Αυτή είναι η ζωή και ομοίως η πολιτική. Κάνεις επιλογές, λαμβάνεις αποφάσεις και ύστερα τις ευθύνες σου.
Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο Φρανσουά Ολάντ, ο Ματέο Ρέντσι ακολούθησαν λάθος πολιτικές. Άρχισαν να χάνουν το έρεισμά τους στην κοινωνία, με εξαίρεση το Ρέντσι που από Δήμαρχος έγινε πρωθυπουργός.
Κάμερον και Ρέντσι τα έπαιξαν όλα σε ένα Δημοψήφισμα. Ο Ολάντ απλά δεν έκανε τίποτε εκτός από σχέσεις.
Ωστόσο και οι τρεις ανέλαβαν τις ευθύνες τους. Ένα τίμιο φινάλε μετριάζει πάντα την άσχημη εικόνα. Ποιος δεν είδε με συμπάθεια κάποιον από τους τρεις όταν ανακοίνωναν την παραίτησή τους;
Αυτό παράλληλα είναι και ένα μάθημα προς το δικό μας Αλέξη Τσίπρα.
Ένας πρωθυπουργός ο οποίος πραγματικά δεν είναι παντός καιρού. Είναι μόνο γερμανικού μνημονιακού καιρού και μάλιστα συνοδευομένου με ακραία φαινόμενα.
Αυτή είναι η πραγματικότητα και αυτός είναι ο λόγος που φοράει παντελόνια, για να ανταπεξέρχεται στο κρύο.
Ο Τσίπρας έπρεπε τον Ιούλιο να πάρει το αεροπλάνο και να επιστρέψει στην Ελλάδα, να πει την αλήθεια και να παραιτηθεί. Αν ο λαός τον επανεξέλεγε, να εφάρμοζε τον άλλο δρόμο, αλλιώς στο σπίτι του.
Τελικά προτίμησε να γίνει ένας πολιτικός γερμανογενίτσαρος. Πήρε τις σκληρότερες αποφάσεις για το λαό ενώ ο ίδιος πετάγεται μέχρι την Κούβα για να κάνει το κέφι του στέλνοντας στο λαό το λογαριασμό.
Ένας Θεός ξέρει τι άλλο θα ψηφίσει που εμείς ούτε καν φανταζόμαστε. Το πολιτικό του τέλος θα είναι πάρα πολύ καλό. Θα το αξίζει όμως.