Το 2016 για την ελληνική κοινωνία ήταν σαν μια γαλέρα.
Κάποιοι
στα αμπάρια τραβούσαν κουπί, κάποιοι χτύπαγαν το μαστίγιο στις πλάτες
των κωπηλατών, κάποιοι κάθονταν στο πηδάλιο και κάπνιζαν μπάφο
κατευθύνοντας την τριήρη "όπου νάναι", και κάποιοι λιάζονταν στο
κατάστρωμα γκρινιάζοντας γιατί δεν φυσάει ούριος άνεμος.
Επειδή
δεν φτάσαμε πουθενά, ο μικρός τιμονιέρης αποφάσισε πως για να φτάσουμε
στη στεριά πρέπει να διπλασιάσει το μαστίγιο στους κωπηλάτες, να αυξήσει
τις ώρες τους στο κουπί και να μειώσει τις μερίδες τροφής τους στο ελάχιστο.
Αρκετοί κωπηλάτες αποφάσισαν και πήδηξαν μεσοπέλαγα και ακόμα περισσότεροι ετοιμάζονται για το ρεσάλτο.
Η χρονιά που έρχεται θα είναι πολύ δυσκολότερη για όλους πλην αυτών που λίαζονται, αν ο μικρός τιμονιέρης συνεχίσει να κρατάει το πηδάλιο.
Η ευχή μου είναι να μην είναι η επόμενη χρονιά σαν αυτήν που φεύγει. Στα τσακίδια!
Να είναι καλλίτερη.
Καλό 2017!