 |
| Αθήνα 1970 -φωτο από lifo.gr |
Έδειχνα στο σχολείο πώς είναι τα Χριστούγεννα στο Παρίσι με όλα αυτά τα στολίδια και τις όμορφα στολισμένες βιτρίνες και θυμήθηκα πριν πόσα χρόνια το Μινιόν και τον Λαμπρόπουλο να λάμπουν, το κέντρο της Αθήνας μέσα στον κόσμο και τα φώτα.
Όλα αυτά σε εποχές πιο δύσκολες. Δεν ξέρω αν με εντυπωσίαζαν γιατί απλά ήμουν παιδί ή γιατί η πόλη ήταν όντως πιο λαμπερή. Ή γιατί όντως ήμασταν όλοι πιο ξένοιαστοι ή πιο αισιόδοξοι, μικροί, μεγάλοι.
Με έπιασε λοιπόν ένα παράπονο για την κατάντια μας, για την μιζέρια που μας ποτίζουν κάθε μέρα. Για την μαυρίλα της πόλης. Για το ότι και τα Χριστούγεννα θα πρέπει να έχω ανώφελες έγνοιες για όλους τους φτωχούς και για όλους τους πολέμους του πλανήτη.
Λες και άμα τα βλέπουμε όλη την ημέρα, λες και άμα μας μαυρίζουν την ζωή, λες και άμα προβάλλουμε ολημερίς και ολονυχτίς μιζέρια, συσσίτια, κοινωνικά πλυντήρια και "όλοι μαζί μπορούμε", ως διά μαγείας το λύσαμε το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας και δυστυχίας.
Θέλω τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων πίσω. Αυτά που δεν είχαν πολλά δώρα, αλλά είχαν πολύ φως, πολλή χαρά και καθόλου μιζέρια. Γιατί κάποτε αυτή η πόλη ήταν λίγο σαν το Παρίσι τα Χριστούγεννα.
Με έπιασε λοιπόν ένα παράπονο για την κατάντια μας, για την μιζέρια που μας ποτίζουν κάθε μέρα. Για την μαυρίλα της πόλης. Για το ότι και τα Χριστούγεννα θα πρέπει να έχω ανώφελες έγνοιες για όλους τους φτωχούς και για όλους τους πολέμους του πλανήτη.
Λες και άμα τα βλέπουμε όλη την ημέρα, λες και άμα μας μαυρίζουν την ζωή, λες και άμα προβάλλουμε ολημερίς και ολονυχτίς μιζέρια, συσσίτια, κοινωνικά πλυντήρια και "όλοι μαζί μπορούμε", ως διά μαγείας το λύσαμε το πρόβλημα της παγκόσμιας φτώχειας και δυστυχίας.
Θέλω τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων πίσω. Αυτά που δεν είχαν πολλά δώρα, αλλά είχαν πολύ φως, πολλή χαρά και καθόλου μιζέρια. Γιατί κάποτε αυτή η πόλη ήταν λίγο σαν το Παρίσι τα Χριστούγεννα.