Τα πολιτικά "εγκλήματα" στην Ελλάδα, η πολιτική αβελτηρία με μπόλικο καρύκευμα πονηρίας και λαικισμού, κυρίως όμως η πολιτική ανικανότητα και η πολιτική οσφυοκαμψία, "εξαγνίζονται" συνήθως με πομφολυγώδεις εξαγγελίες από χείλη πρωθυπουργικά και με λεονταρισμούς κυβερνητικών στελεχών εναντίον του ΔΝΤ τούτες τις μέρες ή με εύηχες ατάκες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης του τύπου "Η Ελλάδα χρειάζεται μια επανάσταση κοινής λογικής".
Αμφότεροι σπεύδουν στις Βρυξέλλες, στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, για να "εξηγήσουν" στην Μέρκελ και σ' άλλους αξιωματούχους των Βρυξελλών την "ανάγκη ή όχι" των εκλογών και με πονηρία περισσή εναγκαλισμένης με τη δέουσα δουλικότητα, να εξασφαλίσουν τη συγκατάθεση ή όχι των "αφεντικών", όπως έχουν εθιστεί να κάνουν, ακολουθώντας την παράδοση της κακοδαιμονίας του εγχώριου πολιτικού συστήματος.
Αντε να βρεί η ελληνική κοινωνία τη "σωτηρία" της στα σημερινά κομματικά σχήματα,τα ενσαρκωμένα πολιτικά απανθρακώματα, τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές και οικονομικές μίξεις και τις ξεπερασμένες θεωρίες και αντιλήψεις της παλαιοκομματικής λογικής. Ολα αυτά που βιώνει η κοινωνία, δεν είναι παρά ένα δράμα, μια κακότεχνη θεατρική παράσταση, με στόχο να πετύχει τη διάβρωση συναισθημάτων και συνειδήσεων.
Ενας πολιτικός μύθος ή παραμύθι, που στηρίζεται σε αθέμελες σκέψεις και αβάσιμες προβολές των ψυχικών μας πόθων. Και η πορεία μας ως κοινωνία, τα τελευταία χρόνια των μνημονιακών πολιτικών, κάνει κατάδηλο ότι δεν είναι φυσιολογική. Οπως ο αυτοματισμός της αναπνοής, αν δεν είναι συνταυτισμένη με τον φυσικό ρυθμό της.
Ετσι, παρακολουθούμε παθητικά τους ανόητους πολιτικούς ακροβατισμούς, καταφεύγοντας σ' ένα πεδίο από πιθανοφάνειες για να λυτρωθούμε από τις πιθανότητες της καθημερινής ζωής, δηλαδή από ένα κύκλωμα δίχως νόημα. Βιώνουμε έτσι μια αναστροφή της "φυσικής τάξης πραγμάτων.
Και μετατρέπεται η κοινωνία σ' έναν ιδιότυπο νοσογόνο οργανισμό, που προκαλεί γύρω του τις κατάλληλες για την επώαση του συνθήκες. Και φτάνουμε "ασφαλώς" στην κοινωνική τραγωδία ή σ' ό,τι μοιάζει με τραγωδία και απελπισία.
Και μπορεί να ανήκουν στη δικαιοδοσία της ψυχοδιαγνωστικής οι αντιδράσεις των πολιτικών ηγετίσκων, όμως η παθητική προς το παρόν αποδοχή από την κοινωνία των συνεπειών της πολιτικής ανικανότητας και πολιτικής πονηρίας, άπτεται επίσης της ψυχοπαθολογίας.
Εκτός κι αν δεν μας απασχολεί η πορεία προς το τέρμα. Και μέσα σε τούτο τον συρφετό των οσφυοκαμπτών πολιτικών "σωτήρων" μας, που συνωθείται γύρω από τα όσια και τα μεγάλα της πατρίδας και τα ψευτίζει με τη βούλα της ακάθαρτης επαφής του, μας διασκεδάζουν οι θερσίτες της πολιτικής και το ίδιο το δράμα μας!..