Ο Νίκος Συρίγος γράφει για τις λέξεις που αποκτούν το πραγματικό τους νόημα όταν τις ζεις, έστω και ως... θεατής.
Οι δημοσιογράφοι και δη οι «αθλητικοί» παίζουμε με τις λέξεις. Και να «Θεός» ο ένας, και να «μάγκας» ο άλλος και να «ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ» ο παράλλος… Αυτός δηλαδή που θα βάλει το γκολ, το τρίποντο, θα κάνει την ντρίμπλα, θα ταπώσει τον αντίπαλο… Η υπερβολή της «πρώτης σελίδας» που έλεγε κάποτε ένας φίλος.
Σήμερα το πρωί, πολύ πρωί, το ξυπνητήρι μου βάρεσε στις 5.30 πμ. Είχα να ξυπνήσω τόσο νωρίς από τον Στρατό. Τότε ήταν για να βαρέσουμε κάνα νούμερο. Τώρα για να πάω στον DERTI και να ξεκινήσουμε εκπομπή με τον Μάνεση. 7-10 το πρωί… Δεν κουβαλάς δηλαδή και αμμοχάλικο…. Κάθεσαι πίσω από το μικρόφωνο, στο ζεστό στούντιο και λες τα δικά σου… Την ώρα που μπήκα στο αυτοκίνητο το θερμόμετρο έδειχνε -1(μείον ένα). Κρύο. Τέτοια ώρα συνήθως γύριζα σπίτι. Από κάνα μπουζούκι. Να φύγω για δουλειά δεν το είχα δοκιμάσει… Στο δρόμο για τον σταθμό είδα ανθρώπους που μάλλον έχουν ξυπνήσει ξανά τόσο νωρίς. Που είναι η ζωή τους. Που βγαίνουν στο δρόμο για να φέρουν το μεροκάματο στο σπίτι να ζήσουν τη φαμίλια τους. Ανθρώπους στο τιμόνι, στη στάση του λεωφορείου, στον πάγκο της λαϊκής, ανθρώπους στην ηλικία του πατέρα μου που πρέπει να δουλεύουν ακόμη για να ζήσουν…
Δεν ξέρω αν ήταν το σοκ του ξυπνήματος στις 5.30 το πρωί αλλά ένιωσα ότι κάπου ξύπνησα και είδα την πραγματικότητα. Ότι ΜΑΓΚΑΣ πρώτα και πριν απ’όλους και απ’όλα είναι αυτός που βγάζει το ψωμί του μέσα στο κρύο, στις πέντε το πρωί… Αυτός που δεν έχει την άνεση να επιλέξει δουλειές αλλά έχει επιλέξει ζωή. Έχει αποφασίσει να πεθάνει όρθιος... Και αυτοί οι τύποι δεν έχουν απλά τον σεβασμό μας αλλά κάτι παραπάνω.
Είναι η Ελλάδα του χθες, του σήμερα και του αύριο. Είναι το DNA τούτης εδώ της χώρας, που δεν σκύβει το κεφάλι... Είναι ο ορισμός του Έλληνα. Καλή χρονιά πατριώτες… Τα υπόλοιπα εν καιρώ…