Μια ακόμη χρονιά πέρασε. Μέσα στην κρίση παρατηρεί κανείς ότι και τα παιδιά που συνήθιζαν να τριγυρνούν για να πουν τα κάλαντα, περιορίστηκαν.
Μπορεί ο πρωθυπουργός να μίλησε για "κάλαντα του ευρώ" σε κάτι που ίσως μόνο ο ίδιος κατάλαβε, ωστόσο η έλλειψη ευρώ εξηγεί γιατί παρατηρούμε αυτόν τον περιορισμό.
Αρκετοί πια δεν ανοίγουν στα κουδούνια. «Να τα πούμε; Μας τα παν! Μας τα παν!» και τέλος.
Βλέπετε, αυτό το όμορφο έθιμο να τριγυρνούν τα παιδιά και να διαδίδουν το χαρμόσυνο άγγελμα της Γέννησης του Ιησού μολύνθηκε με τα χρόνια. Μολύνθηκε από το χρήμα.
Το κάτι τις που έδινε ο νοικοκύρης του σπιτιού άρχισε να αποκτά μεγαλύτερη αξία. Το κέρασμα μαζί με ένα ποτήρι νερό, παραμερίστηκαν.
Πόσοι άραγε γονείς ενθάρρυναν τα παιδιά τους με το σκεπτικό να διαδώσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Θείας Γέννησης αντί για να μαζέψουν με τους φίλους τους ένα καλό χαρτζιλίκι;
Όταν ήμουν παιδί, άκουγα φίλους μου να λένε "πόσα μάζεψαν". Για αυτό και δεν είπα ποτέ κάλαντα σε κανέναν. Να πω κάτι σε κάποιους που το ξέρουν για να μου δώσουν μερικά κατοστάρικα (δραχμές). Ντρεπόμουν.
Κακά τα ψέματα. Εμπορευματοποιήσαμε τον ερχομό Του, τον μετρήσαμε σε κέρματα και χαρτονομίσματα, Τον ρευστοποιήσαμε σε προϊόντα ή παιχνίδια.
Δε χαρήκαμε για τον ερχομό Του, ούτε καν τον φιλοσοφήσαμε ποτέ, ούτε καν τον καταλάβαμε.
Τα κάλαντα ταυτίστηκαν με το χρήμα σε τέτοιο βαθμό ώστε εδώ και περίπου 15-20 χρόνια, κάποιοι άλλοι, περισσότερο "έξυπνοι" αντί να τα λένε, αφήνουν τους μικρούς να κάνουν τη δουλειά και τους περιμένουν στη γωνία. Αναμενόμενο αφού όπου υπάρχει χρήμα, υπάρχει κι έγκλημα.
Ούτε κάλαντα του ευρώ, ούτε κάλαντα για το ευρώ. Αν ήμασταν έστω ένα γραμμάριο Χριστιανοί, θα τρέχαμε ο καθένας με ένα τρίγωνο στο δρόμο να λέει τα κάλαντα στον άλλο από ενθουσιασμό. Και θα ήταν τέτοια η χάρα μας ώστε θα μπερδεύαμε τα λόγια μας. Δεν είμαστε όμως...