Οι πρώτοι μήνες του 2015 αν και τόσο κοντά, ωστόσο φαντάζουν τόσο μακριά για τον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Τότε πήγαινε περιπάτους με συνεργάτες του, τον χαιρετούσε ο κόσμος, συζητούσαν. Άλλες εποχές. Καθαρές.
Τώρα πλέον η κατάσταση έχει αλλάξει. Στη ΔΕΘ τον φρουρούσαν μερικές χιλιάδες αστυνομικοί.
Από το "γεια σου Αλέξη" καταλήξαμε στο όχι απλά "έξω" αλλά "ούξω ρε! Προδότη!"
Είναι πράγματι τραγικό. Είναι αυτή η πικρή γεύση που αφήνει στο στόμα κάτι που όταν το πρωτογεύθηκες, έμοιαζε γλυκό και τώρα θες να το φτύσεις. Να το βγάλεις από μέσα σου.
Το έχει καταλάβει άραγε ο Τσίπρας; Έχει αντιληφθεί ότι αυτός θα πληρώσει πλέον για όλους και όλα; Σαν το ζωηρό παιδί της τάξης που την πληρώνει και για όσα δεν έκανε. Είναι ο μουτζούρης που θα μείνει στα δικά του χέρια.
Φαντάζει άδικο αλλά και δίκαιο ταυτόχρονα όχι μόνο γιατί εφαρμόζει το χειρότερο μνημόνιο έχοντας μετατραπεί στον καλύτερο φίλο των Γερμανών αλλά και επειδή μόνος του όρισε τη μοίρα του. Εκμεταλλεύθηκε τις διαδικασίες για να ρίξει την κυβέρνηση, μιλούσε με σαρδόνια βεβαιότητα για την επερχόμενη επιτυχία του και έσπασε τα μούτρα του ή μάλλον τα δικά μας.
Άραγε αγωνίστηκε ποτέ ή μας κορόιδευε εξαρχής; Ήταν κάποιους που πάλεψε αλλά κιότεψε ή ένας πολύ καλός ηθοποιός;
Ίσως όμως αυτό να μην έχει καμία ουσιαστική σημασία. Ο λαός έχει γυρίσει εναντίον του. Είναι σα το βρεγμένο ρούχο. Όλοι περιμένουν να γυρίσουν σπίτι να το βγάλουν από πάνω τους και να το ρίξουν στο καλάθι με τα άπλυτα.
Ο Τσίπρας το έχει αντιληφθεί. Ξέρει πως θα εξαφανιστεί πολιτικά. Για αυτό αναφέρει τα πρωτοφανή "δε θα παραδώσουμε το λαό μας" (ποιο λαό σας;) και ότι οι εκλογές θα γίνουν το 2019. Αυτός είναι ο στόχος του. Μπορεί ίσως ως πολιτικός τζογαδόρος να πιστεύει ότι θα του βγουν τα νούμερα, πως θα γυρίσουμε στην ανάπτυξη όταν μας ξεσκίζει στους φόρους και ότι θα ρεφάρει.
Με τις πολιτικές όμως που εφαρμόζει δεν πρόκειται να ρεφάρει. Θα μείνει ταπί πάνω στο τραπέζι. Κι αυτός κι εμείς.
Ο κόσμος θα εξαγριωθεί ακόμη περισσότερο και ο ίδιος που κάποτε μιλούσε πάνω σε τρακτέρ και μπροστά σε κάμερες, θα εκνευρίζεται ακόμη περισσότερο διατάζοντας την έξοδο των δημοσιογράφων και κουνώντας το δάκτυλο στους μέχρι χθες αγωνιστές.
Ωστόσο ό,τι κι αν λες, όσο κι αν ελέγξεις τις κάμερες, ό,τι κι αν δηλώνεις για να το ακούσεις ιδίως ο ίδιος και να αισθανθείς ισχυρός, την πραγματικότητα δεν μπορείς να την αλλάξεις. Αντίθετα θα τη ζήσεις στο μέγιστο βαθμό όσο την αποφεύγεις.