Μιχάλης Ροδόπουλος
Δικηγόρος
Ο ισχυρισμός ότι ο Σπαλιάρας έχει συνευρεθεί ερωτικώς με 4.000 γυναίκες δεν είναι ποινικά κολάσιμος. Αν ποτέ δικαστεί για το καθ’ υπόθεση ψεύδος του, θα αθωωθεί. Αν κάποιοι εκ της αθωώσεως αυτής συνάγουν ότι όντως κοιμήθηκε με αυτό το πλήθος των γυναικών δεν είναι πρόβλημα της δικαιοσύνης.
Τις τελευταίες ώρες, όποιος σερφάρει στο διαδίκτυο και χαζεύει στο Facebook θα σχηματίσει την εντύπωση ότι η ελληνική Δικαιοσύνη έχει λαλήσει, ότι επικυρώνει το παραμύθι του Σώρρα για τα 600 δις και ότι μάλιστα έχει βαλθεί να τον συνδράμει για να επικρατήσει στα δημόσια πράγματα.
Όλο αυτό ξεκίνησε από το δημοσίευμα της Αthens Review of Books “Η απόφαση των 600 δις”, που αναδημοσιεύει με καυστικά σχόλια την αθωωτική για τους κατηγορουμένους δικαστική απόφαση για το αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων (άρθρο 191 του Ποινικού Κώδικα). Ακολούθησε αχαλίνωτη αναπαραγωγή από sites του αυτοαποκαλούμενου μετώπου της λογικής.
Σημαντική λεπτομέρεια. Η εκτιθέμενη στη χλεύη των «λογικών» απόφαση του Μονομελούς Πλημμελειοδικείου Αθηνών είναι λίγο μπαγιάτικη, έτους 2013. Θα ξέμεινε μάλλον το σύστημα της λογικής από σκιάχτρα ανοησίας για να ικανοποιεί την υπεροψία του και ανέσυρε κάτι ετοιματζίδικο από το συρτάρι. Έχουν όμως δίκιο οι Σέρλοκ που ανέλαβαν το ιεραποστολικό έργο διαφωτίσεως των άμαθων μαζών, των άμαθων δικαστών, των άμαθων οικονομολόγων, των άμαθων και απαίδευτων επί παντός επιστητού και πάσης γνωστής επιστήμης ως οιονεί Logicians Universalis;
Το ποινικό αδίκημα της διασποράς ψευδών ειδήσεων τελείται όταν διασπείρονται ψεύδη και φήμες οι οποίες είναι επιτήδειες να επιφέρουν ορισμένο αποτέλεσμα. Δεν αρκεί δηλαδή να ισχυρίζεται κανείς ψεύδη, αλλά αυτά τα ψεύδη θα πρέπει να έχουν και τη δυνατότητα κατά το γράμμα του νόμου «να επιφέρουν ανησυχίες ή φόβο στους πολίτες ή να ταράξουν τη δημόσια πίστη ή να κλονίσουν την εμπιστοσύνη του κοινού στο εθνικό νόμισμα ή στις ένοπλες δυνάμεις της χώρας ή να επιφέρουν διαταραχή στις διεθνείς σχέσεις της χώρας». Τα ψεύδη του Σώρρα για δήθεν αμύθητη περιουσία που διαχειρίζεται –παρ’ ότι εξόφθαλμα– ουδένα φόβο ενσπείρουν στους πολίτες ούτε κλονίζουν ασφαλώς τη δημόσια πίστη και την εμπιστοσύνη στο εθνικό νόμισμα. Άνθρακες ο θησαυρός της ανακαλύψεως.
Το αδίκημα τελεσιουργείται, για παράδειγμα, αν διαδίδω ψευδώς ότι δρα ανεξέλεγκτος βιαστής σε ορισμένη περιοχή με αποτέλεσμα να φοβάται κόσμος να κυκλοφορήσει ή αν ψευδώς ισχυρίζομαι ότι υπάρχει παραδικαστικό κύκλωμα που στήνει δίκες με αποτέλεσμα να κλονίζεται η δημόσια πίστη στον θεσμό της δικαιοσύνης. Ας πούμε ένα απλό παράδειγμα. Ο ισχυρισμός ότι ο Σπαλιάρας έχει συνευρεθεί ερωτικώς με 4.000 γυναίκες δεν είναι ποινικά κολάσιμος. Αν ποτέ δικαστεί για το καθ’ υπόθεση ψεύδος του, θα αθωωθεί. Αν κάποιοι εκ της αθωώσεως αυτής συνάγουν ότι όντως κοιμήθηκε με αυτό το πλήθος των γυναικών δεν είναι πρόβλημα της δικαιοσύνης. Αν από την αθώωση οι «μετωπολογικοί» συνάγουν από τα πυρίκαυστα πληκτρολόγιά τους ότι παρανόησαν οι δικαστές επίσης δεν είναι πρόβλημα των δικαστών. Η απόφαση ορθότατα απήλλαξε από την κατηγορία των Αρτέμη Σώρρα. Το ίδιο θα πράξει και αν ήθελε ποτέ δικαστεί ο «Χαρίζω οικόπεδα». Ορθότατα, η τότε Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου, εξαίρετη νομικός, δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με την υπόθεση και ας γεμίζουν με like οι αναρτήσεις που καθυβρίζουν τη δικαιοσύνη μας ως ψεκασμένη.
Αυτά όλα τα αναφέρει φυσικά η δικαστική απόφαση με την οποία συμφώνησε και ο Εισαγγελέας της έδρας. Ορθή στο αποτέλεσμα και με πλήρη αιτιολογία που αρκούσε για να στηρίξει το απαλλακτικό πόρισμα. Στην αιτιολογία όμως αναφέρεται επιπλέον, επιπροσθέτως και ενδεχομένως εκ περισσού, ότι δεν αποδείχθηκε καν το ψεύδος του ισχυρισμού. Τίνος ισχυρισμού όμως; Ότι δεν υπάρχει η περιουσία ή ότι δεν υπάρχει το πληρεξούσιο; Η απόφαση αναφέρει:
Στην υπό κρίση περίπτωση αποδείχθηκε, ότι ο πρώτος κατηγορούμενος, δυνάμει αμετάκλητου πληρεξουσίου, τυγχάνει διαχειριστής χρηματικού ποσού, ύψους εξακοσίων δισεκατομμυρίων δολαρίων (600.000.000.000), που ανήκει σε αλλοδαπή εταιρία επενδύσεων, με την επωνυμία «Red Panther Limited», που εδρεύει στο Λονδίνο της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο Σώρρας περιέφερε πράγματι ένα χαρτί που τον καθιστούσε πληρεξούσιο μιας Α περιουσίας, την οποία το δικαστήριο δεν είχε λόγο να ερευνήσει αν υφίσταται και ανέφερε απλά αφηγηματικώς στο σώμα της αιτιολογίας.
Οι διατυπώσεις στην επιπρόσθετη αιτιολογία ενδεχομένως να μη διεκδικούν δάφνες νομικής σαφήνειας ή φιλολογικής ακριβολογίας. Θεωρώ όμως ότι η ανάδειξη μιας κακογραμμένης πρότασης σε μια ορθή στην ουσία της απόφαση η οποία εκδόθηκε προ τετραετίας για να πετάξει τη ρετσινιά του ψεκασμένου σε δικαστικούς λειτουργούς που δικάζουν με τη μαζικότητα και τις ταχύτητες που βαρύνουν ένα πρωτοβάθμιο δικαστήριο δείχνει το μέγεθος του παροξυσμού στον οποίο έχει διολισθήσει μια αυτοαναγορευόμενη ελίτ. Λύνει προβλήματα που δεν προβληματίζουν κανέναν – και μπράβο τους.
Όσο οι ελίτ θα ψειρίζουν πολυτελώς ανούσια θέματα για να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητα του διανοητικού τους θρόνου τόσο ο κόσμος θα απομακρύνεται αντιδραστικά από αυτές. Η αναμέτρηση με εύκολους αντιπάλους καταδεικνύει απλά την ένδεια του λόγου τους. Με μπαγιάτικους εχθρούς ικανοποιείται το αυτάρεσκο εγώ με like, αλλά η κοινωνία επιμένει σε ερωτήματα που την απασχολούν. Μάθαμε τι είναι ανόητο. Αλλά καλό θα ήταν να μάθουμε και τι είναι έξυπνο. Αυτό περιμένει ο κόσμος από το μέτωπο της λογικής και όχι επίδειξη διανοητικής ισχύος – πραγματικής ή κατά φαντασίαν. Ας διαλέξουν λοιπόν προβλήματα στο μπόι τους, γιατί με τόσα φώτα καταλήξαμε τόσο μωροί όσο και πρώτα.