ΒΑΣΙΛΗΣ ΒΙΛΙΑΡΔΟΣ
Σύντομο ιστορικό των δεκάδων
λαθών, καθώς επίσης των προδοσιών, που μετέτρεψαν μία ελεύθερη,
υπερήφανη, εθνικά ανεξάρτητη χώρα σε εξαθλιωμένη αποικία των δανειστών
της, για τα επόμενα 99 χρόνια. .
.
«Η Ελλάδα είναι μία χώρα η οποία, λόγω της σημαντικής και ευαίσθητης γεωπολιτικής της θέσης, καθώς επίσης του φυσικού, πολιτιστικού και υπόγειου πλούτου της, δεν πρέπει ποτέ να υπερχρεώνεται – αφού τότε κινδυνεύει η εδαφική της ακεραιότητα, επειδή είναι αδύναμη να αντισταθεί απέναντι σε αυτούς που νομοτελειακά την επιβουλεύονται.Ως εκ τούτου είναι απαραίτητη η λιτή διαβίωση τόσο του κράτους, όσο και των Πολιτών του – κατά το παράδειγμα της αρχαίας Σπάρτης, η οποία δεν είχε υιοθετήσει μόνο έναν λιτό τρόπο διαβίωσης αλλά, επίσης, ήταν πάντοτε ετοιμοπόλεμη. Στη σημερινή εποχή βέβαια η έννοια «ετοιμοπόλεμη» για μία χώρα δεν απαιτεί μόνο τη στρατιωτική της ετοιμότητα σε αμυντικό επίπεδο αλλά, κυρίως, την οικονομική της ανεξαρτησία – η οποία δεν επιτρέπεται σε καμία περίπτωση να τίθεται σε κίνδυνο»..
Ανάλυση
Είναι γενικώς αποδεκτό το ότι, όποιος λαός δεν γνωρίζει ή δεν συνειδητοποιεί τα ιστορικά του σφάλματα, υποχρεώνεται να τα επαναλάβει.
Επομένως, είναι πολύ σημαντικό να αναφέρεται κανείς στα λάθη του
παρελθόντος ξανά και ξανά – επειδή ένα μεγάλο μέρος των μελλοντικών
λύσεων βασίζεται στην αποφυγή τους.
Στα πλαίσια αυτά, θεωρούμε πως υπάρχουν τρεις βασικές χρονικές περίοδοι, οι οποίες οδήγησαν την Ελλάδα στη σημερινή καταστροφή:
(α) η υπερχρέωση, η οποία ξεκίνησε μετά το 1980 και κορυφώθηκε το 2011,
(β) η επίσημη χρεοκοπία της με το PSI και (γ) η τελική προδοσία, με τη
μετατροπή της σε πλήρη αποικία των δανειστών, τουλάχιστον για τα επόμενα
99 χρόνια.
Εδώ οφείλουμε να δώσουμε απάντηση σε ένα
ερώτημα που τίθεται από διάφορα κόμματα, σκοπός του οποίου είναι ο
αποπροσανατολισμός των Πολιτών – δηλαδή, στο εάν η κρίση έφερε τα μνημόνια ή εάν τα μνημόνια την κρίση.
Η απάντηση εν προκειμένω είναι πως ασφαλώς τα μνημόνια δεν έφεραν την
κρίση του 2009 – αλλά η κακή διαχείριση όλων των κυβερνήσεων μετά το
1980, η ανεύθυνη συμπεριφορά των Πολιτών, η γερμανική πολιτική του
μισθολογικού damping, σε συνδυασμό με τη νομισματική πολιτική της ΕΚΤ (άρθρο), καθώς επίσης η εξαγωγή της κρίσης των ενυπόθηκων δανείων χαμηλής εξασφάλισης από τις Η.Π.Α.
Εν τούτοις, όλα αυτά αφορούν την κρίση υπερχρέωσης, η οποία θα μπορούσε να είχε επιλυθεί σχετικά εύκολα με πάρα πολλούς τρόπους, χωρίς να οδηγηθεί η χώρα στην καταστροφή – κάτι που όμως δεν συνέβη. Αντίθετα της επιβλήθηκαν τα επαίσχυντα μνημόνια, τα οποία δεν είχαν σκοπό τη διάσωση της, αλλά αυτήν των ιδιωτών δανειστών της – οπότε στα μνημόνια οφείλεται η χρεοκοπία, καθώς επίσης η κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας (ανάλυση).
Συνοψίζοντας την εισαγωγή μας, η
ελληνική, η αμερικανική, καθώς επίσης η ευρωπαϊκή κρίση με βασικό ένοχο
τη Γερμανία, έφεραν την κρίση υπερχρέωσης. Τα μνημόνια όμως χρεοκόπησαν την Ελλάδα, μετατρέποντας την μεθοδικά και σταδιακά σε άβουλη αποικία των δανειστών της – αυτών που σήμερα κυβερνούν απολυταρχικά τη χώρα.
Η περίοδος της υπερχρέωσης (1980 – 2011)
Όπως διαπιστώνεται από το γράφημα που ακολουθεί, το
χρέος άρχισε να αυξάνεται μετά το 1980, τόσο σε απόλυτα νούμερα, όσο
και σε σχέση με το ΑΕΠ, από την κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου, φτάνοντας
στο αποκορύφωμα του με το Γ. Παπανδρέου – ο οποίος, αφού είχαν
προηγηθεί μυστικές συζητήσεις με το ΔΝΤ, δεν στήριξε τον Κ. Καραμανλή,
υπεξαίρεσε την κυβέρνηση με το «λεφτά υπάρχουν», «διόρθωσε» με τη
βοήθεια του Γ. Παπακωνσταντίνου το έλλειμμα προς τα επάνω, δεν πήρε
μέτρα ως όφειλε, διέσυρε διεθνώς τους Έλληνες ως μανιακούς φοροφυγάδες,
επέτρεψε στους ξένους να κερδοσκοπήσουν με τη βοήθεια της Τράπεζας της
Ελλάδας (Τ+3) και των εταιρειών αξιολόγησης, δεν δανείσθηκε έγκαιρα και
τελικά καταδίκασε την Ελλάδα στην υπαγωγή της στο ΔΝΤ, ψηφίζοντας το
πρώτο μνημόνιο.
Επεξήγηση γραφήματος:
Εξέλιξη του ελληνικού χρέους σε απόλυτα νούμερα (κόκκινη καμπύλη), καθώς
επίσης ως προς το ΑΕΠ (γαλάζια καμπύλη). Και από εδώ φαίνεται η μικρή
πτώση του μετά τη διαγραφή του PSI, παρά τους ισχυρισμούς του κ.
Βενιζέλου.
.
Κατά τη διάρκεια αυτής της χρονική
περιόδου η διαχείριση των οικονομικών της Ελλάδας ήταν κάτι χειρότερο
από ανεύθυνη, δημιουργήθηκε το πελατειακό κράτος, μεσολάβησε το γνωστό «Τσοβόλα δώστα όλα», η διεφθαρμένη κυβέρνηση διέφθειρε ανάλογα τους Έλληνες, οι οποίοι εκμεταλλεύονταν με κάθε τρόπο το δημόσιο
(για παράδειγμα, συνταξιοδοτούνταν με μόλις 15 έτη εργασίας
εισπράττοντας τερατώδη ποσά, δεν πλήρωναν φόρους κοκ.), έως ότου το
δημόσιο χρέος πλησίασε στο 100% του ΑΕΠ – με αποτέλεσμα να εκτιναχθούν
τα επιτόκια δανεισμού στα ύψη (άνω του 15%).
Στα πλαίσια αυτά, η Ελλάδα είδε ως «σανίδα σωτηρίας» την είσοδο της στην Ευρωζώνη, διαπιστώνοντας πως ακόμη και η προοπτική της μείωνε τα επιτόκια (γράφημα) – οπότε κατάφερε με ανάλογα τεχνάσματα, όπως η Ιταλία, να συμμετέχει στο κοινό νόμισμα.
Δυστυχώς όμως, παρά το ότι οι
τότε κυβερνήσεις της (Σημίτης, Καραμανλής) γνώριζαν πολύ καλά τις
μεγάλες αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας, δεν έκαναν απολύτως τίποτα
για να τις διορθώσουν – αντίθετα, συνέχισαν να αυξάνουν τις
δαπάνες του δημοσίου και κυρίως τους μισθούς, σε επίπεδα που υπερέβαιναν
κατά πολύ την παραγωγικότητα των εργαζομένων (γράφημα).
.
Έτσι η Ελλάδα έχασε πλήρως την ανταγωνιστικότητα της, με αποτέλεσμα να φτάσουν στα ύψη τα ελλείμματα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της
(στο -14,9% του ΑΕΠ το 2008) – γεγονός που σημαίνει ότι, εάν είχε ένα
δικό της νόμισμα, θα είχε υποτιμηθεί ραγδαία για να μην καταστραφεί
ολοσχερώς.
Η επίσημη χρεοκοπία (2011)
Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, όσες ευθύνες και αν προσάψει κανείς στο Γ. Παπανδρέου, οφείλει να αναγνωρίσει πως κάποια στιγμή κατάλαβε τα τεράστια λάθη του –
κρίνοντας από την προσπάθεια του να τα διορθώσει, όταν ανακοίνωσε την
πρόθεση του να διεξαχθεί ένα δημοψήφισμα, πριν την υπογραφή της
θανατικής καταδίκης της Ελλάδας (PSI).
Δυστυχώς τότε είμαστε σχεδόν οι μόνοι που το υποστηρίξαμε (ανάλυση), γνωρίζοντας πως τα ανταλλάγματα που θα απαιτούνταν έναντι της διαγραφής (άρα της χρεοκοπίας για τις αγορές), καθώς
επίσης το κόστος της για την Ελλάδα (τράπεζες, δημόσιοι οργανισμοί,
ομολογιούχοι κοκ.), θα ήταν τρομακτικό – κάτι που άλλωστε φάνηκε
αργότερα.
Ακόμη χειρότερα, ο πρωθυπουργός
ανατράπηκε μετά από τις πιέσεις που ασκήθηκαν εκ μέρους της γερμανίδας
καγκελαρίου, καθώς επίσης του Γάλλου προέδρου – ενώ ο «Βρούτος» ήταν ο τότε υπουργός οικονομικών του, ο Β. Βενιζέλος, ο οποίος έβαλλε ουσιαστικά την ταφόπλακα στην Ελλάδα.
Εν προκειμένω ο άνθρωπος αυτός, χωρίς να
γνωρίζουμε βέβαια γιατί έκανε το αποτρόπαιο έγκλημα, υπεξαίρεσε την
εξουσία και συμμάχησε με τους δανειστές – υπογράφοντας την
υπαγωγή των ομολόγων της χώρας στο αγγλικό δίκαιο, την απαγόρευση της
μετατροπής του εξωτερικού χρέους σε εθνικό νόμισμα, καθώς επίσης την
υποθήκευση ολόκληρης της Ελλάδας. Όλα αυτά σε
μία χρονική στιγμή που οι δανειστές φοβόντουσαν όσο τίποτα άλλο μία
ελληνική χρεοκοπία – η οποία μπορεί μεν να ήταν επώδυνη, αλλά θα
οδηγούσε τη χώρα στην έξοδο από την κρίση, ενδεχομένως με ένα δικό της
εθνικό νόμισμα.
Ειδικότερα, το αργότερο τότε θα μπορούσε η Ελλάδα να προβεί σε αναβολή πληρωμών, να μετατρέψει όλο το εξωτερικό χρέος της σε δραχμές και στη συνέχεια να το πληρώνει στο δικό της νόμισμα –
οπότε η υποτίμηση του δεν θα επιβάρυνε μόνο την ίδια αλλά, επίσης, τους
δανειστές της, ενώ το δημόσιο και ιδιωτικό χρέος θα μειωνόταν
πληθωριστικά.
Επομένως, αυτός που δολοφόνησε τελικά
την Ελλάδα ή, καλύτερα, αυτός που της έδωσε τη χαριστική βολή, δεν ήταν
ούτε ο Γ. Παπανδρέου, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις –αλλά ο υπουργός που τον ανέτρεψε, για λόγους που μόνο ο ίδιος γνωρίζει (φυσικά
πρόκειται για την υποκειμενική μας άποψη). Δυστυχώς δε, τα οφέλη για
την Ελλάδα από το PSI ήταν μηδενικά – κρίνοντας από το ύψος του δημοσίου
χρέους, το οποίο μειώθηκε μόλις κατά 51,3 δις € το 2012, σε σχέση με το
2011 (γράφημα, πηγή)
– γεγονός που σημαίνει ότι η Ελλάδα εξαπατήθηκε από τους δανειστές της,
διαπράττοντας μία τεράστια ανοησία, εάν δεν επρόκειτο για προδοσία.
Το τελικό ξεπούλημα (2015)
Μετά το 2011 η Ελλάδα βυθίστηκε ακόμη
περισσότερο στην ύφεση – πόσο μάλλον όταν η νέα της κυβέρνηση, υπό τον
Α. Σαμαρά, δεν εφάρμοσε το πρόγραμμα που είχε αναγγείλει προεκλογικά,
υιοθετώντας βασιλικότερα του βασιλιά ένα δεύτερο μνημόνιο. Έτσι συνεχίσθηκε το καθοδικό σπιράλ του θανάτου, το οποίο μπορεί να καταστρέψει ακόμη και την πιο ισχυρή οικονομία – αφού προκαλεί μία σειρά αλυσιδωτών αντιδράσεων, οι οποίες επαναλαμβάνονται διαρκώς (γράφημα).
.
Το 2014 τώρα ο κ. Σαμαράς, είτε επειδή
έχανε τους ψηφοφόρους του, είτε λόγω του ότι κατάλαβε το λάθος του,
άλλαξε εντελώς τακτική – παύοντας να μειώνει τις δημόσιες δαπάνες και να
αυξάνει τους φόρους, με αποτέλεσμα να επανέλθει η Ελλάδα σε μία μικρή
πορεία ανάπτυξης, ικανή να την καταστήσει μακροπρόθεσμα φερέγγυα, εάν στηριζόταν από τη Γερμανία (επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των δανείων με τα βασικά επιτόκια της ΕΚΤ, συμμετοχή στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης).
Υπενθυμίζουμε εδώ τον Πίνακα ΙΙ από την ανάλυση μας (πηγή), από τον οποίο φαίνονται τα αποτελέσματα των μέτρων συγκεντρωτικά, για ολόκληρη την πενταετία – μέτρα που ήταν καταστροφικά έως και το 2013, ενώ θα ήταν ακόμη περισσότερο, εάν δεν είχε αλλάξει πορεία η κυβέρνηση το 2014.
Πίνακας ΙΙ: Τα μέτρα που λήφθηκαν ως ποσοστά επί του ΑΕΠ 2009
| Έτη/μέτρα | 2010 | 2011 | 2012 | 2013 | 2014 | Σύνολα |
| (Ι) Αύξηση εσόδων | 4,2 | 4,0 | 2,3 | 1,3 | 0,5 | 12,3 |
| (ΙΙ) Μείωση δαπανών | 4,7 | 3,2 | 2,2 | 3,0 | -0,9 | 12,2 |
| Σύνολα Ι + ΙΙ | 8,9 | 7,2 | 4,5 | 4,3 | -0,4 | 24,5 |
Πηγή: Ameco, Eurostat,
Gechert-Rannenberg. Τόσο εξοντωτικές περικοπές, ιδίως στα δύο πρώτα
χρόνια (8,9% του ΑΕΠ και 7,2%), δεν έχουν γίνει ποτέ και σε κανένα
κράτος στην παγκόσμια ιστορία – οπότε στραγγάλισαν κυριολεκτικά την
ελληνική οικονομία. Το 2014, με την αλλαγή πολιτικής, δεν λήφθηκε
ουσιαστικά κανένα μέτρο – αντίθετα υπήρξε ελάφρυνση της τάξης του -0,4%
του ΑΕΠ, οπότε λογικά ακολούθησε η μικρή έστω ανάπτυξη.
Όπως συμπεραίνεται από τον Πίνακα IΙ, η μείωση των δαπανών ήταν περίπου ίση με την αύξηση των εσόδων. Ως εκ τούτου, όλα
όσα λέγονται περί μη συμμόρφωσης των κυβερνήσεων όσον αφορά τον
περιορισμό των δαπανών, καθώς επίσης πως αύξαναν μόνο τους φόρους, είναι
απολύτως παραπλανητικά – αποσκοπώντας προφανώς στην ενοχοποίηση των εκάστοτε κυβερνήσεων με τα «λάθη» των δανειστών.
Έχει διαπιστωθεί επίσης ότι, η
μείωση της δημόσιας κατανάλωσης ήταν αυτή που επηρέασε πολύ αρνητικά το
ΑΕΠ της χώρας, αφού αφαιρέθηκε τριπλάσια ζήτηση σχετικά με την
Πορτογαλία – επί πλέον πως ο πολλαπλασιαστής
των δαπανών ήταν εκθετικά υψηλότερος από τον αντίστοιχο των εσόδων, όσον
αφορά το επίπεδο της ύφεσης.
Έτσι το ΑΕΠ μας μειώθηκε στο -28% το
2013, όπου η κυβέρνηση του Α. Σαμαρά έλαβε με τη σειρά της πολύ αυστηρά
μέτρα κατ’ εντολή των δανειστών – περιοριζόμενο τελικά στο -25,5% για ολόκληρη την πενταετία, λόγω αλλαγής της πολιτικής της το 2014 (αύξηση των δημοσίων δαπανών, μικρότερη αύξηση των φόρων). Άλλοι ερευνητές καταλήγουν σε παρόμοια συμπεράσματα, αν και με διαφορετικές μεθόδους (Wren-Lewis 2015).
Δυστυχώς όμως, η Γερμανία δεν τον στήριξε, ενώ ο Α. Τσίπρας τον ανέτρεψε, μετά από την πρόκληση πρόωρων εκλογών. Έτσι οδηγηθήκαμε στην περιπέτεια του 2015, κατά τη διάρκεια της οποίας το ένα έγκλημα διαδεχόταν το άλλο
– ξεκινώντας από το συμβιβασμό της 20ης Φεβρουαρίου, όπου ο τότε
υπουργός οικονομικών υποσχέθηκε την πλήρη αποπληρωμή του χρέους,
συνεχίζοντας στο δημοψήφισμα που δεν έγινε σεβαστό και καταλήγοντας στο
μνημόνιο νούμερο τρία, με το οποίο επικυρώθηκαν όλα τα υπόλοιπα, αφού
πλέον η πλειοψηφία των πολιτικών κομμάτων τα ενέκρινε στη Βουλή.
Από εκείνο το χρονικό σημείο και μετά η Ελλάδα μετατράπηκε σε άβουλη αποικία των δανειστών της – παραχωρώντας τόσο τη δημόσια περιουσία της με το Υπερταμείο, όσο και την ιδιωτική με τη ληστεία των τραπεζών, η οποία κόστισε επί πλέον στη χώρα μας πάνω από 40 δις € που επιβάρυναν το χρέος.
Ως εκ τούτου, είτε με τη σημερινή κυβέρνηση, είτε με μία επόμενη επίσης οπαδό των μνημονίων, των υποκλίσεων και της υποτέλειας,
η κατάσταση μας δεν πρόκειται να αλλάξει – ενώ, στην καλύτερη των
περιπτώσεων, θα οδηγηθούμε σε ένα παράλληλο νόμισμα το 2018, το οποίο θα
καταστήσει ακόμη ευκολότερη και φθηνότερη τη λεηλασία της πατρίδας μας.
Επίλογος
Ολοκληρώνοντας αυτό που ενοχλεί περισσότερο είναι οι ισχυρισμοί, σύμφωνα με τους οποίους δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα ως Πολίτες ενός κράτους –
ότι είμαστε δηλαδή ανίσχυροι, οπότε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τους
μεταμφιεσμένους σε λύκους βοσκούς, παρά το ότι γνωρίζουμε πού μας
οδηγούν.
Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν λύσεις, αρκεί φυσικά να τις επιδιώξουμε (ανάλυση) – ενώ πριν από όλα οφείλουμε να κατανοήσουμε ότι, πρέπει να αντικαταστήσουμε το σύστημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την άμεση, ούτως
ώστε να λαμβάνουμε εμείς τις αποφάσεις, οπότε να μη γινόμαστε
αντικείμενο εκμετάλλευσης και προδοσίας των εκάστοτε πολιτικών. Έως τότε
η συλλογική αποχή από τις εκλογές αποτελεί ένα μέσον πίεσης – το οποίο
δεν είναι φυσικά το μοναδικό.
Απαιτείται λοιπόν αφενός μεν η τιμωρία των υπευθύνων της κατάρρευσης της χώρας μας, αφετέρου η αλλαγή του συντάγματος
– αφού διαφορετικά δεν πρόκειται να σταματήσει η ατιμωρησία των
πολιτικών, η οποία αποτελεί τη βασικότερη πληγή της Ελλάδας. Εν τούτοις,
τίποτα από όλα αυτά δεν πρόκειται να συμβεί χωρίς μεγάλες θυσίες –
εκτός εάν πιστεύει κανείς στον από μηχανής θεό που θα εμφανισθεί
ξαφνικά, διασώζοντας μας από την ελεύθερη πτώση προς το χάος, στην οποία
ήδη βρισκόμαστε.