του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Zero, τεύχος Δεκεμβρίου
Θα μπορούσα να σχολιάσω τη σύγκρουση για τις τηλεοράσεις. Πόσοι ‘Ελληνες όμως πιστεύουν ότι αφορά τη ζωή ή τη χώρα τους; Να τεκμηριώσω γιατί οι φόροι είναι εξωφρενικοί; Ναι, αλλά πως θα τους μειώσουμε, χωρίς να καταστρέψουμε περαιτέρω την “γενιά των 100 ευρώ”, τα σχολεία και τα νοσοκομεία μας; Θα μπορούσα να αναφερθώ στους ανθρώπους που πεθαίνουν λόγω ελλείψεων κρεβατιών στις εντατικές. Η Τρόικα όμως θα ζητούσε ισοδύναμα, φόρους, περικοπές συντάξεων, στέλνοντας περισσότερους απόμαχους στον άλλο κόσμο.
Με κίνδυνο να με πείτε μονότονο ή βαρετό, θάθελα να επαναφέρω στη συζήτηση το κύριο (όχι μόνο) πρόβλημα, που έφερε αυτή την κυβέρνηση στην εξουσία, και σχεδόν όλοι προτιμούν να αποφεύγουν. Αν η χώρα δεν τολμήσει να το ξαναδεί κατάματα, είναι χαμένη.
Από το 2010 βρισκόμαστε στην κατά Σόρος “σπείρα θανάτου”. Αποπληρώνουμε κανονικά μη βιώσιμο χρέος, δεσμευόμενοι ταυτόχρονα σε μέτρα που πλήττουν την ικανότητα εξυπηρέτησής του! Η χώρα, εξυπηρετώντας μη βιώσιμο χρέος και τηρώντας διαδοχικά Μνημόνια διαλύεται ξεπουλώντας τα πάντα. Αν μερικοί αναγνώστες δυσαρεστούνται με την υπενθύμιση, ας αναρωτηθούν αν επισκέπτονται τον γιατρό τους ζητώντας, όχι να τους θεραπεύσει, αλλά να κάνει ευχάριστη διάγνωση.
Δυστυχώς, αυτό παραμένει κεντρικό πρόβλημα. Κι επειδή κατά βάθος όλοι το ξέρουν, ακόμα μη ομολογώντας το, πολλοί δεν θέλουν καν να σκέφτονται την κατάσταση, να διαβάζουν εφημερίδες, αν έχουν ακόμα λεφτά να αγοράσουν, να ακούνε τηλεόραση και βεβαίως πολιτικούς, που τσακώνονται όλο και πιο βίαια, επί παντός του επιστητού, γιατί δεν έχουν τίποτα να πουν για την “ταμπακέρα”. Αδυνατούν να διαγράψουν κάποια λίγο σοβαρή πρόταση σωτηρίας του ελληνικού λαού από την υπαρξιακή απειλή που συνιστά το μνημονιακό καθεστώς.
Οι ‘Ελληνες μοιάζουν αποσβολωμένοι. ‘Οταν βλέπουμε εφιάλτες στον ύπνο, ξυπνάμε να ησυχάσουμε. ‘Οταν η ίδια η πραγματικότητα είναι εφιάλτης, κλείνουμε τα μάτια να μη τη δούμε.
Οι κυβερνώντες ήρθαν στην εξουσία επαγγελλόμενοι την ρήξη με τα Μνημόνια, που τώρα εφαρμόζουν παραδειγματικά. Υποστηρίζουν ότι ρήξη σημαίνει καταστροφή (αλλά το ίδιο δεν σημαίνουν τα Μνημόνια;). Μετετράπησαν, δια του παραδείγματος, στον καλύτερο σύμμαχο της επιδίωξης των Δανειστών να μας πείσουν ότι δεν έχουμε άλλη λύση από το να αυτοκτονούμε για να μην πεθάνουμε! Οι φιλοδοξούντες να τους διαδεχθούν ισχυρίζονται ότι το τραίνο πάει στη σωστή κατεύθυνση, το πρόβλημα είναι ο μηχανοδηγός.
Δυστυχώς, όλοι οι νεκροθάφτες ίδιοι είναι σε τελική ανάλυση. Το πρόβλημα είναι στις ράγες του τραίνου, όπως περιγράφονται, με σχολαστική ακρίβεια, στους όρους των Δανειακών Συμβάσεων και των Μνημονίων. Στην Ελλάδα δεν εφαρμόζεται πρόγραμμα έστω πολύ οδυνηρών “προσαρμογών” και “μεταρρυθμίσεων”. ‘Οταν ρώτησα τον Ράιχενμπαχ πως εξηγεί τη διαφορά ανάμεσα στην (καθόλου καλή) κατάσταση σε Πορτογαλία ή Κύπρο και την ελληνική τραγωδία, η απάντησή του ήταν πολύ απλή: “Στην Ελλάδα αφαιρέσαμε τρεις φορές περισσότερη ζήτηση από την Πορτογαλία”.
Εδώ εφαρμόζεται πρόγραμμα κοινωνικο-οικονομικής καταστροφής του ελληνικού λαού, που επιτρέπει με τη σειρά της, την άνευ αντίδρασης υφαρπαγή της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας και του κράτους του.
Αυτό δεν είναι θέμα εκτίμησης, αλλά ακράδαντων στοιχείων. Η πτώση του ΑΕΠ είναι μεγαλύτερη (ως ποσοστό) από τις υλικές απώλειες της Γαλλίας ή Γερμανίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε όρους ΑΕΠ και ανεργίας, η ελληνική κρίση είναι βαθύτερη από την μεγαλύτερη διεθνή κρίση στην ιστορία του καπιταλισμού, το 1929. Η ελληνική ύφεση είναι η μακρύτερη διεθνώς τα τελευταία 300 χρόνια που υπάρχουν στοιχεία. Είναι αυτό πρόγραμμα σωτηρίας της Ελλάδας;
Το τρίτο μνημόνιο είναι “μνημόνιο της ιδιοκτησίας”. Το ελληνικό κράτος “απαλλάσσεται” από το σύνολο της ήδη υποθηκευμένης περιουσίας του και το ίδιο γίνεται με την ιδιωτική περιουσία των Ελλήνων. Η λεηλασία της χώρας δεν έχει ιστορικό προηγούμενο, εκτός της κατάρρευσης του “υπαρκτού σοσιαλισμού”, αλλά και εκεί έγινε κυρίως από ντόπιους.
Το μεγαλύτερο μέρος της κρατικής, λαϊκής, εθνικής κυριαρχίας μεταβιβάστηκε ήδη στους ξένους. Η Τρόικα τηλεφωνεί κάθε απόγευμα στην κυβέρνηση, να της πει ποιές δηλώσεις ή ενέργειες των στελεχών της δεν είναι σύμφωνες με το πρόγραμμα, ζητώντας επανόρθωση.
Εξαντλημένος οικονομικά, έχοντας υποστεί συντριπτικό ηθικό πλήγμα στην αυτοπεποίθηση-αυτοεκτίμησή του από τις οβιδιακές μεταμορφώσεις των πολιτικών κομμάτων και την τύχη της εντολής του το 2015, ο ελληνικός λαός συρρικνώνεται και δημογραφικά (χώρια τις εντεινόμενες γεωπολιτικές απειλές). Σύντομα δεν θα υπάρχουν καν αρκετοί ‘Ελληνες και δεν θα είναι σε κατάσταση να υπερασπιστούν οτιδήποτε. Η “Ελληνική Δημοκρατία”, το κράτος που προέκυψε από τον ξεσηκωμό του 1821 πνέει σήμερα τα λοίσθια. Θα υπάρχει στο μέλλον, όχι όμως ως κράτος των Ελλήνων.
‘Οταν συζητάει λοιπόν κάποιος τις όντως πολύ μεγάλες δυσκολίες και κινδύνους ρήξης με τους Δανειστές, πρέπει, αν θέλει να είναι στοιχειωδώς σοβαρός, να βάζει στη ζυγαριά την εναλλακτική, την απώλεια δηλαδή των βασικών όρων αξιοπρεπούς επιβίωσης του ελληνισμού (στοιχειωδώς κυρίαρχο, δημοκρατικό κράτος).