά ψηφισμάτων του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών. (Ο Ρωσσίδης ξελαρυγγιαζόταν στη Νέα Υόρκη το 1974, ότι ούτε διαπραγματεύσεις πρέπει να κάνει η Κύπρος υπό το κράτος απειλής, με το πιστόλι στον κρόταφο και ζητούσε αποχώρηση των στρατευμάτων, πριν από έναρξη διαπραγματεύσεων).
Ο προφανώς έκνομος χαρακτήρας των ενεργειών του κ. Αναστασιάδη επιτρέπει και επιβάλλει από τώρα, κατά την γνώμη του Καθηγητή Κασιμάτη, την διεθνή καταγγελία τους ως άκυρων και ανυπόστατων. “Αν θέλουν όντως να αντισταθούν οι Κύπριοι στην επιχειρούμενη κατάλυση του κράτους τους, θα πρέπει να αρχίσουν τα πολιτικά τους κόμματα, η Εκκλησία ίσως, άλλοι φορείς, συντάσσοντας ένα εμπεριστατωμένο υπόμνημα καταγγελίας όλων αυτών προς τον ΟΗΕ, την ΕΕ, το Συμβούλιο της Ευρώπης κλπ. Το να στηρίζονται στην ελληνική κυβέρνηση για να σώσουν την Κύπρο εμένα τουλάχιστο, δεν μου φαίνεται πολύ λογικό. Η ελληνική κυβέρνηση δεν υπερασπίζεται ούτε την ίδια την Ελλάδα, θα υπερασπιστεί την Κύπρο και θα συγκρουστεί μάλιστα για χατήρι της με τους ξένους;”, παρατηρεί, μάλλον εύλογα, ο διαπρεπής συνταγματολόγος.
Οι αρχιτέκτονες της συνωμοσίας το γνωρίζουν γι’ αυτό και η Αθήνα απέτρεψε προ ημερών, σύμφωνα με πληροφορίες μας, την επίσημη, γραπτή και δεσμευτική διατύπωση των αντιρρήσεων της κυπριακής αντιπολίτευσης στην επιχειρούμενη παράνομη κατάλυση της κυριαρχίας του κυπριακού κράτους. Το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών τους λέει “ιδιωτικώς” ότι συμμερίζεται τις ανησυχίες τους, αλλά τους προτρέπει να μην τις διατυπώσουν επισήμως!
Επιχειρούν επίσης να πείσουν και την κυπριακή αντιπολίτευση να μετατοπισθεί προς αποδοχή και νομιμοποίηση της παρουσίας, “για μια μεταβατική περίοδο”, “μετά τη λύση” τουρκικών στρατευμάτων κατοχής.
Είναι ο ίδιος λόγος που έκανε τον Αβέρωφ-Τοσίτσα, τον άνθρωπο που ενέπλεξε, κατ’ εντολήν του Λονδίνου, την Τουρκία στο κυπριακό, να λυσσάξει όταν ο ποιητής και Πρέσβης Σεφέρης έβαλε αριθμό πρωτοκόλλου της Πρεσβείας και έκανε υπηρεσιακό το έγγραφο με τις αντιρρήσεις του για τις μεθοδεύσεις που οδήγησαν τελικά στις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου. Οι συμφωνίες αυτές, ακρωτηριάζοντας την κυπριακή ανεξαρτησία, δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τις συγκρούσεις του 1963, την αποστασία του 1965, τα πραξικοπήματα του 1967 και 1974, καταλήγοντας στην εισβολή της Τουρκίας και στην εθνοκάθαρση του μισού πληθυσμού της Κύπρου. Σήμερα, η διάσκεψη της Γενεύης ετοιμάζεται να ολοκληρώσει το έργο της Ζυρίχης και του Λονδίνου, θέτοντας τα θεμέλια για την πλήρη κατάργηση του κυπριακού κράτους. Οι πιθανές συνέπειες θα είναι βαρύτερες από τότε.
Με χάδια, καλούς τρόπους και δεκάρικους δεν αποτρέπονται εγκλήματα και τραγωδίες. Γι’ αυτό και θα επαναλάβουμε αυτό που γράψαμε σε ένα προηγούμενο άρθρο μας (Πραξικόπημα στη Λευκωσία). Με όλο το σεβασμό μας προς την κυπριακή αντιπολίτευση και όλους τους φορείς της κυπριακής κοινωνίας και χωρίς την παραμικρή διάθεση να τους δώσουμε οποιαδήποτε συμβουλή, θέλουμε να επαναλάβουμε την ταπεινή μας γνώμη που είναι ότι κρατάνε τώρα – και για λίγο ακόμα – στα χέρια τους, όχι μόνο το μέλλον της Κύπρου, αλλά ίσως το μέλλον όλου του Ελληνισμού. Είναι βαρύτατη η ευθύνη και το φορτίο όλων όσων εμπλέκονται σε αυτή την υπόθεση και για τις πράξεις τους και για τις παραλείψεις τους.
Στο βάθος του κυπριακού συλλογικού υποσυνείδητου έχω την εντύπωση ότι η Κύπρος δεν είναι κράτος, είναι μια πλούσια επαρχία της Ελλάδας. Η Ιστορία θέτει όμως τώρα τους Κυπρίους πολιτικούς και άλλους εκπροσώπους της κυπριακής κοινωνίας, μπροστά στην αδήριτη ιστορική ανάγκη, υπερασπιζόμενοι το δικό τους κράτος, να υψωθούν σε εκφραστές των καθολικών συμφερόντων του συνόλου του ελληνικού λαού, του ελληνικού έθνους, που είναι σήμερα ορφανό, όσο ποτέ άλλοτε στην ιστορία του, ζει την πιο κρίσιμη ίσως στιγμή της νεώτερης ιστορίας του και αντιμετωπίζει μια περίπου υπαρξιακή απειλή.
Για να μη ζήσουμε ματώνοντας αλλά ανήμποροι τη μετατροπή της Κύπρου σε “αεθνικό κράτος”, όπως το περιέγραφε ο πρώην Πρέσβης των ΗΠΑ στην Αθήνα Μοντήγκλ Στερνς. Να μη δούμε να μετατρέπονται σιγά-σιγά όλοι οι ‘Ελληνες, όχι μόνο οι Ελληνοκύπριοι, σε “κοινότητα σε αναζήτηση κηδεμόνα”. Να μη δούμε τους ‘Ελληνες να διασκορπίζονται σε όλο τον κόσμο και να γίνονται “μικρόψυχοι σαν τις φυλές του Ινδουστάν”, όπως ήταν το διατυπωμένο όνειρο, η επιθυμία του Πρωθυπουργού της Μεγάλης Βρετανίας, του Ντισραέλι.
Γιατί αυτά ακριβώς θα γίνουν αν δεν υπερασπιστούμε την ανεξαρτησία και κυριαρχία του ελληνικού λαού και όση τέλος πάντων δημοκρατία (κράτος του δήμου) του έχει ακόμα απομείνει.
23.12.2016
ΚΥΠΡΙΑΚΟ – ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΣΙΜΑΤΗΣ
ΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΝΩΣΤΗΣ ΣΥΝΘΕΣΗΣ ΚΑΙ ΑΓΝΩΣΤΩΝ ΣΚΟΠΩΝ ΠΟΛΥΜΕΡΗ ΔΙΑΣΚΕΨΗ ΓΕΝΕΥΗΣ
Αδιαμφισβήτητο και μη διαπραγματεύσιμο δεδομένο είναι η κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, η οποία αποτελεί πλήρους κυριαρχίας μέλος του ΟΗΕ, του Συμβουλίου της Ευρώπης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της οποίας τα κυριαρχικά δικαιώματα είναι εγγυημένα από το Σύνταγμά της, από το διεθνές δίκαιο, από τον Καταστατικό Χάρτη του ΟΗΕ και από τις Συνθήκες της ΕΈ και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Οι συνθήκες αυτές και γενικότερα το διεθνές δίκαιο εγγυώνται επίσης τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη, τη λαϊκή κυριαρχία και το δημοκρατικό πολίτευμα, καθώς και τη συντακτική και την αναθεωρητική εξουσία που ανήκει στο λαό του κυρίαρχου κράτους.
Η γνώμη μου είναι ότι: με δεδομένες όλες αυτές τις εγγυήσεις, καμιά συμφωνία μεταξύ εκπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας και εκπροσώπων των «εγγυητριών δυνάμεων» ή/και εκπροσώπων άλλων κρατών ή διεθνών οργανισμών δεν μπορεί να γίνει ή να έχει κύρος η οποία θα προσβάλει ή θα τροποποιεί: (α) τα κυριαρχικά δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας, (β) τις εγγυήσεις της λαϊκής κυριαρχίας και του δημοκρατικού πολιτεύματος, (γ) το Σύνταγμα της Κυπριακής Δημοκρατίας και (δ) τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη.
Δεδομένου ότι τα δικαιώματα αυτά ανήκουν άμεσα στη συντακτική και αναθεωρητική εξουσία κάθε λαού κυρίαρχου κράτους – επομένως και του Κυπριακού, κάθε απόφαση της Πολυμερούς Διάσκεψης της Γενεύης προσβάλλει τα εν λόγω δικαιώματα θα είναι άκυρη, αλλά και κάθε απόφαση που απλώς θα το ισχύον Σύνταγμα, δε θα έχει κύρος ούτε δεσμευτικότητα για τον Κυπριακό Λαό. Κάθε συμφωνία κρατών και άλλων οντοτήτων απλά για τήρηση κοινής πολιτικής στο ζήτημα επίλυσης του Κυπριακού δεν μπορεί να είναι τέτοια, ώστε να μειώνει την κυριαρχία της Κυπριακής Δημοκρατίας, τη διεθνή της θέση ως κυρίαρχου κράτους, τη λαϊκή κυριαρχία ως προς τον καθορισμό της μορφής του δημοκρατικού πολιτεύματος και τη ρύθμιση των λειτουργιών του κράτους και γενικά την τροποποίηση του Συντάγματος, καθώς και τα θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου και του πολίτη. Η ευθύνη συμμετοχής σε τέτοιου είδους συμφωνίες είναι βαρύτατη.
Θα πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι οποιαδήποτε πρόταση λύσης του Κυπριακού θα πρέπει να αποφασισθεί τελικά από τον κυπριακό λαό, δεδομένου ότι οποιαδήποτε λύση θα έχει, ασφαλώς, επίλυση θεμάτων αναθεωρητικής ή συντακτικής εξουσίας.
Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή κατά την οποία απειλείται σοβαρά η ίδια η ύπαρξη της Κυπριακής Δημοκρατίας ως κράτους πλήρους κυριαρχίας, όλες οι δυνάμεις της Κύπρου και της Ελλάδας, οπουδήποτε και αν εδρεύουν (Εκκλησία, πολιτικά κόμματα, πολιτικοί οργανισμοί και κάθε άλλης μορφής πολιτική ομαδοποίηση), οι οποίες θέλουν να αγωνιστούν ειλικρινά για τη σωτηρία της:
έχουν υποχρέωση να απευθύνουν ΤΩΡΑ προς τον ΟΗΕ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης και όπου αλλού είναι σκόπιμο υπόμνημα για την απειλή και έντονη έκκληση για παρέμβασή τους προς διάσωση της Κυπριακής Δημοκρατίας και των δικαιωμάτων του Λαού της.
Πειραιάς, 22. 12.2016
Γιώργος Κασιμάτης