 |
| Σκίτσο του Πιν από τον Φιλελεύθερο |
Του Γιάννη Σπανού
Η μεγαλύτερη ιστορική αμαρτία, που μας έσυρε στην καταιγίδα των αφανιστικών περιπετειών της νεότερης εποχής, ήταν οι συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου της 19ης Φεβρουαρίου 1959. Στιγμάτισε την ελληνική ζωή τριών και πλέον χιλιάδων χρόνων και διέκοψε τους πόθους αιώνων, τους αγώνες γενεών.
Άλλαξε τον ρουν του λαού μας στην εξέλιξη του χρόνου και διαστρέβλωσε το πεπρωμένο που δεν καθορίζουν μυθολογικές θεότητες της αρχαιότητας, αλλά οι αποφάσεις των ανθρώπων, που αν δεν εμπνέονται από τη σοφία της ωριμότητας και τη θέληση των προσδοκιών, οδηγούν στη μοιραία λοξοδρόμηση και στην καταβαράθρωση.
Οι συμφωνίες εκείνες, που άρχισαν να υφαίνονται στον αργαλειό των συνωμοσιών των διεθνών συμφερόντων, στα σκοτεινά παρασκήνια της βορειοατλαντικής διάσκεψης των Παρισίων, στις διαβουλεύσεις των Υπουργών Εξωτερικών Αγγλίας-Ελλάδας-Τουρκίας, Λόυδ-Αβέρωφ-Ζορλού, υπό το βλέμμα του Ντάλες και του Μακμίλαν, Δεκέμβριο του 1958, οδήγησαν στη συνάντηση της Ζυρίχης, στη μονογράφηση της συνθήκης στις 11 Φεβρουαρίου 1959 και ακολούθως στις υπογραφές στο Λάνκαστερ Χάουζ του Λονδίνου στις 19, από τους Πρωθυπουργούς Μακμίλαν, Καραμανλή, Μεντερές και τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο και τον Φαζίλ Κουτσιούκ σαν εκπροσώπους των κοινοτήτων Ελλήνων και Τούρκων της Κύπρου, αφού ο Μακάριος, με προσωπική επιλογή, ανέκοψε τον απελευθερωτικό αγώνα της ΕΟΚΑ, αποδεχόμενος ανεξαρτησία της πατρίδας, (23 Σεπτεμβρίου του 1958), κατά παράβαση της θέλησης του λαού και των διακηρύξεων υπέρ Ενώσεως-Αυτοδιαθέσεως.
Η εγκατάλειψη του διαυγούς σκοπού χάριν του οποίου υψώθηκαν στη δόξα τα ολοκαυτώματα, οι κρεμάλες, τα κρατητήρια, οι φυλακές, τα αντάρτικα και οι τόσες δοκιμασίες του κόσμου, είχε δραματική συνέχεια. Κι η ακολουθία ήταν η θύελλα των ιστορικών και νομικών παρασπονδιών, οι άδικες παραχωρήσεις στη μειονότητα, η εξίσωση μειοψηφίας-πλειοψηφίας, η απάρνηση της δημοκρατίας και η επιβολή του εξαμβλώματος που ο μεν Καραμανλής χαρακτήρισε σαν την ευτυχέστερη μέρα της ζωής του, ο δε Μακάριος εξήγγειλε με την κραυγή «νενικήκαμεν» που, βέβαια, δεν παραλληλιζόταν με το νικητήριο άγγελμα του Φειδιππίδη για τον θρίαμβο στον Μαραθώνα το 480 π.Χ.
Στη Ζυρίχη υπήρξε μια υπαναχώρηση από τους θριάμβους του λαού μας. Ένας συμβιβασμός που επέσειε την πρόβλεψη του Μελησίππου (431 π.Χ.) «ήδε η ημέρα τοις Έλλησιν νέων μεγάλων δεινών άρξει».
Με τη Ζυρίχη έδιναν στους Τούρκους την αντιπροεδρία, δικαίωμα αρνησικυρίας VETO, το 30-40% στη δημόσια υπηρεσία, υπουργεία, δικαίωμα εγκαθίδρυσης τουρκικού στρατεύματος, δικαίωμα μονομερούς επέμβασης και γενικά προνόμια που διέλυαν τη δημοκρατία. Οι συμφωνίες εκείνες δημιουργούσαν εύφλεκτη κακοδαιμονία. Παρέδιδαν τις ευκαιρίες πραγματοποίησης των εις βάρος της πατρίδας μας σκοτεινών σχεδίων της Τουρκίας και τις δυνατότητες να προπαρασκευάζεται ψυχολογικά, πολεμικά και διπλωματικά για τα περαιτέρω.
Τούτων δεδομένων, είναι πασιφανής η τακτική επανάληψης της «συνταγής» επεκτατικής εξάπλωσης σ’ ολόκληρη την Κύπρο, με πραγμάτωση των επιδιώξεων από τη δεκαετία του πενήντα και εντεύθεν διά των επιδιωκομένων συμφωνιών, για προώθηση των παρανομιών με τη δική μας συγκατάβαση, επί μορφωμάτων που δεν ισχύουν οπουδήποτε αλλού. Η γενοκτόνος χώρα θέλει ανάληψη της ασφάλειας ξένης χώρας, όταν το τουρκικό κράτος δεν μπορεί να επιβάλει ασφάλεια στην τουρκική επικράτεια του απόλυτου χάους.
Καταπατά τα ανθρώπινα δικαιώματα επιδιώκοντας εκ περιτροπής προεδρία, όταν η ιδία αρνείται τέτοιο εσωτερικό ενδεχόμενο. Δέχεται εκ περιτροπής προεδρία με τους Κούρδους, που αποτελούν 30 εκατομμύρια; Συμφωνεί σε κυριαρχία Κούρδων επί τουρκικών εδαφών και δημιουργία Κουρδικής Δημοκρατίας; Συγκατανεύει σε πολιτική, οικονομική, κοινωνική εξίσωση πλειοψηφίας και μειοψηφίας;
Αποδέχεται εγγυήσεις και στρατιωτικά αποσπάσματα ξένων στα εδάφη της; Διατείνεται ότι Έλληνες σκότωσαν Τουρκοκυπρίους το ’63-64. Συμφωνεί με ανταλλαγή στατιστικών θυμάτων από πρώτης εμφάνισης Τούρκων στην Κύπρο το 1570 και δημογραφικών δεδομένων επί των πληθυσμών;
Γιατί η απογραφή των Βενετών δείχνει χριστιανικό πληθυσμό 270 χιλιάδων και εκείνη του Μουσταφά 160 χιλιάδων, δηλαδή «εξαφάνιση» του μισού κόσμου του νησιού, ενώ η τουρκική απογραφή του 1700 σημειώνει μείωση στις 60 χιλιάδες, συμπεριλαμβανομένων 18 χιλιάδων μουσουλμάνων!
Υπογράφει ισότιμη εμπλοκή των Αλεβιτών στη διακυβέρνηση του τουρκικού κράτους και στην εγκαθίδρυση εξουσιαστικής ισοπολιτείας, με Κούρδους, Αλεβίτες, κρυπτοχριστιανούς υπουργούς, στην επικράτεια;
Και εγείρεται το ερώτημα: Οι συνεπαγόμενες αλήθειες πότε θα εγερθούν στην τράπεζα των συνομιλιών και ενώπιον της διεθνούς κοινής γνώμης, ως απαράβατοι όροι οποιωνδήποτε συμφωνιών, αλλά και προς αποκλεισμό του «δις εξαμαρτείν»; Και, τέλος, πότε θα λεχθεί άπαξ και διά παντός στο διατεταγμένο όργανο της Άγκυρας, ότι ο κ. Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι φεουδάρχης μεσαιωνικού τιμαρίου που ενεργεί κατά το δοκούν, αλλά ο Πρόεδρος κράτους, της διεθνώς κατοχυρωμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, που είναι επιβεβλημένη και δεσμευτική η παρουσία της σε κάθε διαβούλευση επί του μέλλοντος ολόκληρης της Κύπρου;