Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Ο Μιχαήλ Σοφρωνιάδης, Κωνσταντινουπολίτης φαρμακοποιός, συγγραφέας και δημοσιογράφος, γράφει το 1911 ένα άρθρο για τον Παπαδιαμάντη, όπου ανάμεσα στα άλλα περιγράφει ένα περιστατικό συνάντησης με τον Συγγρό. Ο Σοφρωνιάδης χαρακτηρίζει την εξωτερική εμφάνιση του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη εμφάνιση σχεδόν επαίτη. Μια μέρα που έβγαινε από τα γραφεία εφημερίδας στην οποία είχε δώσει ένα διήγημα, τον βλέπει ο πάμπλουτος Συγγρός από την άμαξα, τον φωνάζει και του δίνει ένα δίδραχμο. Ο Παπαδιαμάντης, χωρίς να φανεί προσβεβλημένος, του επιστρέφει το νόμισμα. Δεν είσαι φτωχός φίλε μου; τον ρωτάει ο Συγγρός, όχι είμαι πλούσιος απάντησε ο Παπαδιαμάντης και συνέχισε την πορεία του με σκυμμένο πάντα το κεφάλι.
Κάποτε οι διανοούμενοι είχαν ήθος, αγαπούσαν τον τόπο, σέβονταν την ιστορία του, φρόντιζαν να διδάσκουν και να δείχνουν τον δρόμο με το έργο τους.
Ο Παλαμάς απευθύνεται με ένα τετράστιχο στη νεολαία, την 1η Νοεμβρίου του 1940…
«Αυτό κρατάει ανάλαφρο μες την ανεμοζάλη
το απ του κόσμου την βοή πρεσβευτικό κεφάλι,
αυτό το λόγο θα σας πω δεν έχω άλλο κανένα
μεθύστε με το αθάνατο κρασί του Εικοσιένα».
Η διανόηση, από το 74 και μετά ειδικά, είναι είτε αποκομμένη από τον λαό, είτε ιδεοληπτική, είτε αγορασμένη από κονδύλια ΜΚΟ, οι λίγες εξαιρέσεις δεν κάνουν τη διαφορά. Πολιτικούς ποτέ δεν είχε αυτή η χώρα, η διανόηση ήταν η τελευταία της άμυνα, που ενέπνεε, έδειχνε τον δρόμο, συσπείρωνε. Η παρακμή της διανόησης οδήγησε στη δημιουργία της μάζας, που είτε συνωμοσιολογική είτε αδιάφορη είτε ιδεοληπτική, είναι εύκολα χειραγωγούμενη, και γι αυτό ανίκανη να αντιδράσει, ακόμα και για να προστατέψει ότι αγαπάει, ακόμα και για να σωθεί, και προσμένει, ίσως, κάποιο θαύμα.