Με ύφος απογοήτευσης έγινε αναφορά σε μια πρόσφατη διεθνή δημοσκόπηση με το ερώτημα αν θα πολεμούσες για την πατρίδα σου.
Στην Ελλάδα απάντησε θετικά ένα 54% ενώ στην Τουρκία το 73%. Με άλλα λόγια, σε εμάς ο ένας στους δύο, απέναντι οι τρεις στους τέσσερις.
Τι μας εκπλήσσει όμως;
Για να πολεμήσεις για κάτι, σημαίνει ως απαραίτητη προϋπόθεση την ύπαρξη αυτού του "κάτι".
Στη χώρα μας τι απέμεινε για να πολεμήσει κανείς;
Τα σπίτια των Ελλήνων δημεύονται εν τοις πράγμασι μέσω της βαρύτατης φορολογίας.
Ο κόσμος δεν έχει πια εργασία.
Τα παιδιά των Ελλήνων εγκαταλείπουν δίχως καν να ρίξουν μια ματιά πίσω τους, την Ελλάδα και πλέον δηλώνουν ότι θα έρχονται μόνο για διακοπές.
Η Ελληνική Βουλή δεν παράγει νομοθετικό έργο αλλά ψηφίζει ό,τι υποδεικνύεται.
Γιατί να πολεμήσει ο 45χρονος, που πολεμά σε έναν άλλο πόλεμο κάθε μέρα, ώστε να πληρώνεται ο συνομίληκός του συνταξιούχος;
Γιατί να κάνει το ίδιο ένας 30αρης ελεύθερος επαγγελματίας που στα 10 ευρώ του απομένουν περίπου 2 ευρώ όταν σε άλλες εισοδηματικές κατηγορίες περισσεύουν τα 8 ευρώ.
Επειδή δεν υπάρχει λόγος να φλυαρούμε, ας συνοψίσουμε όλα τα παραπάνω που αναφέραμε αλλά και εκείνα που δεν αναφέραμε, γιατί να πολεμήσει κάποιος για αυτή τη σημερινή Ελλάδα;
Δεν είναι τυχαίο ότι αντίστοιχο χαμηλό ποσοστό 55% και 58% απαντούν θετικά στα κρατικά μορφώματα της Βοσνίας και του Κοσόβου. Παρά το θεωρηρικά εντονότερο συναίσθημα αυτοδιάθεσης σημαντικού τμήματος του εκεί πληθυσμού και το νεαρό της ηλικίας των κρατών αυτών, η ζοφερή πραγματικότητα απογοήτευσε τους ανθρώπους (θυμηθείτε το άρθρο μας για το Κόσοβο και ποιοι κάνουν κομάντο στο προτεκτοράτο).
Ενδιαφέρον θα είχε ένα άλλο ερώτημα, αν θα πολεμούσατε σε μια εθνικο-απελευθερωτική επανάσταση της πατρίδας σας;