Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Υπάρχουν ζητήματα λεπτά για τα οποία οι διατυπώσεις πρέπει να είναι
προσεκτικές. Η δικαιοσύνη είναι ένα από αυτά. Το ίδιο και οι διεθνείς
σχέσεις της χώρας. Ο Άρειος Πάγος πήρε την απόφαση της μη έκδοσης των 8
Τούρκων στρατιωτικών στην Τουρκία και η απόφαση είναι απολύτως σεβαστή, όπως μάλιστα ορθογράφησα και πρόσφατα για το δικαίωμα του δικαστή να έχει την άποψή του.
Το λάθος είναι πολιτικό στη συνολική διαχείριση του ζητήματος
και κατά τη γνώμη μου δεν θα έπρεπε να είναι ο Άρειος Πάγος αυτός που
θα έπαιρνε την ευθύνη της επίλυσης του προβλήματος.
Η πρώτη μεγάλη αστοχία έγινε με την αμηχανία που επικράτησε κατά τη στιγμή της παράδοσης των 8 στην Αλεξανδρούπολη. Είχαν
μπει παράνομα στο ελληνικό έδαφος, ήταν χωρίς διακριτικά και
ισχυρίζονταν πως είναι στρατιωτικοί. Θα μπορούσαν να είναι και
εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου που είχαν κλέψει ένα ελικόπτερο.
Για την ελληνική πολιτεία αυτό έπρεπε εκείνη τη στιγμή να είναι
αδιάφορο. Έπρεπε να τους κάνει «πακέτο» και να τους παραδώσει στην Τουρκία και να κλείσει το θέμα πριν καν δημιουργηθεί. Το
μόνο σωστό που έγινε σε εκείνη τη φάση είναι ότι κρατήθηκε το
ελικόπτερο για να το κάνουν «φύλλο και φτερό» οι αξιωματικοί της
Πολεμικής μας Αεροπορίας.
Η αμηχανία όμως της πολιτικής ηγεσίας μπροστά στο γεγονός, το κατέστησε ζήτημα που έλαβε μεγάλη και κρίσιμη διάσταση.
Οι Ευρωπαίοι ήθελαν να δώσουν ένα «χαστούκι» στον «αυθάδη» Ερντογάν κι
έβαλαν την Ελλάδα από κει και πέρα να βγάλει εκείνη «τα κάστανα από τη
φωτιά», υπερασπιζόμενη τα ανθρώπινα δικαιώματα και το ευρωπαϊκό
κεκτημένο.
«Copy paste» η ίδια ιστορία με το προσφυγικό, όπου η Ευρώπη
υπερασπίζεται υποτίθεται τις αξίες της στην Ελλάδα, την ώρα που όλοι οι
υπόλοιποι κλείνουν τα σύνορα. Έτσι και τώρα, η ελληνική δικαιοσύνη μπαίνει μπροστά αλλά για όλους τους υπόλοιπους Ευρωπαίους είναι απλά Παρασκευή. Αν
η Ευρώπη έχει κοινές αξίες που νιώθει πως πρέπει να υπερασπιστεί, τότε
να τις υπερασπιζόμαστε όλοι μαζί και η τύχη των «8» να κρινόταν στο
Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και όχι στον Άρειο Πάγο της Αθήνας. Αυτό θα ήταν το
σωστό και το δίκαιο.
Για τα δύσκολα προβλήματα της Ευρώπης, οι Ευρωπαίοι μας
αντιμετωπίζουν πολιτικά. Για τα δύσκολα προβλήματα όμως της ελληνικής
οικονομίας, μας αντιμετωπίζουν ως δανειστές και δεν κάνουν πολιτική
διαπραγμάτευση όπως δηλώνουν κατ’ επανάληψη. Φαντάζομαι ότι το πόσο
δίκαιο ή άδικο είναι αυτό το καταλαβαίνει κι ένας μαθητής του δημοτικού.
Φαίνεται ωστόσο να μην το καταλαβαίνει το πολιτικό σύστημα.
Σε μια στιγμή μεταβατική για το παγκόσμιο σύστημα, με Brexit, με
Τραμπ στις ΗΠΑ, με επικείμενη μεγάλη πολιτική ανατροπή στη Γαλλία, η
Ελλάδα είπε «να βάλει τα γυαλιά στον Ερντογάν», ο οποίος δεν ελέγχεται,
έχει «ξεφύγει» και ούτε ελέγχει το εσωτερικό της χώρας του. Όταν πολύ
μεγαλύτερες δυνάμεις δεν έχουν αποφασίσει για το πώς θα αντιμετωπίσουν
αυτόν τον Ερντογάν, εμείς υπό ευρωπαϊκή πίεση αφήσαμε ένα πολιτικό θέμα
να καταλήξει νομικό, με προδιαγεγραμμένη εξέλιξη.
Περιμένει τώρα κανείς πως θα καθίσει ο Ερντογάν σε τραπέζι
για την επίλυση του Κυπριακού; Ή περιμένει κανείς πως θα αποκλιμακωθούν
οι προκλήσεις στο Αιγαίο; Ή περιμένει κανείς πως θα «συγκρατήσει» τους
πρόσφυγες;
Το πολιτικό λάθος τώρα έγινε. Και θα επιβαρύνει σοβαρά το κλίμα στις
ελληνοτουρκικές σχέσεις, σε μια περίοδο που η Ελλάδα έχει «πιάσει πάτο».
Οι πολιτικές ευθύνες είναι πλέον ιστορικές.
ΥΓ: Του Κοτζιά του έχω πολλά «φυλαγμένα» και από τη
διαχείριση των συνομιλιών για το Κυπριακό. Σήμερα πάντως οφείλω ως
σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης να αναρωτηθώ σοβαρά αν η πατρίδα μου έχει ή
δεν έχει τελικά Υπουργό Εξωτερικών…