Η "αφτιασίδωτη"ελληνική πραγματικότητα έχει μια θαυμάσια κομψότητα. Το "αφτιασίδωτο" αποκλείει την παραποίηση της ζωής και η κομψότητα έχει τον άγριο ήχο της φωνής του τσεχωφικού Γερμολάι Λοπάχιν, που εξολοθρεύει το "Βυσσινόκηπο" της παρακμής. Το καινούργιο κρασί δεν χωράει σε μεταχειρισμένα ασκιά...
Αν θέλουμε να δούμε το πολιτικό στοιχείο σε έξαρση χωρίς την πολιτική των ευκαιριακών γεγονότων, θα διαπιστώσουμε το συνταίριασμα του μύθου σε μια τέλεια απομυθοποιημένη εποχή. Ο Ελληνας όμως δεν θέλει να είναι απομυθοποιημένος. Τον απομυθοποίησαν ωστόσο τα έργα του. Ο ρεαλισμός του μηδενός σε μια ερημιά ελπίδων και ιδεών, ακόμη και ευγένειας.
Ο Ελληνας αφομοιώνεται μέσα στα γεγονότα που πλαταίνουν και δημιουργούν τις καταστάσεις-πλαίσο, που μας κρατούν το πέρασμα στην καθολική στάση ζωής μέσα στις βιωμένες πραγματικότητες. Χάνει την έννοια της πραγματικότητας. Τα σύμβολα θρυμματίζονται, όπως τα φώτα του αυτοκινήτου στην ομίχλη. Δηλαδή χάνουν το στέρεο σχήμα τους. Χρεωκοπημένες ηθικές, υποκρισία και "πιθηκισμός", δυσβάστακτη καθημερινότητα, έλλειψη κάθε προοπτικής.
Αυτή η πολλότητα του νοήματος της ζωής του Ελληνα, όπως προβάλλει από διαπλασμένες καταστάσεις, τον οδηγεί στη δουλικότητα της προσαρμογής σε συγκεκριμένη θεώρηση. Και αποκτά την εξαιρετική ικανότητα να μυθοποιεί τα άμυθα και να απομυθοποιεί τα μυθοποιημένα.
Και τελικά διαπιστώνει ότι η ζωή του είναι ασυγκόλητη, γεμάτη ρωγμές που στάζουν βλαστήμια, ιδρώτα, φόβο, ανασφάλεια, πονηριά, πουτανιά και το μεγάλο τίποτα. Πέτυχε με τις επιλογές του το θάνατο των αξιών και την απομόνωση των αξίων! Και το χειρότερο είναι ότι δεν αισθάνεται ότι μετέχει κάποιας έστω ενοχής.
Δεν έχουμε την τόλμη της έναρθρης άρνησης. Και είναι περιττό να επισημάνω ότι η τέλεια αλλοτρίωση έγινε κατάσταση.
Αν ανασηκώσουμε τον καθωσπρεπισμό μας και αφήσουμε απόλυτα αφτιασίδωτα τε όποια έργα μας, τα σχήματα, τις ιδέες, τις διαδρομές μας ανάλογα με τις επιταγές της συγκυρίας, θα φτάσουμε στην αιώρηση μας. Να ευθυγραμμίζουμε μόνιμα τη ζωή μας πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί, νομίζοντας τάχατες ότι δεν κινδυνεύουμε, ενώ μας κατατρώγει κατάβαθα όχι η απιστία, αλλά η έλλειψη του αντικειμένου της κάθε πίστης...
Ισοπέδωση ή κατεδάφιση, που συνοδεύεται με ίση αδιαφορία και παθητικότητα. Τα ποσά παραμένουν "ευθέως ανάλογα" πάντα. Υπάρχουν στιγμές που το ποσόν της αδιαφορίας ξεπερνάει την αναλογία του όγκου της ισοπέδωσης θεσμών και ιδεών.
Τότε η ανισότητα μεγαλώνει μέσα μας και μας συντρίβει ανεπανόρθωτα. Το μόνο αντίδοτο που κρατάμε και σ' αυτή τη συντριβή, είναι πάλι η ισόποση αδιαφορία μας για μας πιο προσωπικά. Από τον ανέλεο κόσμο, περνάμε στον ανέλεο εαυτό μας!..
Στο βάθος όμως της καρδιάς του λαού, ίσως κάποια ρωγμή ανοίξει το δρόμο στο φόβο που τρέχει. Και ίσως αυτός ο φόβος να είναι το τελευταίο κράτημα στο εθνικό κατρακύλισμα.Το ζωώδες ίσως ξυπνήσει το αδιάφορο πνεύμα. Πάντα όμως ελλοχεύουν αυτεπάγγελτοι γυρολόγοι των ιδεών και των ελπίδων, που κάνουν τη μηδενισμένη αναζήτηση αναγκαιότητα των λιμασμένων για άρτον και θεάματα.