Καθώς οι πόροι της ψυχικής μας ευφορίας εξαντλούνται, με την πολιτική και οικονομική ελευθερία να χάνονται παρ' όλες τις πομφολυγώδεις κυβερνητικές εκτιμήσεις περί μείωσης του χρέους (στα επόμενα 60 χρόνια;), αδυνατούμε να θέσουμε σε κίνηση τα κίνητρα της ψυχής μας για να αντικαταστήσουμε το χαμένο αγαθό της αξιοπρέπειάς μας.
Ετσι αναπτύσσεται μια εθνική ψυχολογία που αποδέχεται τη διαβρωτική πολιτική των τελευταίων ιδιαίτερα χρόνων. Μια πολιτική που αποσυνθέτει τον κοινωνικό ιστό και συνοψίζει τις ανησυχίες, την αγωνία εκείνων των σκεπτόμενων και των στοχαστών του καιρού μας, γύρω από το εφιαλτικό ερώτημα για το μέλλον τούτου του τόπου.
Επιδεικνύουμε μια αξιοπρόσεκτη προσαρμογή του ψυχικού μας κόσμου στον τραχύ κόσμο των πραγμάτων. Και δεχόμαστε την εξαρθρωμένη πολιτική πείρα, με όλη τη σκουριά της που έχει αμαυρώσει την ίδια την ιδέα.
Και μόνο κάποιοι σκεπτόμενοι, οι ολίγιστοι, αντιλαμβάνονται πως η αίσθηση που έχουν σήμερα οι πολίτες ότι είναι δουλωμένοι από τα εξωτερικά περιστατικά του βίου τους, θα ενταθεί περισσότερο αν εξακολουθήσουν να γυρεύουν τη λύση σε μια πείρα, πολιτική ή κοινωνική, εξαρθρωμένη και τυποποιημένη, τακτοποιημένη και επίπλαστη.
Οταν αποδεχόμαστε μια κατάσταση για τόσα χρόνια, με τη λογική ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και με την εθιστική μας λειτουργία προσαρμοσμένη προς την αποσπασματική θέα των πραγμάτων, τότε απαλλοτριώνουμε θεληματικά το δικαίωμα και την υποχρέωση του ατόμου να αναλαμβάνει και να συντηρεί το μέγεθος της ίδιας της ελευθερίας του άρτιο και αλώβητο.
Πως μπορούμε άραγε ζώντας ημίπληκτοι να έχουμε ζωή αυθύπαρκτη, όταν μάλιστα εκχωρούμε σε τρίτους με την πιο ανήθικη σύμβαση τη νομή αυτού που μας ανήκει δικαιωματικά σαν άτομο, αλλά και σαν μόριο συνόλου;
Αν δεν υπάρξει "ψυχολογική επανεγκατάσταση" του Ελληνα στην Ελλάδα, θα επιβεβαιώνεται ο παραλογισμός του θεωρήματος ότι ο πολίτης μπορεί να μετατραπεί με ευκολία αξιοπρόσεκτη σε "λογιστικό αριθμό" χωρίς αξία καθ' εαυτήν, χωρίς το κοινωνικό υπόβαθρο που στηρίζει την αξία τούτη.
Και όσοι θεωρούν τις παραπάνω σκέψεις αυθαίρετες και ανεδαφικές, ας περιοριστούν στην αποσπασματική θέα της πραγματικότητας, της ίδιας της αλήθειάς του, με τους όποιους να "χειροκροτούν" την πλαστότητα των κυβερνητικών επιχειρημάτων περί μείωσης του χρέους κι άλλα πολιτικά φληναφήματα του ευρύτερου πολιτικού φάσματος.
Μόνο που η ζωή δεν συνεχίζεται έτσι! Ετσι συνεχίζεται η κατάντια μας!