Εισήλθαμε αισίως εις το σωτήριο έτος 2004(!), γιατί ως τέτοιο προδιαγράφεται το νέο έτος. Ο λόγος προφανής και δεν είναι άλλος από το εκκολαπτόμενο σχέδιο λύσης του κυπριακού, το οποίο κυοφορεί τις περισσότερες αν όχι όλες τις πρόνοιες του σχεδίου Ανάν.
Ας έλθουμε όμως στο σήμερα μιας και τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα διεξαχθεί στη Γενεύη της Ελβετίας, μια διεθνής διάσκεψη δια το κυπριακού. Είναι απορίας άξιον το πώς οι δύο ηγέτες και κάτω υπό ποίες συνθήκες, αποφάσισαν μονάχα τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης, χωρίς (ακόμη και σήμερα) να ενημερώσουν επίσημα για τη σύνθεση της και την ατζέντα της. Η τουρκική πλευρά σταθερή στη πάγια θέση της ενημερώνει για πενταμερή διάσκεψη, ενώ καθαυτούς τυχόν παρουσία τρίτων θα γίνει υπό το καθεστώς του παρατηρητή. Από την άλλη, η δική μας πλευρά επιμένει πως στη διάσκεψη θα συμμετέχει οπωσδήποτε η Κυπριακή Δημοκρατία ως εμπλεκόμενο μέρος, αλλά δεν μας λέει με ποίο τρόπο θα είναι παρούσα, λες και το φιλάνε για έκπληξη. Ένας λογικός άνθρωπος θα σκεφτεί το προφανές, ήτοι η διαπραγματευτική ομάδα δεν γνωρίζει με ποίο τρόπο θα διασφαλίσει την εκ των ων ουκ άνευ τη παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πολλά ερωτήματα ουσίας παραμένουν δυστυχώς αναπάντητα εξαιτίας της άγνοιας και πολύ φοβάμαι της ανικανότητας της κυβερνητικής πλευράς, να προβλέψει ορθά, γεγονότα και καταστάσεις που ενδεχομένως να μας φέρουν προ τετελεσμένων. Το κυριότερο εξ αυτών παραμένει η μη αποδοχή της παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με τραγική συνέπεια όντως η ειρημένη να μετατραπεί σε εκλιπούσα.
Παράλληλα, αναπάντητο παραμένει και το ερώτημα τι θα γίνει στη πιθανή περίπτωση που οι δύο πλευρές δεν συμφωνήσουν στα ζητήματα του εδαφικού, ήτοι κριτήρια και αποτύπωση τους σε έναν χάρτη. Σε αυτό το σημείο όμως, οι πλείστοι εξ ημών έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη πιθανή εκδοχή. Ο Νίκος Αναστασιάδης ως πολιτικός σαλτιμπάγκος των δεσμεύσεων, θα παρακάμψει «για το καλό της πατρίδας μας» οποιεσδήποτε αρχές και δεσμεύσεις του.
Τέλος, επιθυμώ να κάνω νύξη στη προσφιλή φράση του προέδρου Αναστασιάδη, ότι δηλαδή ο ίδιος δεν θα συμφωνήσει σε λύση «η οποία δεν θα διασφαλίζει τις ανησυχίες των ελληνοκύπριων». Με πολύ προβληματισμό αναρωτιέμαι πότε οι ελληνοκύπριοι ερωτήθησαν για τις ανησυχίες τους περί του κυπριακού. Η μόνη περίπτωση που συνέβη έστω και έμμεσα κάτι τέτοιο ήταν το 2004 στο δημοψήφισμα και εξ όσων αντιλαμβάνομαι το 76% του κυπριακού ελληνισμού δε συμφώνησε με όσα σήμερα ο πρόεδρος θεωρεί «συγκλίσεις».
Ευχής έργον αποτελεί (μέχρι στιγμής) το γεγονός της έγκρισης του οποιουδήποτε σχεδίου ή συμφωνίας επί του κυπριακού, από τον ευπατρίδη, αξιοπρεπή και λογικό ελληνοκύπριο. Ας ελπίσουμε επιτελούς ο πρόεδρος, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες αυτών που καλούνται να βιώσουν τη λύση που κυοφορούν οι διαπραγματεύσεις και να σταματήσει να αφουγκράζεται αποκλειστικά τις ανησυχίες των δυτικοευρωπαίων και του δοσίλογου Ακιντζί.
Ας έλθουμε όμως στο σήμερα μιας και τις αμέσως επόμενες ημέρες, θα διεξαχθεί στη Γενεύη της Ελβετίας, μια διεθνής διάσκεψη δια το κυπριακού. Είναι απορίας άξιον το πώς οι δύο ηγέτες και κάτω υπό ποίες συνθήκες, αποφάσισαν μονάχα τη διεξαγωγή διεθνούς διάσκεψης, χωρίς (ακόμη και σήμερα) να ενημερώσουν επίσημα για τη σύνθεση της και την ατζέντα της. Η τουρκική πλευρά σταθερή στη πάγια θέση της ενημερώνει για πενταμερή διάσκεψη, ενώ καθαυτούς τυχόν παρουσία τρίτων θα γίνει υπό το καθεστώς του παρατηρητή. Από την άλλη, η δική μας πλευρά επιμένει πως στη διάσκεψη θα συμμετέχει οπωσδήποτε η Κυπριακή Δημοκρατία ως εμπλεκόμενο μέρος, αλλά δεν μας λέει με ποίο τρόπο θα είναι παρούσα, λες και το φιλάνε για έκπληξη. Ένας λογικός άνθρωπος θα σκεφτεί το προφανές, ήτοι η διαπραγματευτική ομάδα δεν γνωρίζει με ποίο τρόπο θα διασφαλίσει την εκ των ων ουκ άνευ τη παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Πολλά ερωτήματα ουσίας παραμένουν δυστυχώς αναπάντητα εξαιτίας της άγνοιας και πολύ φοβάμαι της ανικανότητας της κυβερνητικής πλευράς, να προβλέψει ορθά, γεγονότα και καταστάσεις που ενδεχομένως να μας φέρουν προ τετελεσμένων. Το κυριότερο εξ αυτών παραμένει η μη αποδοχή της παρουσίας της Κυπριακής Δημοκρατίας με τραγική συνέπεια όντως η ειρημένη να μετατραπεί σε εκλιπούσα.
Παράλληλα, αναπάντητο παραμένει και το ερώτημα τι θα γίνει στη πιθανή περίπτωση που οι δύο πλευρές δεν συμφωνήσουν στα ζητήματα του εδαφικού, ήτοι κριτήρια και αποτύπωση τους σε έναν χάρτη. Σε αυτό το σημείο όμως, οι πλείστοι εξ ημών έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας τη πιθανή εκδοχή. Ο Νίκος Αναστασιάδης ως πολιτικός σαλτιμπάγκος των δεσμεύσεων, θα παρακάμψει «για το καλό της πατρίδας μας» οποιεσδήποτε αρχές και δεσμεύσεις του.
Τέλος, επιθυμώ να κάνω νύξη στη προσφιλή φράση του προέδρου Αναστασιάδη, ότι δηλαδή ο ίδιος δεν θα συμφωνήσει σε λύση «η οποία δεν θα διασφαλίζει τις ανησυχίες των ελληνοκύπριων». Με πολύ προβληματισμό αναρωτιέμαι πότε οι ελληνοκύπριοι ερωτήθησαν για τις ανησυχίες τους περί του κυπριακού. Η μόνη περίπτωση που συνέβη έστω και έμμεσα κάτι τέτοιο ήταν το 2004 στο δημοψήφισμα και εξ όσων αντιλαμβάνομαι το 76% του κυπριακού ελληνισμού δε συμφώνησε με όσα σήμερα ο πρόεδρος θεωρεί «συγκλίσεις».
Ευχής έργον αποτελεί (μέχρι στιγμής) το γεγονός της έγκρισης του οποιουδήποτε σχεδίου ή συμφωνίας επί του κυπριακού, από τον ευπατρίδη, αξιοπρεπή και λογικό ελληνοκύπριο. Ας ελπίσουμε επιτελούς ο πρόεδρος, να αφουγκραστεί τις ανησυχίες αυτών που καλούνται να βιώσουν τη λύση που κυοφορούν οι διαπραγματεύσεις και να σταματήσει να αφουγκράζεται αποκλειστικά τις ανησυχίες των δυτικοευρωπαίων και του δοσίλογου Ακιντζί.