«Μας είπαν να πάρουμε το 7χρονο παιδί μας και να το πετάξουμε στα σκουπίδια» μου είπε ένας γνωστός στο τηλέφωνο. «Τι είναι αυτά που λες; Παλάβωσες;» του απήντησα. Δυστυχώς δεν τρελάθηκε αυτός αλλά όλοι όσοι αποφασίζουν στον τόπο αυτό.
Καμιά φορά δεν μπορώ να καταλάβω σε τι διαφέρει αυτός ο τόπος από ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης του Β' ΠΠ.
Ένα 7χρονο παιδί όπως χιλιάδες άλλες που βρίσκεται σε ένα πρόγραμμα εργοθεραπειών και λογοθεραπειών, με σημαντική πρόοδο αιωρείται στο κενό γιατί κάποιοι στον ΕΟΠΥΥ αποφάσισαν να τινάξουν στον αέρα αυτό που λέμε κοινωνικό κράτος. Διότι όταν σκοτώνεις τα παιδιά, παύει να υπάρχει κοινωνικό κράτος.
Το συγκεκριμένο παιδί ενδεχομένως δε θα καταφέρει να συνεχίσει τη θεραπεία του. Το κόστος είναι μεγάλο. Η μητέρα δεν εργάζεται. Η οικογένεια έχει ακόμη ένα παιδί. Ο πατέρας τρέχει από το πρωί ως το βράδυ. Ακόμη... Δε λες καλά που έχει ακόμη δουλειά, εκεί μας καταντήσανε.
Μια χώρα η οποία μπορεί να γιγαντώνει το δημόσιό της με 27.000 επιπλέον κόσμο και να διορίζει ημέτερους αλλά δε δίνει δεκάρα τσακιστή για τα παιδιά, τα όσα παιδιά απέμειναν να γεννιούνται στην Ελλάδα.
Μια άλλη φίλη μου σε απόγνωση. Στο κοριτσάκι της, χάρη στη αστείρευτη αγάπη της και τους ειδικούς βιώνει κυριολεκτικά θαύματα. «Μου κόβουν τα φτερά τα παιδιού μου» μου είπε. Βγάζει στο σφυρί ακίνητό της για να μπορέσει να ανταπεξέλθει αλλά δε χτυπά ούτε το τηλέφωνο. Η ίδια τις προάλλες δεν είχε περίσσευμα να αγοράσει ένα σετ μαρκαδόρων για το αγγελούδι της που του αρέσει να ζωγραφίζει. Αλλά τι νοιάζει αυτό τον μέγα και πολύ επίκουρο καθηγητή-διοικητή του ΕΟΠΥΥ;
Τι θα απογίνει αυτό το παιδί; Με ποιο δικαίωμα το κράτος του στερεί ένα πιθανό λαμπρό μέλλον; Και όχι μόνο στο παιδί αυτό.
Μειώσουν, λένε, τη συνεδρία στο μισάωρο από τα 45 λεπτά. Και τι θα κάνει βρε δολοφόνοι ένα αυτιστικό παιδί;
Ένας άνθρωπος μπορεί να αντέξει ίσως πολλά πράγματα. Σίγουρα όμως αδυνατεί να ανεχθεί έγκλημα σε βάρος του παιδιού του.
Και αυτά τα παιδιά που η διοίκηση του ΕΟΠΥΥ πετά στον Καιάδα, είναι και δικά μας παιδιά. Τι πιο ρατσιστικό από αυτό; Πού είναι ο κρητίκαρος, ο μέγας και πολύς Πολάκης; Λες οκ, φωνάζει, απειλεί, γκαρίζει αλλά τι στην ευχή, θα αγαπά τα παιδιά, γιατρός είναι κιόλας. Ο πρωθυπουργός που το παίζει φίλος των παιδιών; Ο φιλόδοξος διάδοχός του που όλο προβάλλει την οικογένειά του; Ξέρω, λέω χαζομάρες και να πάω να με κοιτάξει κανένας γιατρός.
Τι θα απογίνουν όμως αυτά τα παιδιά; Θα αλλάξουν προγράμματα; Θα τα σταματήσουν; Το πιθανότερο για πολλά. Κι αυτά δεν είναι απλές αράδες μιας προσωπικής μου απογοήτευσης για την παρακμή αυτής της χώρας αλλά επερχόμενες σκληρές πραγματικότητες που αν επιχειρήσουμε να αποτυπώσουμε σε κείμενο δε θα μας φτάσει ολόκληρη η ζωή.
Δεν ντρέπεται μόνο ο Μπουτάρης. Ντρέπομαι κι εγώ μαζί του. Ντρέπομαι που είμαι Ελληνας; Ντρέπομαι που είναι αυτοί Ελληνες; Πάντως ντρέπομαι. Ίσως να ντρέπομαι που καθόμαστε και τα ανεχόμαστε όλα αυτά.