Ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να πάσχει από μια μορφή αυτοερωτισμού και να αδυνατεί να διακρίνει λόγω απαιδευσίας και "αριστεροφιλελέθευρης" σύγχυσης τα αμετάβλητα μεγέθη μέσα στις ρευστότητες της ιστορίας, αλλά και η κοινωνία έχασε τον έλεγχο της εποχής της.
Και ύστερα από τόσα χρόνια χιμαιρών, διαψεύσεων, αγωνίας και πολιτικής προδοσίας, ύστερα από τόσα χρόνια συμπίεσης των κοινωνικών δικαιωμάτων στο όνομα της "σωτηρίας" της, εξακολουθεί να παρασύρεται από την άγονη πολιτική σκέψη και να βρίσκει ακόμη και ελαφρυντικά στους πολιτικούς μεταπράτες των ελπίδων της.
Μια κοινωνία, εμφανώς διστακτική για τον προσανατολισμό της, με νηπιακή αντίληψη των γεγονότων ή εγκλωβισμένη στο πρόσκαιρο και στο "βόλεμα", αλληθωρίζει εν πολλοίς για την κατάντια της, με αποτέλεσμα ζει αμέριμνα το θάνατό της...
Μια κοινωνία που μετεωρίζεται στις απανεμιές των πολιτικών ψεμάτων, αποστρέφοντας τη προσοχή της από το βάρος της ευθύνης, βυθισμένη στην ανύποπτη μακαριότητα που θρέφεται από την υπνωμένη συνείδηση, αποδεχόμενη το φαύλο καθεστώς του στενοκέφαλου κομματισμού.
Διατηρούμε φιλικότατες σχέσεις με τη συνείδησή μας και είμαστε πάντα πρόθυμοι να αγνοήσουμε τις ακίνδυνες ανταρσίες της. Με τη σκιά της αυταπάτης μας να προβάλλεται σχεδόν διάφανη σ' όλο το εύρος της συμπεριφοράς μας.
Οπότε και αποδεχόμαστε την κάθε παχυλή πολιτική μαλακία, που εκστομίζεται από κυβερνητικούς παράγοντες ή την κατηγοριοποιούμε στην αναγκαιότητας της "πλάκας" και γελάμε, όπως με τη προσωποποιημένη γελοιότητα του υφυπουργού Παιδείας ή το "δηθεναριό" των πρωθυπουργικών αντιδράσεων, με ό,τι οδυνηρές συνέπειες μπορούν να σωρεύσουν για την ήδη χειμαζόμενη ελληνική κοινωνία.
Αντιδρούμε ως χρυσοθήρες θαμπωμένοι από το πλούσιο κοίτασμα της πολιτικής ασυναρτησίας. Ενας κλειστός, άγριος υποκειμενισμός, που έχει για έμβλημά του τη χαζοχαρούμενη αντίδραση και την ευκαιριακή αντίληψη των πραγμάτων. Καμία από τις αντιδράσεις μας δεν διεκδικεί την οργάνωση της κοινής συνείδησης. Δεν διεκδικεί την ομοιογένεια για τον ανθρώπινο ιδεαλισμό, πορευόμενοι ανύποπτοι του δράματος που οι ίδιοι υφαίνουμε είτε από αστόχαστο ατομικισμό, είτε από μια ελαφρότητα του "...δεν βαριέσαι αδελφέ".
Και στο πεδίο της Αισθητικής, δηλαδή της φιλοσοφίας της ζωής επί της ουσίας, βρίσκουμε πιο εύκολα διατυπωμένη τη ροπή μας για αποφυγή της ευθύνης.
Καλά κάνει λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας, και ο κάθε Αλέξης του ελληνικού δράματος, ο κάθε Κυριάκος της δήθεν αντιλαικίστικης λογικής, που μας "δουλεύουν" περίτεχνα και προσβάλλουν κάθε αυτόφυτο σκίρτημα της ατομικής νόησης, γιατί είναι το μόνο που παραδοσιακά έμαθαν να κάνουν σ' ένα πολιτικό σύστημα που απλώς υπηρετεί ανομολόγητα συμφέροντα...