Είναι εντελώς διαφορετικό θέμα το (α) εάν έχει τις ικανότητες, την επάρκεια, την ανιδιοτέλεια και το ήθος που χρειάζεται μία κυβέρνηση για να λειτουργήσει σωστά τη χώρα, καθώς επίσης (β) το δίλημμα, ενώπιον του οποίου τοποθετεί συνεχώς ο κ. Σόιμπλε όλες τις κυβερνήσεις της - το οποίο δεν είναι άλλο από το (1) υποταγή, εξαθλίωση και λεηλασία ή (2) έξοδος από το ευρώ, οδύνη και χρεοκοπία.
Ως εκ τούτου, ως εκλογείς οφείλουμε να παίρνουμε θέση απέναντι και στα δύο θέματα, χωρίς όμως να συγχέουμε το ένα με το άλλο - λαμβάνοντας υπ' όψιν μας ότι, το δίλημμα του Σόιμπλε καθιστά σχεδόν αδύνατη τη σωστή λειτουργία της χώρας, ακόμη και αν είχαμε μία κυβέρνηση με θεϊκές ικανότητες.
Πόσο μάλλον με τα κόμματα που έχουμε στη διάθεση μας, τα οποία ανταγωνίζονται δυστυχώς μεταξύ τους στην αμετροέπεια, στην ανεπάρκεια και στην ανικανότητα - με κριτήριο την αδυναμία τους να συντάξουν τόσα χρόνια ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, να επιθυμούν περισσότερο τη νομή της εξουσίας παρά την άσκηση του λειτουργήματος τους με γνώμονα το συμφέρον όλων των Πολιτών, καθώς επίσης τη διχόνοια μεταξύ τους που «σβήνει» κάθε ελπίδα συνεργασίας τους.
Με τον τρόπο αυτό τα κόμματα όχι μόνο δεν εμποδίζουν τον κ. Σόιμπλε να μας εκβιάζει συνεχώς αλλά, αντίθετα, του προσφέρουν πολύ περισσότερα όπλα από αυτά που έχει έτσι ή αλλιώς στη διάθεση του - ενώ δυστυχώς οι Πολίτες έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους, αδυνατώντας παράλληλα να αντιδράσουν υπό το βάρος των διαρκώς αυξανόμενων καθημερινών προβλημάτων τους. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις όμως μειώνονται συνεχώς οι ελπίδες για το μέλλον - όσο αισιόδοξος και αν θέλει να είναι κανείς.