ΤΟΥ ΣΤΕΛΙΟΥ ΣΥΡΜΟΓΛΟΥ
Σε γεωγραφικούς χώρους με υψηλό συντελεστή ιστορικής συνέχειας και παράδοσης όπως η Ελλάδα, απομονωμένους σαν τα ηπειρωτικά της όρη ή τα νησιά του Αγαίου της, με το Απολλώνιο φως να λούζει τον τόπο και το Διονυσιακό στοιχείο, αλλά και το χιούμορ υπό μορφή "πλάκας" κυρίως να είναι κυρίαρχο στο λαό, ευδοκιμούν παντός είδους "ειρωνείες".
Και ο πολιτικός ωχαδερφισμός με στοιχεία γκροτέσκο και πρωτογενούς γελοιότητας αποδεικνύεται αυτοφυής.
Η παράκρουση μετρίων ή ανίκανων πολιτικών που μαθαίνουν την τέχνη τους διοικώντας υπουργεία και δημόσιους τομείς ευθύνης δίχως να έχουν διαχειριστεί ούτε περίπτερο, ξεπερνά κάθε μεταφυσική προχειρότητα.
Ενας ακατανόητος πρωθυπουργικός λόγος, άκρατα δημοκοπικός, διανθισμένος με δανεικές ατάκες, ως αναπόδραστη καιροσκοπική επιδίωξη να ταυτιστούν οι "άναρχες¨ και κενές περιεχομένου λέξεις του με τον ιστορισμό. Ενας συμπλεγματικός πολιτικός βερμπαλισμός, που εκμεταλλεύεται δημοκοπικά την πολιτική ωφελιμιστική αναζήτηση.
Ενας "αριστερός" διαπρύσιος κήρυξ και μισσιονάριος της τήρησης της μνημονιακής πολιτικής, ο οποίος ωστόσο εμφανίζεται ότι "αιματοδοτήθηκε"από την ανάπηρη ιδεολογία της Αριστεράς, αλλά και πρόθυμος να συμπαραταχθεί ακόμη και με "γραβατωμένους" αγίους.
Από τη "μήτρα" της κοινωνικής εξαθλίωσης, με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους και κοινωνικές ομάδες να ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, χωρίς ένα κράτος πρόνοιας και το δημόσιο χρέος να παραμένει αμετάβλητο, προσπαθεί ο Αλέξης Τσίπρας με συνεπιβήτορα στην εξουσία την άλλη ευτράπελη πολιτική φιγούρα, τον Πάνο Καμμένο, μα ανασύρει ψευδεπίγραφες ελπίδες και αισιοδόξία.
Μια κοινωνία χωρίς ερείσματα αξιών, οικονομικά ευνουχισμένη, εξουθενωμένη και σε πλήρη σύγχυση, έρμαιη στην πολιτική απάτη εκ προμελέτης. Ερμαιη σ' ένα τσούρμο "μεθυσμένων" από την ιδεοληψία της "σωτηρίας" της χώρας και τη λαγνεία της εξουσίας πολιτικών πιθήκων, που έχουν στήσει θρασύτητα το χορό της αδιαφορίας σε βάρος της κοινωνίας, που υπερβαίνει τον κυνισμό της περιγραφής.