Εξαγριωμένοι Κρητικοί αγρότες πυρπόλησαν τα εκδοτήρια στο λιμάνι του Ηρακλείου, τα γραφεία μιας πλοιοκτήτριας εταιρείας, ενώ πέταξαν κροτίδες και καπνογόνα σε πλοίο που ήταν δεμένο στο λιμάνι, το οποίο αναγκάστηκε να βάλει μπρος τις μηχανές για να ανοιχθεί από την προβλήτα, έσπασαν οι κάβοι και ευτυχώς αποφύγαμε τα χειρότερα.
Στο λιμάνι βρίσκονται 150 νταλίκες φορτωμένες με ευπαθή προϊόντα που περιμένουν να μεταφερθούν στο λιμάνι του Πειραιά. Οι αγρότες επιθυμούν να φορτώσει το πλοίο ασφαλείας με τα προϊόντα τους
ώστε να αποπλεύσει για Πειραιά. Οι ναυτεργάτες δηλώνουν, ωστόσο, πως δεν
μπορούν να σπάσουν την απεργία.
Οι αγρότες λοιπόν απαιτούν, σπάνε και πυρπολούν. Οι ναυτεργάτες δεν έχουν δικαίωμα στην απεργία κατά τους αγρότες ή το διαθέτουν περιορισμένο. Οι αγρότες όμως της Κρήτης μπορούν να κάνουν απόβαση και πορεία στην Αθήνα, σε εποχές μη αγροτικού ενδιαφέροντος, μπλοκάροντας τους δρόμους. Οι συνάδερφοί τους δικαιούνται να στήνουν μπλόκα σε εθνικούς οδικούς άξονες.
Σα να λέμε πως ελευθερία ορίζεται να μπορώ εγώ να κάνω ό,τι θέλω (ενοχλώντας όποιον να 'ναι) αλλά ο διπλανός μου να φτάνει μέχρι το σημείο να μη με ενοχλεί.
Έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν πως αυτής της μορφής οι κινητοποιήσεις όχι μόνο δεν αποδίδουν αλλά αντίθετα προκαλούν ζημιές διότι στρέφονται εναντίον άλλων κοινωνικών / επαγγελματικών ομάδων ενώ η εκάστοτε κυβέρνηση δεν υφίσταται καμία φθορά, αντίθετα παροτρύνεται να παρέμβει δυναμικά, όπως προδιαθέτει τώρα ο Κουρουμπλής μιλώντας για το ενδεχόμενο επιστράτευσης.
Θυμηθείτε τις απεργίες των βυτιοφόρων και των βενζινάδικων πριν λίγα χρόνια. Τις ουρές, τα νεύρα, την αισχροκέρδεια με τα πλαφόν και την οργή του κοινωνικού συνόλου σε βάρος των κινητοποιηθέντων.
Όταν οι απλές απεργίες δεν αποδίδουν, φανταστείτε τι συμβαίνει με τις πιο αγωνιστικές και απόλυτες μορφές κινητοποίησης. Η απεργία των ναυτεργατών δεν αποδίδει, απεναντίας προξενεί πλέον πολλά προβλήματα στα νησιά τα οποία αδειάζουν από προμήθειες.
Καμία κυβέρνηση δεν χαμπαριάζει από απεργίες. Είδατε ποτέ καμία απεργία να λύνει προβλήματα;
Απεναντίας χαμπαριάζει και τσούζει όταν γνωρίζει πως έχει απέναντί της ένα δυναμικό λαό ο οποίος στις καλπές προσέρχεται με σύνεση και όχι αμνησία, που είναι ικανός όχι να απεργήσει αλλά να αποκλείσει-πολιορκήσει όλους όσους εργάζονται αντίθετα στα πραγματικά δίκαια αιτήματα.
Αλλά αν είχαμε έναν άλλο λαό, θα διαθέταμε και διαφορετικούς πολιτικούς.