Ακολουθώντας ως σκυλάκι η Κομισιόν, συμφώνησε με το ΔΝΤ ότι τα μέτρα που θα πρέπει να ψηφίσει προκαταβολικά η κυβέρνηση θα πρέπει να ανέλθουν τώρα σε 7 δισ από τα 4,5 δισ που ζητούντο μέχρι σήμερα.
ΔΝΤ και Κομισιόν συμπεριλαμβάνουν τώρα προς ψήφιση από την Ελληνική Βουλή λογαριασμό την αύξηση των ληξιπρόθεσμων οφειλών στο δημόσιο (1,15 δισ), τα αναδρομικά των ένστολων, την κάλυψη των ελλειμμάτων στον ΕΦΚΑ κλπ.
ΔΝΤ και Κομισιόν κινούνται πλέον με έναν ανελέητο τρόπο, ο οποίος δεν
έχει εύκολη εξήγηση, εκτός και αν στην πλάτη της χώρας παίζονται
ευρύτερα παιχνίδια και επενδύονται ευρύτερες στρατηγικές ων ΗΠΑ, της Γερμανικής Ευρώπης αλλά και επιλογές του ΔΝΤ, που αδιαφορούν για την καταστροφή της χώρας και την εξαθλίωση του ελληνικού λαού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι ΔΝΤ και ΕΕ ζητούν στην πραγματικότητα να ψηφιστούν νέες μειώσεις των κύριων συντάξεων (κατάργηση προσωπικής διαφοράς) ύψους 40% (!), ενώ ζητούν, πλήρη απελευθέρωση και απορρύθμιση των απολύσεων και των εργασιακών σχέσεων, αδιαφορώντας πλήρως για την φρικτή εργασιακή ζούγκλα που κυριαρχεί στη χώρα μας.
Φτάσαμε πλέον στο σημείο οι εξευτελιστικοί μισθοί σε εργαζομένους να
δίνονται και αυτοί με κουπόνια σε είδος ή και με κάρτες Βουλγαρίας για
να αποφεύγονται φόροι και ασφαλιστικές εισφορές.
Ο Αλ. Τσίπρας και η κυβερνητική κομματική ομάδα που το περιβάλλει φέρουν ακέραια την ευθύνη για τις τραγικές εξελίξεις.
Φυσικά, ο Τσίπρας και οι περί αυτόν δεν θα είχαν τελικά αντίρρηση να
προσυπογράψουν και να ψηφίσουν όσα απίθανα ζητούν οι πιστωτές. Μετά το
τρίτο μνημόνιο ο κατήφορος δεν έχει πάτο.
Αν δεν προχωρούν, όμως, στην ψήφιση όσων τους ζητούνται, είναι γιατί τρέμουν το πολιτικό κόστος και κυρίως τις κοινωνικές αντιδράσεις.
Όσο, όμως, η σπαρασσόμενη, διαλυμένη σε φέουδα και καταρρέουσα κυβέρνηση Τσίπρα καθυστερεί τις ”διαπραγματεύσεις”’ χωρίς να διαθέτει εναλλακτική λύση απέναντι στους δανειστές (η μόνη είναι η έξοδος από την ευρωζώνη), τόσο πιο δεινή και δύσκολη γίνεται η θέση της χώρας και τόσο φορτώνεται, μάλλον, η ατζέντα των απαιτήσεων των πιστωτών.
Η κυβέρνηση αυτήν την ώρα σε πλήρες αδιέξοδο
προσπαθεί να βρει ”φόρμουλα΄΄ για να χρυσώσει το χάπι της ψήφισης των
νέων μέτρων, αν και δεν πρέπει να αποκλεισθεί η προσφυγή στις εκλογές,
”φυγή προς τα μπρος” την ονομάζουν κάποιοι στο Μαξίμου, για την παράδοση
της εξουσίας, με κάποιους χιμαιρικούς σχεδιασμούς για την επόμενη μέρα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ακόμα και με το σενάριο της πλήρους πειθάρχησης στις απαιτήσεις των πιστωτών, η χώρα πολύ δύσκολα θα αποφύγει το σενάριο της ασύντακτης χρεωκοπίας το επόμενο διάστημα μέχρι το τέλος του χρόνου.
Η ασύντακτη χρεωκοπία θα είναι μάλλον βέβαιη μέσα στο 2017 στην περίπτωση της επιλογής των εκλογών, με όσα οι τελευταίες συνεπάγονται.
Η Ελλάδα, ακόμα και αν υιοθετήσει πλήρως και στο ακέραιο όλες τις ”παράλογες” απαιτήσεις ΕΕ και ΔΝΤ, δεν θα είναι καθόλου εύκολο να αποφύγει την άτακτη χρεωκοπία.
Αν η χώρα, πράγμα και πιθανότερο, δεν μπορέσει να
βγει στις αγορές, με πραγματικά χαμηλά επιτόκια δανεισμού μέχρι το τέλος
του χρόνου, τότε θα πρέπει να συμφωνηθεί νέα χρηματοδότηση της από τους πιστωτές, πράγμα που σημαίνει τέταρτο μνημόνιο.
Νέα χρηματοδότηση, όμως, δηλαδή τέταρτο πρόγραμμα είναι κάτι παραπάνω από απίθανο να υπάρξει όχι μόνο από το ΔΝΤ αλλά ούτε και από την ΕΕ.
Άρα, η χώρα θα βαδίσει εντελώς απροετοίμαστη
και κάτω από τις χειρότερες συνθήκες στην ασύντακτη χρεωκοπία και
επομένως στην άτακτη έξοδο από το ευρώ, πράγματα μάλιστα που θα τα
διαχειριστεί με τον πιο αντιλαϊκό τρόπο, κάποιου είδους οικουμενική
κυβέρνηση του κατεστημένου.
Ποτέ η χώρα όσο αυτήν την στιγμή δεν είχε τόσο ανάγκη, για την ίδια της την επιβίωση, μια μεγάλη δημοκρατική ανατροπή.
Μια ανατροπή που θα την απάλλασσε συντονισμένα, σχεδιασμένα και στη
βάση ενός ριζοσπαστικού προγράμματος από τα μνημόνια, το ευρώ, την
υποτέλεια, τη λιτότητα και το φοροπνίξιμο της οικονομίας και του λαού.
Μια ανατροπή που δεν θα ήταν μια εύκολη υπόδεση αλλά θα έδινε ανάσα και ελπίδα στη χώρα.
Θα έφερνε τις λαϊκές δυνάμεις και τη δημοκρατική συμμετοχή στο προσκήνιο μαζί με την εθνική κυριαρχία και μια ανεξάρτητη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, πράγματα που αποτελούν προϋποθέσεις διεξόδου και νέας προοπτικής.
Γι’ αυτό σήμερα και γι’ αυτήν την ανατροπή γίνεται απόλυτα αναγκαία το μέτωπο.
Ένα μέτωπο όλων των δυνάμεων που θέλουν μια Ελλάδα χωρίς μνημόνια, χωρίς τυραννία και την κατοχή των δανειστών.
Μια Ελλάδα δημοκρατική, κυρίαρχη και δίκαιη.
Κ.Μ