Κατά την πρόσφατη επίσκεψη Πάνου Καμμένου στα διάφορα μεθοριακά φυλάκια, παρατήρησα τα βίντεο όπου οι στρατιώτες χαιρετούν τον του υπουργό Εθνικής Αμυνας. Σε κάθε ερώτηση του Καμμένου απαντούσαν γκαρίζοντας.
Γιατί; Γιατί έτσι πρέπει; Γιατί αυτό τους υπέδειξε ο Διοικητής; Επειδή αν γκαρίξουν λες και έχουν ψυχολογικό πρόβλημα, τα σύνορά μας θα φυλάσσονται καλύτερα; Αυτό δείχνει σεβασμό στον υπουργό; Δηλαδή αν του σφίξεις το χέρι και τον καλωσορίσεις παρουσιαζόμενος με την κανονική φωνή σου, είναι ασέβεια;
Ο υπουργός πράττει ορθά και περιδιαβαίνει όλες τις ακριτικές μονάδες, τρώει μαζί τους, κοιμάται μαζί τους και θέλω να ελπίζω πως κάθεται και κουβεντιάζει. Είναι πολύ σημαντικό αυτό που κάνει.
Δε γνωρίζω πόσο ακόμη θα είναι στη θέση αυτή, ωστόσο θα πρέπει να προσπαθήσει να αλλάξουν κάποια στερεότυπα. Η έξυπνη για συζήτηση ιδέα του, η παροχή επαγγελματικής πιστοποίησης σε όσους στρατεύονται στα 18 θα πρέπει να συνοδευτεί με δομικές αλλαγές.
Δε χρειάζεσαι στρατιώτες να γκαρίζουν, ούτε να κάνουν αγγαρείες, ούτε να εκπαιδεύονται / διαβιούν σε στρατόπεδα υπό κάκιστες συνθήκες.
Τι είναι πιο χρήσιμο άραγε; Να μάθεις στους στρατιώτες σου να γκαρίζουν ή να τους μιλήσεις για τη μάχη του Καλέ-Γκροτό στη Μικρασία; Να απαιτείς να ξυρίζονται 100 φορές ή να τους φωνάξεις σε μια συζήτηση πχ για τη ναυμαχία της Σαλαμίνας;
Εν ολίγοις ο Στρατός είναι για να μειώνει ή να ανυψώνει;
Εν ολίγοις ο Στρατός είναι για να μειώνει ή να ανυψώνει;
Πως καλλιεργείς το φρόνημα, την αγάπη και την αίσθηση ευθύνης απέναντι στην πατρίδα; Έστω αυτήν την πατρίδα όπως έχει καταντήσει...
Με ουρλιαχτά και φωνές, απλά δημιουργές ουρές στον ΩΡΛ, οι μεν για το λαιμό και οι δε για τα αυτιά τους.
Άλλωστε, και έχει φανεί πως ο Καμμένος το γνωρίζει αυτό, η αποτελεσματικότητα της Εθνικής Αμυνας κρύβεται πλέον στα όπλα που διαθέτεις. Αυτό θα πρέπει να προσεχθεί, τώρα που ζούμε δύσκολα χρόνια από κάθε άποψη σε ένα εξαιρετικά σύνθετο περιβάλλον.