Καιρό τώρα σκεπτόμουν να ασχοληθώ με το ζήτημα των μαθημάτων στις τελευταίες τάξεις του Δημοτικού, τα οποία φορτώνουν τα παιδιά είτε με άχρηστες γνώσεις είτε με γνωστικά πεδία τα οποία, όσοι πήγαμε σχολείο τις δεκαετίες 80-90, βρήκαμε στο Γυμνάσιο.
Το πάλαι ποτέ μάθημα "Εμείς και ο Κόσμος" έδωσε τη θέση του στη Φυσική. Ποια Φυσική όμως; Αυτή της γνωριμίας με το μάθημα και τις γενικές έννοιες ή εκείνη με τον όγκο μιας σειράς γνώσεων που είναι υπέρ του δέοντος της ηλικίας; Γιατί Φυσική είναι τα πειράματα και η ερμηνεία διάφορων φαινομένων, αλλά και οι σελίδες ενός βιβλίου προς αποστήθιση.
Τα "Στοιχεία Δημοκρατικού Πολιτεύματος" της Γ' Γυμνασίου τα βλέπουμε πλέον κι αυτά στην Ε' Δημοτικού ως "Κοινωνική και Πολιτική Αγωγή".
Και έρχομαι στα Μαθηματικά, αυτά που εμείς είχαμε διδαχθεί ως "Αριθμητική". Εκτός του ότι τα παιδιά διδάσκονται ύλη την οποία εμείς είχαμε βρει στο Γυμνάσιο, απαιτείται πλέον από τα βιβλία να καταλήγουν στις λύσεις με κάμποσους διαφορετικούς τρόπους ή ακόμη να βρίσκουν και λάθος λύσεις.
Π.χ. τι σημαίνει "σκιτσάρω τη λύση;". Μέχρι χθες ήξερα πως σκιτσάρω το Λούκι Λουκ.
Και τι σημαίνει λύνω με ακρίβεια και λύνω με εκτίμηση. Μα όταν λύνω κάτι με ακρίβεια, τότε η εκτίμηση είναι λάθος διότι δεν μπορούν να υπάρχουν δύο διαφορετικά σωστά αποτελέσματα.
Εκτός όμως τούτου καλείσαι να διαχειριστείς και την όποια σύγχυση που δημιουργείται, όταν έχεις καταφέρει να λύσει τα προβλήματα σωστά, αλλά πρέπει μετά να σκιτσάρεις, να απαντάς στο περίπου, με το μάτι, με εκτίμηση.
Γιατί τόσος όγκος, τόση πίεση, τέτοιο μπέρδεμα; Δεν υπάρχει λογική...