Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Καταρχήν ο
ισλαμιστής Σουλτάνος θα πρέπει να
αποφασίσει που ισχύει η συνθήκη της
Λωζάνης και που δεν ισχύει, για να ξέρουμε
πώς να αντιδράσουμε. Και δεύτερον, τα
Δωδεκάνησα παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα
το 1947 από τη σύμβαση ειρήνης των Παρισίων
που υπογράφηκε από την Ιταλία και τους
συμμάχους κατά πλήρη κυριαρχία. Η Τουρκία
δεν ήταν συμβαλλόμενο μέρος στη συνθήκη.
Σύμφωνα με τη συνθήκη της Βιέννης για
το δίκαιο των συνθηκών, μια συνθήκη δεν
δημιουργεί υποχρεώσεις ή δικαιώματα
σε τρίτο μέρος. Το ίδιο προβλέπει και η
ίδια η συνθήκη των Παρισίων στο άρθρο
89 που προβλέπει ότι δεν έχουν κανένα
δικαίωμα οι σύμμαχοι ή οι συνδεδεμένες
δυνάμεις μέχρι να την επικυρώσουν.
Η Τουρκία είχε
ήδη παραιτηθεί από τα Δωδεκάνησα με τη
συνθήκη της Λωζάνης, σύμφωνα με την
οποία τα παραχωρούσε στην Ιταλία με όλα
τα δικαιώματα και τους τίτλους. Σε ότι
αφορά την αποστρατικοποίηση, η οποία
επιβλήθηκε μετά από πιέσεις της Σοβιετικής
Ένωσης, η Τουρκία δεν ήταν συμβαλλόμενο
μέρος της συνθήκης των Παρισίων, δεν
είναι λοιπόν δικό της θέμα. Η
αποστρατικοποίηση κηρύχθηκε ουσιαστικά
άκυρη με τη δημιουργία του ΝΑΤΟ και του
Συμφώνου της Βαρσοβίας, όταν οι χώρες
έγιναν μέλη στρατιωτικών συνασπισμών.
Το καθεστώς αποστρατικοποίησης έπαψε
να ισχύει για τη Δυτική Γερμανία από τη
μια πλευρά και για την Βουλγαρία από
την άλλη (ενδεικτικά παραδείγματα), και
ο ίδιος ο ΟΗΕ στο άρθρο 51 του καταστατικού
χάρτη δέχεται το δικαίωμα ατομικής η
συλλογικής νόμιμης άμυνας.
Η Τουρκία έχει
αποδείξει με την εισβολή στην Κύπρο και
την κατοχή του 37% του εδάφους της και
τις συνεχείς απειλές, ότι αποτελεί
κίνδυνο. Η καλύτερη άμυνα του Καστελόριζου
και της Κάσου είναι η παραμονή του
πληθυσμού τους και η ενδυνάμωση του.
Αυτό θα έπρεπε να ήταν πρωταρχικός
στόχος κάθε λαού που ενδιαφέρεται για
την εδαφική του ακεραιότητα.
Ο λαός που το
1920 αποφάσισε ότι δεν ήθελε τη Σμύρνη,
την Ίμβρο, την Τένεδο, ο δε Πόντος έπεφτε
μακριά και ήταν δευτερεύον ζήτημα ακόμα
και για τον Βενιζέλο, δεν ξέρω αν
ενδιαφέρεται για την εδαφική του
ακεραιότητα και αν την αξίζει. Αδιαφόρησε
για τους Έλληνες της Βορείου Ηπείρου,
της Κωνσταντινούπολης το 55, η Κύπρος
του έπεφτε μακριά, και η χούντα και ο
Καραμανλής εύκολες λύσεις για
απενοχοποίηση. Ο λαός που δεν θα έκανε
ποτέ πόλεμο για βραχονησίδα, δεν θα
κάνει ούτε για το χωράφι του, άλλωστε
αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα του χωραφιού,
και παρά τις ψευδαισθήσεις μεγαλείου,
ότι θα τον σώσουν άλλοι τον ραγιά που
δεν υπερασπίστηκε κανένα κομμάτι του
έθνους μετά το 22, με εξαίρεση το 40 που
το χωράφι του δέχτηκε άμεση επίθεση
(σήμερα ούτε αυτό δεν θα έκανε), δεν θα
τον σώσει κανένας. Όλοι γελάνε μαζί του
και θα τον χρησιμοποιήσουν μέχρι να του
πάρουν και τα ελάχιστα που του έμειναν.
Όταν δεν είσαι έτοιμος να υπερασπιστείς
την άμυνα σου, το έθνος σου, αυτούς που
χωρίς τους οποίους δεν θα είχες το
ελάχιστο χωράφι/κράτος, θα χάσεις το
χωράφι.
Η οικονομική
κατάσταση δεν έχει την παραμικρή σημασία,
οι νικηφόροι Βαλκανικοί έγιναν λίγα
χρόνια μετά (1912-13) τον καταστροφικό
πόλεμο του 1897 και τον Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο που επιβλήθηκε την ίδια χρονιά.
Αυτός ο λαός που
χοροπηδάει με τα λόγια ή αυτομαστιγώνεται
σκύβοντας το κεφάλι, πρέπει να αποφασίσει
αν θέλει να έχει χωράφι. Τα χωράφια δεν
είναι φθηνά. Το Κομπάνι ισοπεδώθηκε,
τώρα το ξαναχτίζουν, τους έμεινε το
οικόπεδο, η Ροζάβα θα αποκτήσει αυτονομία.
Παρά την ανακούφιση και την απενοχοποίηση
που προσφέρουν οι συνωμοσιολογικές
ανοησίες τίποτα δεν γίνεται χωρίς ένα
κομμάτι του λαού να είναι έτοιμο να
πεθάνει, να δει το σπίτι του να γίνεται
ερείπια για να κρατήσει το χωράφι. Ο
πόλεμος ποτέ δεν είναι η πρώτη λύση,
ποτέ όμως δεν θα πρέπει να αποκλείεται
εκ των προτέρων, είναι ουσιαστική ήττα.
Η πραγματική
διπλωματία θα αρκούσε αν είχαμε πολιτικό
σύστημα. Νεοφιλελεύθεροι απάτριδες,
ψευτοπατριώτες, ψευτοαριστεροί,
ψευτοσοσιαλιστές, δεξιοί, συμβιβασμένοι
όλοι, στα λόγια και στο περιτύλιγμα
διαφέρουν.